Sterren van Morgen: Atlete Maité Beernaert

De KW-redactie ging weer op zoek naar de zeven sporters die het straks misschien zullen maken. Sommigen onder hen dromen al van deelname aan de Olympische Spelen in Tokio 2020, anderen kijken verder vooruit. De toekomst zal moeten uitwijzen hoever…

Atletiek zit bij mij zeker in de genen.

Mijn mama Greet Meulemeester, die ook voorzitter is van onze club HAC, was eveneens iemand die al in de kampnummers uitblonk. Ze behaalde in totaal 45 keer een Belgische titel, waarvan 19 bij de seniores. Ze heeft zelfs nog een Belgisch record op haar naam staan. In 1997 stootte ze de kogel 16,90m ver en sindsdien heeft niemand beter gedaan. Mijn papa beweert dat dit in mijn bereik ligt. Hij zegt dat ik een goede werparm heb. Ook mijn papa was negen keer Belgisch kampioen in het kogelstoten en discuswerpen. Nu geeft hij nog training in onze club.

Er heerste in oktober een echt olympisch gevoel in Argentinië.

In Buenois Aires mocht ik in oktober van dit jaar deelnemen aan de Jeugdolympische Zomerspelen. Ik had me daarvoor eerst moeten plaatsen via het EK. Ik werd er negende in het verspringen. Per land mocht er maar één iemand naar de Spelen en zo startte ik als zesde gekwalificeerde aan het tornooi. We verbleven er drie weken en ook mijn trainer Noël Coddens reisde mee.

Mijn paardenstaart zat in de weg.

Mijn haar was toen nog wat langer dan nu en bij een van mijn sprongen viel ik wat achteruit. Mijn haar maakte een afdruk in het zand. Mijn voeten raakten 6m10 ver, mijn haar slechts 5m87. Maar met die sprong zou ik niet gewonnen zijn. Uiteindelijk haalde ik 6m31, normaal goed voor een nationaal scholierenrecord. Er stond echter te veel rugwind, waardoor mijn winnende sprong niet gehomologeerd werd.

Een Argentijnse steak was een echt feestmaal na mijn gouden medaille

Zo hebben we mijn overwinning gevierd en het heeft gesmaakt. Ook mijn ouders waren mij achterna gereisd en de steun was natuurlijk welgekomen. Maar ik was ook verrast hoeveel mensen op het thuisfront meeleefden. Ik mocht ook de Belgische vlag dragen op de slotceremonie, toch iets om te koesteren. Het olympische dorp waar we met 4.000 atleten verbleven en dat speciaal gebouwd werd, is nu bewoond door plaatselijke mensen.

Nafi Thiam is mijn grote voorbeeld.

Ze is met haar 1m84 nog drie centimeter groter dan ikzelf. Op het BK indoor voor alle categorieën nam ik in het verspringen het al tegen haar op. Waren het de zenuwen of omdat ik me per se wilde bewijzen, maar het was geen goede wedstrijd van mij. In de toekomst blijf ik trainen op alle nummers van de meerkamp.

Mijn pa is mijn trainer bij de werpnummers, Noël Coddens begeleidt me in de andere disciplines. In een cyclus van twee weken komen alle nummers aan bod. Ik moet in elk onderdeel nog aan mijn techniek werken. Mijn volgende doel is het EK U20 in juli 2019 in Zweden. Daarvoor moet ik me nog kwalificeren. De limiet is nog niet bekend, maar we zullen er voor de volle honderd procent voor gaan.

Uitgaan doe ik niet. Een vriendje is er nog niet en zal er ook niet snel zijn.

Mijn zes jaar jongere zus zal misschien nog vlugger zijn dan ik. (lacht) Mijn vriendinnen houden vaak een houseparty. Dat is erg gezellig, maar als zij om 23 uur nog naar een fuif afzakken, ga ik naar huis. ‘s Anderendaags is er immers training. Maar ik mis het uitgaansleven niet. Volgend jaar denk ik een professionele bachelor rechtspraktijk te volgen en uiteraard zal ik dat blijven combineren met mijn sport.