Door een aanslepende elleboogblessure en het gebrek aan tornooien door corona was het een tijdje stil rond proftennisser Jeroen Vanneste (27). Eind april won de Roeselarenaar echter een tornooi in het Turkse Antalya en ook het goede gevoel lijkt helemaal terug. “Ik zou absoluut eens de kwalificaties van een grand slam willen halen en dan nog liefst op Roland Garros.”
Voor het eerst sinds Kerstmis vertoefde Jeroen Vanneste (27) nog eens in zijn geboortestreek. Hij verbleef de voorbije maanden uitsluitend in Duitsland en Turkije om er tornooien af te werken. “Ook al was het maar een weekje, het was uiteraard fijn om wat familie en vrienden terug te zien”, vertelt Jeroen. “Al bleef ik daarbij heel voorzichtig. Nu ik eindelijk de goede vorm te pakken heb, wil ik zeker niet riskeren om corona te krijgen.”
Carrière in gevaar
Die goede vorm etaleerde hij begin vorige maand, toen hij een Futurestornooi in het Turkse Antalya op zijn naam schreef. Het was het eerste succes na een lange revalidatie. “Liefst 16 maanden kon ik geen tornooien spelen door mijn elleboogblessure”, zucht de Roeselarenaar. “Het was bovendien al mijn vierde operatie en de tweede aan mijn elleboog. De specialisten twijfelden of ik mijn carrière nog zou kunnen voortzetten. Honderd procent is het ook nog niet. Soms zit mijn elleboog nog vast en moet ik het wat rustiger aanpakken op training. Of doorbijten als ik net een match heb. Maar op dit niveau spelen er weinigen volledig pijnvrij. Ook mijn service is nog niet honderd procent zoals voordien. Maar negentig procent is ook al niet slecht, hé.” (glimlacht)
“Natuurlijk was er ook bij mij twijfel en spookte het door mijn hoofd om te stoppen. Uiteindelijk ben ik ook al 27 jaar. Maar ik wou zo graag nog één titel pakken. Die heb ik nu sneller dan verwacht beet en het smaakt uiteraard naar meer. Nochtans verliep mijn comeback eerst moeizaam. In januari begon ik weer wedstrijden te spelen, maar het duurde even voor ik het nodige matchritme had. Als mentale opkikker is mijn tornooiwinst dus héél belangrijk geweest.”
Grand slam-dromen
Ondanks het blessureleed van de voorbije jaren denkt Jeroen dus niet meer aan het einde van zijn carrière. Liefst wil hij zo lang mogelijk in het tennis actief blijven, zowel als speler als nadien als coach. “Mijn ambitie als speler is duidelijk. Ik zou absoluut eens de kwalificaties van een grand slam willen halen en dan nog liefst op Roland Garros, aangezien gravel mijn favoriete ondergrond is. Daarvoor moet ik natuurlijk stijgen op de wereldranglijst. Daarvoor was corona overigens mijn redding. Na 16 maanden zonder wedstrijden had ik normaal geen ranking meer, maar door corona behield iedereen zijn punten.”
“Mijn elleboog is nog niet 100 procent, maar op dit niveau spelen er weinigen volledig pijnvrij”
“Nu sta ik nog 397ste en heb ik een beschermde ranking van 333. Om de kwalificaties van een grand slam te halen, zal een plaats in de top 250 toch zeker nodig zijn. Ik hoop dus deze zomer aan enkele hoger aangeschreven Challengertornooien deel te nemen. Met een paar uitschieters kan je al snel heel wat plaatsen winnen. In de Futurestornooien is dat moeilijker, aangezien het aantal punten daar verlaagd is. Zo stijg ik ook niet enorm veel na mijn recente tornooiwinst. Een einddoel stel ik niet voorop, want ik wil mezelf geen limieten opleggen. Uiteraard besef ik wel dat ik nooit eerste op de wereldranglijst zal worden, maar ik geloof wel dat ik het niveau van de top honderd aankan als alles meezit. Als je daar zelf niet in gelooft, moet je eigenlijk stoppen.”
Duitse vriendin
Niet alleen op sportief vlak heeft Jeroen eindelijk weer de wind in de zeilen, ook persoonlijk beleeft hij mooie tijden. Hij verblijft namelijk niet alleen vaak in het Turkse Antalya, waar het hele voorjaar veel tornooien zijn, maar is vooral ook in Duitsland terug te vinden. In de gemeente Cham, op anderhalf uur van München en dichtbij de grens met Tsjechië, woont namelijk zijn vriendin Pia. “We zijn nu een jaar en twee maanden samen en ik ben echt ongelooflijk gelukkig”, glundert Jeroen. “We leerden elkaar kennen op een tornooi, want haar broer Peter Heller is ook tennisser. Pia is zelf actief in de IT-wereld, maar is erg geïnteresseerd in sport en steunt me ook honderd procent. Ze is die levenswijze gewoon van haar broer, met wie ik vaak samen train en ook dubbelspel speel. Het is niet evident om een vriend te hebben die zoveel moet reizen voor zijn sport, dus ik besef dat ik in mijn handen mag wrijven met zo’n vriendin.”
Jeroen over gokken en matchfixing
Het is algemeen geweten dat het niet eenvoudig is om financieel rond te komen voor professionele tennissers, toch zij die niet in aanmerking komen voor de absolute toptornooien. Dat geldt ook voor Jeroen. “Daarom speel ik de komende weken geregeld interclub, zowel in Oostenrijk als Duitsland. Dat zorgt voor een welgekomen duwtje in de rug. Als je naar Turkije gaat voor een tornooi moet je al de halve finale halen om geen verlies te maken. Nu is het niet simpel, maar normaal slaag ik er wel in om financieel rond te komen met het tennis.”
Het is dan ook niet verwonderlijk dat matchfixing en gokproblemen hun weg vonden in deze tornooien. Ook Jeroen werd al één keer benaderd om een wedstrijd te vervalsen. “Het was dan nog niet eens rechtstreeks, maar je voelde wel snel waar die persoon heen wou. Uiteraard heb ik dat meteen bij de bevoegde instanties gemeld. Weet je dat dat een van mijn grootste angsten is? Dat ik ooit verdacht zou worden op basis van berichten die ik krijg, hoewel ik me absoluut distantieer van dergelijke praktijken. Met bedreigingen van gokkers word ik trouwens wél vaak geconfronteerd. Letterlijk na iedere match. Vandaar ook dat mijn sociale media niet openbaar staan, anders wordt het gewoon te gortig. Dan krijg ik berichtjes waarin ze dreigen om familieleden te doden of ongepaste dingen met mijn vriendin te doen… Echt ziek!”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
