Het paralympisch toernooi in het goalball zit erop voor de Belgian Bulls. De Belgische goalballers (IBSA 6) verloren dinsdag hun kwartfinale op de Paralympische Spelen in Tokio met 7-4 van Litouwen (IBSA 2). De ontgoocheling was na de wedstrijd heel groot bij broers Bruno en Tom Vanhove. Vooral defensief ging er het één en ander mis.
“Ik ben heel teleurgesteld”, zuchtte een teneergeslagen kapitein Bruno Vanhove, vorige week dinsdag nog medevlaggendrager op de openingsceremonie. “De vorige wedstrijden slagen we er in om maximaal vier doelpunten tegen te krijgen. Hier krijgen we er zeven tegen, waarvan zes in de eerste helft. Ik ben niet blij van mijn eigen prestatie. Het is jammer dat we net in onze laatste wedstrijd, in de kwartfinales, zo slecht spelen. Defensief was het niet in orde, en dan kijk ik in de eerste plaats naar mezelf. We begonnen nochtans goed met de openingsgoal, maar konden dat niveau jammer genoeg niet aanhouden.”
Op aanvallend vlak liep topschutter Klison Mapreni tijdens het duel een armblessure op. “Hij blesseerde zijn rechterarm”, knikte Bruno Vanhove. “Daardoor kon hij niet werpen. Ik kwam dan op links terecht, maar ik ben niet de werper die Klison is. In de tweede helft hebben we verdedigend wel standgehouden. Maar aanvallend was het moeilijk. Het was onvoldoende om Litouwen in verlegenheid te brengen. Het is op dit moment frustrerend en ontgoochelend.”
De aanvoerder eindigde wel met een positieve noot. “Het is positief dat we hier staan, op de Paralympische Spelen. Veel mensen hebben goalball leren kennen en hopelijk leren appreciëren. Ik denk wel dat het een attractieve en spannende sport is. Ik hoop dat als mensen het zien, dat ze het herkennen. En misschien kunnen ze af en toe nog eens een wedstrijd van ons meepikken. Dat zou al fantastisch zijn. Daar win je natuurlijk jammer genoeg geen medailles mee. Maar we hebben ons doel, de kwartfinales, bereikt. Als je hier dan staat, bij de beste acht van de wereld, wil je natuurlijk ook je beste wedstrijd van het toernooi spelen. En dat was niet het geval.”
Broer Tom Vanhove scoorde drie van de vier Belgische doelpunten. “Het is mooi dat ik zelf drie keer scoor vandaag, maar het is niet hetgeen dat ik zal onthouden op de lange termijn”, reageerde hij na afloop. “De teleurstelling is heel groot. In het recente verleden wonnen we al een paar keer van Litouwen. We wisten dat er iets inzat. We begonnen ook met een voorsprong en de vorige wedstrijden konden we het dan telkens afmaken. Dat is nu niet gelukt. Defensief waren er te veel fouten, en offensief was de armblessure van Klison (Mapreni, red.) een domper. Hij kon de bal niet goed afleveren. Ik heb mijn uiterste best gedaan, maar het was niet genoeg om een kwartfinale te winnen.
Met Litouwen troffen de Belgian Bulls ook de paralympische kampioen van Rio 2016, een zeer zware tegenstander. “Het niveau lag inderdaad hoog”, ging Tom Vanhove verder. “Op links bij Litouwen stond Genrik Pavliukianec, een harde werker en een echte topper. Hij straft de kleinste foutjes af. We waren goed voorbereid, maar een wedstrijd in goalball kan in enkele momenten beslist worden. Dat maakt goalball ook zo attractief. We hebben niet kunnen doen wat we wilden. We hebben hier lang voor gewerkt, een jaar langer zelfs door COVID-19. We doen dit allemaal als onbetaalde sporters. Er is heel veel tijd ingekropen. We hebben ook allemaal een familie. Het is jammer dat het hier eindigt. Het was een heel mooi traject, maar de kers op de taart was een halve finale en een medaille en die komt er niet. Het is even moeilijk om het positieve te onthouden.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier