Nu ook Poelkapelle boven in Ironman-circuit (met Jolien Lewyllie en Bart Aernouts)

Met de Veloopzwem in De Haan wordt dit weekend het West-Vlaamse triatlonseizoen in gang geschoten Het is echter op de lange afstand dat onze provincie al ruim twee decennia hoge toppen scheert. Er is Marino Vanhoenacker. Er is Frederik Van Lierde. En er is Bart Aernouts (34), een Antwerpenaar die al drie jaar aan West-Vlaanderen verknocht is. De tweede van de Ironman Hawaï in 2018 is sindsdien samen met een ex-triatlete uit de Westhoek: Jolien Lewyllie (29). “Ja, Bart heeft Kerstmis gevierd in Poelkapelle”, lacht de sportdiëtiste van wielerploegen Lotto-Soudal en Sport Vlaanderen-Baloise.

Het is op een zonnige dinsdagmiddag dat we ons met Jolien Lewyllie in de lobby van Hotel Sol Y Mar in het Spaanse Calpe nestelen. Bovengetekende mag aan de Costa Blanca vijf dagen in het spoor van Sport Vlaanderen-Baloise kruipen, terwijl zij hier als sportdiëtiste van de procontinentale wielerploeg aanwezig is en dagelijks gesprekken met de renners voert. Lewyllie weet waarover ze praat. Zelf was ze 17 jaar als triatlete aan de slag. Ze was meervoudig Belgisch kampioene bij de jeugd, zette in 2013 de stadstriatlon van Brugge op haar palmares en won in 2017 bij haar debuut op de volledige afstand de Ironman in het Zweedse Kalmar.

Hoe komt een meisje van twaalf in een sport als triatlon terecht?

Lewyllie: “Mijn mama heeft op redelijk hoog niveau gelopen, mijn vader heeft gekoerst. Mijn zus en ik waren dus sowieso sportief en namen van jongs af aan deel aan allerlei wedstrijdjes. Op een bepaald moment zag mijn zus triatleet Luc Van Lierde op tv bezig en ze vond he zo’n mooie sport dat ze het zelf ook wilde doen. Ik ben pas later in haar voetsporen getreden, want ik was op dat moment nog te jong om aan triatlon te doen en heb eerst een jaar of twee gezwommen.”

“In mijn eerste triatlons moesten alle deelnemers samen zwemmen en fietsen en mochten we pas in het afsluitende loopgedeelte voluit gaan. Ik vond het supertof om dat op jonge leeftijd te kunnen doen. Van stress was er geen sprake. Een heel plezante periode.”

In 2005 proefde je voor de eerste keer van een groot kampioenschap: het EK duatlon voor juniores in het Hongaarse Debrecen. Opvallend: één van je leerkrachten in het Sint-Vincentiusinstituut in Torhout, Kris Coddens, was ook geselecteerd.

Lewyllie: (lacht) “Op dat moment kreeg ik les van hem en zijn vrouw. Zij gaf dans en hij middagsport, ideaal voor gemotiveerde leerlingen zoals ik die energie te veel hadden. (grijnst) Jammer genoeg viel dat EK samen met een zwemkampioenschap voor scholen op Mallorca. Met enkele andere leerlingen had ik me daarvoor gekwalificeerd, maar ik ben dus niet kunnen meegaan en daar waren ze op school niet zo blij mee.”

Je bent op jonge leeftijd vaak naar het buitenland mogen gaan. Waar houd je de mooiste herinnering aan over?

Lewyllie: “Via mijn Franse ploeg was ik vaak in Frankrijk aan de slag. Ik mocht mee naar het EK aflossingen in het Kroatische Rijeka, ik nam deel aan wereldkampioenschappen in Kopenhagen en Vancouver. Er was mijn tiende plaats op het EK in Lissabon bij de juniores, mijn beste prestatie ooit. Ik deed stages in Font-Romeu in de Pyreneeën, in Monte Gordo in Portugal, in Mulhouse en op Lanzarote. De mooiste herinnering blijft toch wel Vancouver. Als 18-jarige voor een wedstrijd naar Canada kunnen vliegen, geeft een fantastisch gevoel.”

Op je 16de trok je naar de pas opgestarte topsportschool voor triatleten in Leuven. Van de vijf leerlingen waren er drie West-Vlamingen bij: jij, Sofie Hooghe en Simon Naessens. Wat is er van hen geworden?

Lewyllie: “Sofie, met wie ik nog veel contact heb, is vorig jaar gestopt. Ze had zoiets van: het is goed geweest. Simon is al veel langer geen triatleet meer en is intussen getrouwd. Ik was graag naar zijn trouw geweest, maar zat die dag met Ironman Kalmar.”

Je won in Zweden en was meteen gekwalificeerd voor Hawaï. Maar je hebt niet willen deelnemen, terwijl je zes jaar eerder in deze krant nog had verteld dat deelnemen op Hawaï je ultieme droom was.

Lewyllie: “Ik weet het. Hawaï is een mooie wedstrijd, maar ik heb toen niet meegedaan, omdat Kalmar al te veel van mijn lichaam gevraagd had. Die Ironman viel amper acht weken voor Hawaï. Bovendien zit ik in september en oktober met veel eindprojecten van events bij Energy Lab. Ook mijn werk is belangrijk voor mij.”

Als Bart op stage trekt, ga ik vaak mee. Ik werk als zelfstandige en kan veel werk vanuit het buitenland doen

“Daarnaast probeer ik de week voor Hawaï om zoveel mogelijk voor Bart te zorgen, dus lijkt het me onmogelijk om zelf aan de start te staan. En dan is er nog het financiële aspect. Het kost superveel om op Hawaï deel te nemen. Eerlijk? Neen, ik zag dat toen helemaal niet zitten.”

Toen?

Lewyllie: “Ik weet niet of ik ooit nog een volledige triatlon ga doen. (glimlacht) Ik zorg liever voor Bart. Dat vind ik veel leuker. Momenteel sport ik om gezond te blijven, drie tot vijf uur per week. (lacht) Het staat dus op een laag pitje. Maar ik ben bezig, dat is het belangrijkste. Ik heb aan triatlon gedaan van mijn twaalfde tot mijn 29ste. Dat is 17 jaar. Ik heb zoiets van: het is genoeg geweest.”

Energy Lab

In 2012 studeerde Lewyllie af in de voeding- en dieetleer. Meteen erna begon ze als zelfstandig diëtiste in bijberoep. Twee jaar later kwam ze bij Energy Lab terecht. “In eerste instantie geef ik mensen, vaak topsporters, advies over voeding. Ik geef ook workshops voor bedrijven, waar allerlei projecten mee gepaard kunnen gaan. Zo neem ik dit jaar met een bedrijf deel aan de triatlon van Lissabon. Daarnaast is er ook het project rond de zeilers, met onder meer wereldkampioene Emma Plasschaert. En ik ben sportdiëtiste bij twee wielerploegen: Sport Vlaanderen-Baloise en sinds dit jaar ook Lotto-Soudal.”

Met Emma Plasschaert, Maité Carlier en Yannick Lefebvre is er veel West-Vlaamse zeiltalent, zeker met het oog op Tokio 2020. Welke rol speel jij daarin?

Lewyllie: “Ik ga één keer per jaar mee op stage en spreek hen regelmatig. Soms komen ze ook naar Paal voor een lichaamsscan. Emma is 100 procent topsporter. 2018 was een heel goed jaar, wat haar een boost gegeven heeft om nog meer te kunnen bereiken. Haar focus ligt nu op Tokio. De druk is hoog, want ze is een kandidate voor goud. Maar ik denk dat zij daar goed mee om kan.”

“Maité is een stuk jonger en kan nog veel groeien. Een heel lief meisje dat er ook helemaal voor gaat. Yannick heeft dan weer een beetje dezelfde ingesteldheid als Emma. Zeilers begeleiden op vlak van voeding is natuurlijk niet zo evident. Ze moeten een bepaald gewicht hebben om met een bepaald type boot te kunnen zeilen.”

Emma en Maité vertelden twee jaar geleden in een interview met deze krant dat het vele eten hen soms zwaar valt.

Lewyllie: (knikt) “Dat is de realiteit. Het is heel moeilijk en zeker als meisje mentaal niet makkelijk om te horen te krijgendat je vijf kilo zwaarder moet worden. Zo is Maité momenteel nog iets te mager. Zij zal in de toekomst nog gewicht moeten bijwinnen.”

Een heel andere rol voor jou dan bij profrenners dus?

Lewyllie: “Tijdens de ploegstage van Sport Vlaanderen-Baloise in Calpe heb ik met elke renner een gesprek gehad. Ik probeer hen vooral te leren omgaan met een hele reeks verkeerde gewoontes die in de wielerwereld rondgaan. Sommige renners trainen bijvoorbeeld vier uur alleen op water. Dat is fout. Ik probeer hen te zeggen hoe ze op een trainingsdag moeten eten en hoe ze dat op een rustdag best doen. Ook de rest van het jaar kunnen de renners met vragen bij mij terecht: in Paal of via Skype en Facetime.”

Sinds dit jaar werk je ook voor WorldTour-team Lotto-Soudal.

Lewyllie: “Met kok Carol De Dobbelaere (uit Middelkerke, red.) heb ik eind januari samengezeten om een en ander af te spreken. Ik probeer ook wat wedstrijden mee te pikken, omdat het goed is de renners persoonlijk te zien en te spreken. En sommige renners hebben me tijdens de stage in december op Mallorca meteen gevraagd om een gepersonaliseerd voedingsschema’s voor hen op te maken.”

Hawaï winnen

Lewyllie vormt intussen ook al ruim drie jaar een koppel met Bart Aernouts, de Antwerpenaar die vorig jaar tweede werd in de Ironman van Hawaï. “Bart is enkele jaren geleden in Leuven komen wonen om met de trainingsgroep van Stijn Goris te kunnen zwemmen en een betere zwemmer te worden, zijn grootste werkpunt. Ik zat ook in die groep. Zo hebben we elkaar leren kennen.”

Natuurlijk kan Bart Hawaï winnen. Maar hij zal eens risico’s moeten nemen

Hoe heb jij zijn tweede plaats op Hawaï beleefd?

Lewyllie: “Ik heb hem daar de week ervoor zoveel mogelijk geholpen: voor hem gekookt, zijn drinkbussen klaargemaakt, met de auto meegereden, zijn voedingsplan voor de wedstrijd opgemaakt… Ik probeer hem op zulke momenten zoveel mogelijk te ontlasten en daar heeft Bart ook wel nood aan. Ik weet wat hij ervoor doet. Ik ken niemand die zo perfectionistisch is. Bart laat nooit een steek vallen en hij is ook een heel regelmatige atleet die zelden een slechte dag heeft.”

Kan hij ooit winnen op Hawaï?

Lewyllie: “Natuurlijk kan dat. Ik hoop al dit jaar, maar het moet meezitten. Hij zal eens risico’s moeten nemen, al doet Bart dat eigenlijk niet graag. Daarvoor is hij te berekend. Vorig jaar kon hij wel mee met Lange, maar wilde hij het risico niet nemen dat hij zou instorten. Het hangt in zo’n Ironman van zoveel zaken af.”

Een triatleet is vaak weg van huis. Zien jullie elkaar vaak?

Lewyllie: (glimlacht) “Eigenlijk wel. Ik schat toch zo’n 250 tot 300 dagen per jaar. De voorbije winter was hij altijd thuis en als hij op stage trekt, ga ik vaak mee. Ik werk als zelfstandige en kan veel werk vanuit het buitenland doen.”

Je woont in Vlaams-Brabant, maar groeide op in Poelkapelle bij Langemark. Hoe groot is je link met West-Vlaanderen nog?

Lewyllie: “Niet zo groot meer. (grijnst) Mijn ouders en zus wonen er nog. Enkele jaren geleden ging ik tijdens de weekends nog regelmatig naar Poelkapelle, maar nu gebeurt dat veel minder vaak. Gemiddeld één keer om de zes weken, schat ik. De dagen waarop Bart en ik tijd hebben, zit ik liever geen drie uur in de auto. Mijn metekindje is nu bijna vier jaar. Met haar zit ik veel op Facetime. Maar met de feestdagen en alle verjaardagen spreken we wel altijd af. (knipoogt) Ja, Bart was met Kerstmis in Poelkapelle.”