Overgewicht zet Pittemnaar aan tot Ironman in Finland

Op 14 augustus wil Christophe Vancoillie deelnemen aan de Ironman in het Finse Kuopio-Takho, de ultieme beloning voor vele maanden van voorbereiding en nauwgezette planning. Overgewicht destijds deed hem deze sportieve richting inslaan.

“Mijn verhaal begint eigenlijk 7 tot 8 jaar geleden toen ik constateerde dat ik meer dan 100 kg woog. Mijn conditie liet meer dan te wensen over. Daardoor voelde ik mij echt niet meer goed”, steekt Christophe, die dit jaar 50 wordt, van wal. “Ik was altijd sportief geweest, was van jongs af aan lid van de Tieltse zwemclub, heb bijna 20 jaar aan waterpolo gedaan, maar was op dat moment al diverse jaren met sporten gestopt. Ik besloot dat het zo niet verder kon en dat ik er iets moest aan doen. Let op, te fanatiek ben ik zeker niet gestart. Aan mijn voeding veranderde ik aanvankelijk niets, ik besloot alleen wat te gaan lopen. De eerste maal op de looppiste van Tielt liep ik vijf rondjes, goed voor 2km, en ik was volledig leeg. Onder het motto ‘de aanhouder wint’ zette ik echter door, begon twee tot drie maal per week te lopen, kreeg er ook steeds meer plezier in en zo raakte ik tot 10 km ver in één keer.”

Coach

“Samen met enkele vrienden heb ik dan in 2015 de Pittemse loopvereniging Forza8740 opgericht, waardoor we in groep begonnen te lopen en ook regelmatig eens aan een evenement deelnamen zoals bijvoorbeeld de 10 Miles van Antwerpen. Van trainingsschema’s of begeleiding was er tot op dat moment echter geen sprake. De ommekeer kwam er toen ik besloot aan een kwarttriatlon deel te nemen. Op dat moment ben ik beginnen samenwerken met Ruben Vandevoorde, die zelf een ervaren triatleet is. Vooral het fietsen zag ik op dat moment niet echt zitten. Ik had nog nooit een deftige afstand gefietst en daarom was de hulp van Ruben meer dan welkom. Hij begon trainingsschema’s voor mij op te stellen, die door hem via Coach Box opgevolgd werden. Hieraan was ook mijn Garmin gekoppeld. Via die weg werden de schema’s ook bijgestuurd en uitgebreid. Dat was ook het moment dat ik actief op mijn voeding begon te letten. Voeding is immers een belangrijk onderdeel bij het trainen voor intensieve sportprestaties. Ik at niet alleen minder, maar vooral ook gezonder en ik leerde ook heel veel bij over wat je wanneer moet eten. Al mijn trainingsarbeid wierp uiteraard vruchten af. Zo deed ik niet alleen een kwarttriatlon, maar liep in 2016 en 2017 ook een aantal marathons, waaronder Antwerpen en Valencia. Vorig jaar nam ik deel aan de halve triatlon van Menen en finishte ik in 5 uur en 10 minuten.”

Doseren

“Vorig jaar besloot ik deel te nemen aan de Ironman van Kuopio-Takho in Finland, zeg maar de grootste uitdaging die er is: 3,8 km zwemmen , 180 km fietsen en als slot een marathon van 42,2 km lopen. Inmiddels train ik 11 tot 16 uur per week en probeer ik ook nog steeds gewicht te verliezen. Ik ben 1,82 m groot en om mijn ideale wedstrijdgewicht te hebben zou ik onder de 85 kg moeten geraken. Tijdens de training test ik ook uit welke voeding ik tijdens de wedstrijd ga kunnen gebruiken zonder dat mijn maag in opstand komt, iets wat tijdens dergelijke doorgedreven inspanningen zeker niet uitgesloten is. Eten en drinken zal tijdens de wedstrijd overigens heel belangrijk zijn om alles tot een goed einde te kunnen brengen. Dat klinkt logisch, maar wanneer je in volle inspanning bent is dat het eerste wat vaak vergeten wordt, zelfs door professionele sporters. Verder zal bewust doseren zeker nodig zijn. Om het zwemmen maak ik mij absoluut geen zorgen, daar heb ik meer dan voldoende techniek en vaardigheid in. Het fietsen blijft echter mijn zwakste discipline, dus het zal heel belangrijk zijn om me daar niet te veel in te forceren, zodat ik zonder al te veel problemen nog de marathon zal kunnen lopen. Ik ben mij er ten volle van bewust dat het heel zwaar zal zijn, maar ik hoop zonder mechanische pech onder de 11 uur binnen te zijn. Uiteraard is finishen belangrijk, maar bij een dergelijke onderneming is de hele voorbereiding al een groot deel van de prestatie.”

Steun

“Ik prijs mij echter ook gelukkig dat ik de volle steun krijg van mijn partner Karen, die zelf ook de sportmicrobe al flink te pakken heeft en van mijn (plus)kinderen Justine, Arthur en Maurits, die er niet meer van opkijken als ik in de woonkamer zit te zweten op mijn fiets of op mijn matje rug- en buikspieroefeningen lig te doen. Tenslotte moeten alle familiale afspraken ook in mijn trainingsschema’s ingepast geraken, wat zowel van mij als van hen opofferingen vraagt. Dit vraagt uiteraard flink wat organisatie en flexibiliteit, maar waar een wil is is een weg. Tenslotte dank ik nu ook al mijn broer Anthony, die ook mee gaat naar Finland om mij daar op technisch en logistiek vlak bij te staan. Ik heb er alleszins vertrouwen in en met vereende krachten moet het zeker lukken.” (JG)