Al meer dan veertig jaar is Fons Roets (FRO) schrijvend actief in de regionale sportwereld. Als sportliefhebber pur sang leerde hij honderden mensen en hun verhaal kennen. Iedere week duikt hij in de archiefdoos vol herinneringen en anekdotes.
Oostendenaar Marc Deweert (71) verkoos op jonge leeftijd de mooie job als kinesist boven een onzekere voetbalcarrière. Om in vorm te blijven, ging hij dan maar hobby-lopen. Hij werd de meest gelauwerde atleet van het Oostends Loopcriterium en als clubkinesist, bij ASO, KVO, SK Eernegem en KWS Oudenburg bleef hij, tot op heden, dicht bij het voetbalgebeuren. Marc was in 1992 ook de motor achter ‘KVO-fans zijn vrienden’.
Marc Deweert werd op 14 juni 1950 geboren, als derde telg in een gezin met drie zonen en een dochter. Na het middelbaar aan het OLV College volgde hij de opleiding van drie jaar voor kinesist aan het HTI Brugge. Vanaf 1972 werkte hij zeven jaar in de Sint-Jozefskliniek. Hij bouwde een zelfstandige praktijk op en combineerde die met tien jaar IMBO, 29 jaar clubkinesist bij ASO-KVO, tien jaar SK Eernegem en sinds twee jaar bij KWS Oudenburg. Tot 67-jarige leeftijd was hij nog actief op zondagmorgen als kinesist in de IMBO. Hij werkt nu nog zijn vaste huisbezoeken af. De praktijk heeft hij, mede door corona, stopgezet.
Marc trouwde op jonge leeftijd met Ingrid Debruycker en werd vader van Jürgen (47 en scout Rode Duivels) en Lynn (44). Op 19 september 1991 hertrouwde Marc met Vera Reniers. Samen hebben ze een dochter, Lies (31). Er zijn ook al vier kleinkinderen.
Net zoals bij zijn broers, Armand en John, is de sportcarrière van Marc gestart bij ASO. “We woonden niet ver van het Albertparkstadion en ik heb heel de jeugd van AS Oostende doorlopen, van de miniemen tot de eerste ploeg”, vertelt Marc.
Ik heb een jaar gehad waarin ik 360 dagen op 365 heb gelopen. Dat was knettergek
Polyvalente speler
“Ik had een groot loopvermogen en kon overal ingezet worden. Mijn grote droom werd werkelijkheid. Ik mocht als 21-jarige debuteren met de eerste ploeg in een oefenmatch tegen VG Oostende. Ik heb Lucien Masyn en Norberto Hofling als trainers gekend en we zijn gestegen van derde naar eerste klasse met Freddy Makelberge en Berten Verschelde. Door mijn polyvalentie had ik geen vaste stek in de ploeg en ik ben naar Knokke gegaan. We werden kampioen in tweede provinciale, met trainers Roland Muylle en Bibi Hinderyckx. In eerste provinciale werd ik uitgeroepen tot verdienstelijkste speler van de ploeg.”
In 1974, werd hij voor de keuze gesteld: voetballen of het beroep van kinesist. Hij koos voor zijn job als kinesist in de Sint-Jozefskliniek, in combinatie met verzorger van AS Oostende.
“Sportief kon ik me niet genoeg meer uitleven en dan ben ik gestart met lopen”, vervolgt Marc. “Eerst beperkte dat zich tot een of twee keer trainen per week. Mijn eerste deelname aan de marathon van de Non Stop op de zeedijk naar Middelkerke en terug werd een grote ontgoocheling en toen besefte ik dat ik meer moest trainen om prijzen te winnen. Na enkele maanden drie tot vier keer trainen per week en steeds langs de zeedijk, kon ik bij de eerste tien finishen in de Oostendse stratenlopen. Ik had de smaak te pakken en vanaf de jaren 80-90 heb ik alles gewonnen in het Oostends Loopcriterium en het Houtlandcriterium, eerst bij de senioren en dan bij de drie categorieën van de veteranen. Mijn bureau staat bomvol bekers, schalen en trofeeën. Ik won in 1988 de befaamde wedstrijd ‘Dwars door Oostende’, een echte triomftocht met aankomst op het Hermes-stadion. Op de marathon stelde ik mijn persoonlijk record scherper in 2u38’. In Stein (NL) liep ik een 75 km ultraloop. Ik werd een echte loopmaniak, verslaafd aan lopen.
Soms liep ik drie wedstrijden in een weekend. ’s Morgens werd ik tweede in La Louvière, ’s namiddags tweede in Tienen en op zondag won ik de loopkoers in Oostende. Starten om 14 uur in Grijsloke en om 17 uur in Wielsbeke, dat kon op dezelfde dag. Ik heb ook veel wedstrijden betwist in Frankrijk.
Ik heb een jaar gehad waarin ik 360 dagen op 365 heb gelopen. Dat was knettergek, maar Vera was er altijd om mij te steunen en, als het nodig was, mij te verzorgen. Met ouder worden, is het lopen langzaam verminderd. Vroeger trainde ik dagelijks 15 tot 20 kilometer en nu is het lopen beperkt tot twee of drie keer 15 minuten joggen per week. Mocht ik mijn leven herdoen, zou ik nog meer en sneller willen kunnen lopen.”
Marc Deweert werd op 10 maart 1998, tijdens het lopen langs de Duinenweg aangereden en bleef bewusteloos liggen, met een schedelbreuk en een hersenschudding. “Daarna heb ik alle records gebroken”, zegt Mac. “De dokter voorspelden vier, vijf maanden om te herstellen, maar na amper 5 weken revalidatie en het verleggen van mijn pijngrens om toch weer te lopen, nam ik deel aan de 32 km van Koksijde-Oostende. Na drie maanden liep ik weer de pannen van het dak. Het was een periode die ik nooit zal vergeten, want ik was bezig met de voorbereiding van een Ultra-loop 100 km!”
Stewardpionier
Marc Deweert stichtte in 1992 de werkgroep ‘KVO-fans zijn vrienden’. Het was een stewardwerking ‘avant la lettre’. “Na moeilijkheden met supporters heb ik het initiatief genomen om de werkgroep ‘KVO-fans zijn vrienden’ op te richten, samen met Ignace Barroo”, legt Marc uit. “KVO beschikte al over een adviesraad en stewards voor dat het verplicht werd door de voetbalbond voor alle eerste en tweedeklassers. Het was een stunt die toen de nationale pers en televisie haalde. We haalden er ook de populaire zangeres Lucy Loes bij als ‘meter’ van de actie. Ikzelf ben 14 jaar hoofdsteward geweest en Vera was jarenlang steward aan de hoofdingang. Daar zijn we best fier op!”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
