Olivier Smekens zwemt, fietst en loopt in augustus in Kalmar in Zweden zijn tiende officiële Ironman. De voorbije twaalf jaar had hij weinig dagen waarin hij niet trainde. “Ik ben gelukkig nooit geblesseerd. Het is vooral die consistentie. Altijd trainen. Niet extreem. Dat is nu zowat de rode draad in mijn sportcarrière.”
Olivier Smekens (52) is van oorsprong een Aalstenaar. Na omzwervingen in het buitenland – vijf jaar Londen, zeven jaar New York en acht jaar in Bratislava –kwam hij met zijn vrouw Nele Van Peteghem eind 2019 in Knokke-Heist wonen. Hij heeft een IT-bedrijf in Mechelen en is vader van drie kinderen: Marie (23) werkt in La Reserve in Knokke, Jules (21) is acteur in Barcelona, en Louis (18) verhuist naar Barcelona om te studeren. Oliviers neef Raf Smekens is profvoetballer bij Westerlo. “Ikzelf ben al mijn hele leven een gepassioneerd sporter”, vertelt hij. “Ik doe nu ondertussen zo’n twaalf jaar aan triatlon. Het is een levensstijl. Mijn vrouw en kinderen weten dat ik een balans zoek in mijn leven, met heel veel sport.”
In een marcelleke
En dat zijn Ironmans. Als dertiger met drie kleine kinderen kreeg Olivier op aangeven van zijn oudste dochter het advies om weer te gaan sporten.
“Ik zat in de zetel met een marcelleke aan, en met een zak chips. Ze zei: ‘Papa, je begint manborsten te krijgen. Het is het moment om opnieuw te sporten.’ Ik moest een voorbeeld stellen en ben vanaf dan meteen gestart. Heel intens – dat is een beetje een zwak kantje van mij: ofwel doe ik alles, ofwel niets. Ondertussen ken ik mijn lichaam, mijn limieten, mijn eigen trainingsschema’s. Ik was bij verschillende clubs, had coaches, tot zelfs Luc Van Lierde. Er zijn eigenlijk weinig geheimen. Gezond eten, geen alcohol, geen sigaretten, en daarmee kom ik er.”
Angstaanjagend
Smekens sloot zich voor een sociale integratie aan bij het Casino Cycling Team Knokke en deed in 2012 in Zurich zijn eerste Ironman. “Dat is altijd de meest angstaanjagende. Ik geraakte juist op tijd het water uit, en sukkelde dan door, om uiteindelijk na een uur of twaalf te finishen.”
In augustus doet Olivier in het Zweedse Kalmar zijn elfde Ironman. Officieel zijn het er tien, want tijdens corona deed hij er een helemaal in zijn eentje, in Knokke-Heist. “Na Zurich volgden Frankfurt, Nice, Klagenfurt, Kopenhagen, Lake Placid in New York, de challenge in Roth, Barcelona en Maastricht. Bij mij gaat het niet om telkens minuten sneller te zijn. Ik ben ieder jaar wel versneld en finish tussen de tien en elf uur. Dat is niet goed genoeg voor Hawaï, maar dat is mijn ambitie niet. Ik heb een groot gezinsleven, leid een bedrijf met twintig werknemers, en wil vooral alles in balans houden. Triatlon is voor mij een pure passie, geen competitie.”
In Knokke-Heist werkt Olivier op zondag 8 september als vrijwilliger mee tijdens de 70.3 triatlon. De maand voordien is er dus Kalmar. “Zwemmen in de Baltische zee. Vrij uniek, met een verder verloop doorheen een prachtige natuur. Mijn voornaamste ambitie is dat ik daar met een glimlach vertrek en met een grote smile op mijn gezicht over de finish kom. Gezond, zodat ik niet aan een baxter hoef. Iets wat ik wel eens tegenkom. Omdat ik mij volledig leeg loop. Als ik in Kalmar in 10.45 uur finish, ben ik een gelukkig mens. Procentueel probeer ik zowat altijd in de top tien van mijn leeftijdsgroep te zijn.”
Voor goed doel
Olivier heeft zijn sport zoveel mogelijk gecombineerd met een goed doel. In die zin deed hij veel triatlons én marathons. Vooral voor G-sporters en kansarme kinderen. “Ik schat dat ik voor diverse projecten zo’n 100.000 euro heb ingezameld. In volle coronaperiode heb ik ook het TritoChange Multisport Festival uit de grond gestampt, met de steun van de drie triatlonorganisaties in ons land. In juli ga ik weer een Tri To Change organiseren. Iedere triatleet kan dan van thuis uit, individueel of in trio, een afstand kiezen en de tijd die ze erover doen doorgeven. We doen dat opnieuw voor een goed doel.” (ACR)
