Het is intussen ruim een week geleden dat Elewout Maes (33) en Reinout Maes (41) deelnamen aan de Iron Man in het exotische Kona, de ‘Moeder aller Triatlons’. Daar beleefden de twee broers hét avontuur van hun leven tussen de beste triatleten ter wereld. “Het blijft het hoogste doel voor elke triatleet om te kunnen deelnemen aan dit mythische kampioenschap”, aldus Vichtenaar Reinout Maes. “We verkeren allebei nog steeds in een roes, al zette de diagnose van klierkoorts wel een domper op de feestvreugde van Elewout.”
“De voorbije drie maanden waren een rollercoaster”, begint Reinout Maes zijn verhaal. “Op 11 juli, een dag na mijn eerste volledige triatlon, kreeg ik in het congrescentrum van Vitoria de kans om mee te doen in Hawaï. Ik twijfelde geen seconde en schreef me in, niet goed beseffende welke lichamelijke, financiële en organisatorische uitdagingen me te wachten stonden. Meteen na de actieve gezinsvakantie in de bergen, startte ik de trainingsschema’s van mijn coach Niels. Rigoureus ditmaal. In de voorbereiding op Vitoria gaf ik nog mijn eigen interpretatie aan de schema’s, vanuit het standpunt dat ik de wedstrijd wel vlot zou kunnen uitdoen met wat minder training ook. Voor Hawaï lag het anders, ik was streng op mezelf, volgde nauwgezet mijn trainingsschema’s op en alle advies van Niels tot in de puntjes.”
“Mijn triatlon had ik goed gedaan in Vitoria, al had ik geen toptijd gerealiseerd waarmee ik vlotjes tussen de wereldtop zou mee draaien. Er restten mij nog een dikke twee maanden tot de start op Kailua Pier. Naast de klassieke drie sporten, bracht ik ook veel tijd door in de fitness om te stretchen en aan kracht- en core training te doen. Dit was zeker nodig gezien mijn lichaam onder zware belasting stond om op korte tijd een tweede volledige triatlon te realiseren.”
Wedstrijddag
“Op de wedstrijddag hadden we de wekker om 3u45 gezet”, vertelt Reinout. “Rijstontbijt, drinkbussen maken, nummers tatoeëren en op naar de start. Daar stonden we dan op Kailua Pier, aan de start van de meest mythische aller triatlons. Onder opzwepend Polynesisch tromgeroffel mocht Elewout om 6u50 in het water, ik om 7u05. Het water had een lekkere 28°, logisch dat wetsuits niet toegelaten zijn. Het was meer dan een schitterende setting om te zwemmen bij zonsopgang met zeer helder water, tussen de vissen in de Stille Oceaan.”
“Met 550 atleten startte ik in de grootste wave. Het was voor mij een kennismaking met ‘de wasmachine’ die van bij de start tot de finish bestond uit stampen en slagen incasseren en voor je plaats vechten. Een paar keer moest ik mijn afgestampte bril weer opzetten terwijl ik een paar slokken zeewater binnenkreeg. Kwestie van wat zoutreserves op te slaan”, lacht Reinout. “Maar het ging mij goed af, zeker met de tussentijden die mijn Garmin doorgaf. Ik zou ondanks het wetsuitverbod en de golven toch mijn record van Vitoria verbreken, vooral omdat ik mee kon drijven midden in het peloton. Als 360e kwam ik uit het water na 1u11 (1’52/100m). Wat een heerlijke start!”
In het fietsen was het de bedoeling om op reserve te rijden en goed te eten, te drinken en af te koelen. Ik bleef onder de 200W op het golvende parcours en bij een stevige zeebries. Om de achttien kilometer was er bevoorrading en nam ik twee flessen water aan, eentje om op te drinken en eentje als afkoeling. De supporters zag ik terug kort voor Mount Hawi, het hoogste punt en tevens keerpunt, dat ik na drie uur bereikte. De maag begon echter opnieuw tegen te pruttelen, dus besloot ik te stoppen met eten om het niet te laten escaleren.”
Marathon
Het loopparcours start op Ali’i Drive, de prachtige kustweg waar een massa supporters verzameld staan. “Na tien kilometer word je echter de Queen K autostrade terug opgestuurd, te omschrijven als niemandsland. Geen bochten, geen supporters en geen schaduw, kwestie van de mentale uitdaging wat te verzwaren.”
“Onderweg deed ik af en toe een babbeltje. Hier zijn geen concurrenten, enkel lotgenoten. Van mijn heup had ik geen last door een goede pijnstiller, evenmin als van mijn drie verloren teennagels en van mijn onfortuinlijke valpartij op Ali’i Drive. Ik dacht ook alles binnen te kunnen houden tot ik op slechts 600 meter van de finish plots toch nog moest braken. Het was gênant, midden de vele supporters. Die moedigden me echter heel hard aan. ‘Come on, you’ve got this!!’, klonk het luid. En toen ik weer groggy rechtkwam, werd ik op groot gejuich onthaald.”
Renaat Schotte
“Ik was helemaal klaar voor de laatste rechte lijn. Dit was genieten. De marathon deed ik in 4u22 (6’13/km). Hier had ik gehoopt op een betere tijd, maar de ontgoocheling was snel weg. De eerste die mij feliciteerde na de finish was Sporza-reporter Renaat Schotte. Daarna brachten twee blonde dames me na naar de recovery party.”
“Met een eindtijd van 11u04 was ik niet door het ijs gezakt. Ik deed een zeer constante wedstrijd en eindigde als 382e op 547 atleten in de leeftijdsgroep 40-44. Van de 166 Belgen was ik de 99e en 1.485e op 2.500 overall. Ik kon fier zijn en zal mijn leven lang nagenieten.”
Broer Elewout
Elewout Maes was een dik uur eerder binnen dan zijn broer Reinout. “Hij werd 162e in een tijd van 10 uur, maar was sterk ontgoocheld”, aldus Reinout. “Hij had terecht op een tijd net boven de negen uur gehoopt. Terug in België bleek dat hij klierkoorts had, wat zijn slechte lichaamswaarden vooraf verklaarde. We weten dat er meer in zat, maar ik denk dat iedereen trots kan zijn op wat Elewout de laatste jaren allemaal heeft gepresteerd. En daar reken ik mezelf in de eerste plaats bij. Zonder Elewout was ik nooit in Hawaï geweest! Bedankt broerie om me de tijd van mijn leven te bezorgen. Het was een onvergetelijke ervaring samen met de supporters ter plekke. Het was een top team, we zijn super goed verzorgd geweest als echte profs. Ook de vele berichten van de supporters op het thuisfront deden ongelofelijk deugd. Kū like (samen sterk, red.)!”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier