Koen Naert (32) vertoefde de voorbije vier weken op hoogtestage in het Keniaanse Iten. Het doel? In topvorm naar de marathon van Valencia trekken op 5 december. De geboren Roeselarenaar, die sinds een vijftal jaar in Moerbrugge woont, gaat er voor een persoonlijk record.
Dag Koen, we hebben je eindelijk te pakken daar in het verre Kenia. Alles naar wens?
Koen Naert: “Excuses! Het is hier de gewoonte om wat later te zijn, dat is de Keniaanse way of life. Geloof me, een mens past zich snel aan. Ze doen hier alles wat trager en op het gemak, behalve lopen dan. Het is al mijn tweede stage hier, want ook voor de Olympische Spelen vertoefde ik vier weken in Iten. Voor mij is het de ideale locatie. Topaccommodatie, goede trainingsomstandigheden en geen jetlag. En ik ben duidelijk niet de enige die er zo over denkt, want veel toplopers verblijven hier momenteel. De Noor Sondre Moen en de Duitser Amanal Petros zitten bijvoorbeeld enkele kamers verder.”
Je traint er dus gezellig samen met je grote concurrenten?
“Dat nu ook weer niet. Eigenlijk train ik sowieso vaak alleen. Ook hier, ook al heb je dan tragere trainingstijden dan de groepjes met sterke Kenianen. Je kan je hier vier weken lang kapot lopen, maar daar heb je niets aan. Ik heb leren luisteren naar mijn lichaam.”
En dat lichaam vertelt je dat een nieuw persoonlijk record mogelijk is in Valencia?
“Ik voel me alvast heel goed en heb weinig stress, want sowieso is dit een topjaar voor me. Ik liep drie wedstrijden, waarbij ik twee persoonlijke records én een tiende plaats op de Olympische Spelen haalde. Bovendien ben ik al geplaatst voor de volgende kampioenschappen, dus kan ik ditmaal wat meer risico’s nemen. Toch is het verre van evident om mijn besttijd van 2 u. 07’39” te kloppen, voor zo’n prestatie moet het allemaal wat meezitten. Maar als ik mag dromen, dan zou ik heel graag onder de tijd van Vincent Rousseau duiken. Dat voormalig Belgisch record leek een verre droom, maar nu zit ik er maar een twintigtal seconden meer van.”
Het had zomaar gekund dat jij Belgisch recordhouder werd, tot Bashir Abdi zich op de marathon toelegde. Vloek je soms dat hij een generatiegenoot is?
“Bashir en ik kennen elkaar al héél lang en misgunnen elkaar werkelijk niets. We komen heel goed overeen en helpen elkaar zelfs om er alles uit te halen. Het klopt echter wel dat mijn tiende plaats op de Spelen wat in de schaduw kwam te staan door zijn bronzen plak. En nu ook nog zijn Europees record van 2 u. 03’36”, dat is compleet gek. Buitenstaanders zien mij nu misschien als de tweede beste in België, maar het is nu eenmaal een feit dat elke atleet met een besttijd onder de 2 u. 05’ Afrikaanse genen heeft. Voor mij is dat onhaalbaar. Bovendien weten kenners mijn prestaties naar waarde te schatten, ik lig daar niet wakker van.”
“Bashir en ik kennen elkaar al héél lang en misgunnen elkaar niets”
Iets helemaal anders nu: na vier weken ben je ongetwijfeld héél blij om je gezin terug te zien. Hoe hard heb je je vrouw Elise, zoontje Finn en dochtertje Jade gemist?
“Natuurlijk is het lastig om mijn gezin achter te laten, al voor de derde keer dit jaar. Finn is al bijna vijf en voelt dat al wat meer aan. Blijkbaar zei hij op een recent familiefeest dat het toch leuker zou zijn als papa er ook bij zou zijn. Dan breekt je hart natuurlijk een beetje. Jade is pas in april geboren en is dus te klein om dat te beseffen. Ik besef heel goed dat ik mijn ouders en schoonouders dankbaar mag zijn voor de vele hulp thuis. Bij veel sportmannen blijft de vrouw thuis om voor de kinderen te zorgen, maar als loper ligt dat financieel toch wat moeilijk.”
En in Roeselare of Moerbrugge kan je je niet optimaal voorbereiden op een topprestatie?
“Neen, eigenlijk niet. Die hoogtestage is écht nodig om mee te doen op het hoogste niveau. Dat heb ik ook goed besproken met Elise. Mijn carrière zal normaal geen tien jaar meer duren, dus moet ik er nu alles uithalen. En bovendien is het onmogelijk geworden om ergens anoniem te starten. Ik ben nu Europees kampioen, tiende van de Olympische Spelen en heb een tijd van 2 u. 07’ achter mijn naam. Een slechte prestatie kan ik me niet zomaar meer permitteren, dus moet ik me ook optimaal voorbereiden.”
Geen tien jaar meer, maar de Olympische Spelen van 2024 staan ongetwijfeld nog op je wishlist?
“Normaal denk ik niet zo ver vooruit, maar nu durf ik wel te plannen tot Parijs. Tot dan wil ik er sowieso alles voor blijven doen, daarna is het nog een vraagteken. Los Angeles 2028 is bijvoorbeeld nog héél ver weg. Niet dat ik daarom per se stop na Parijs, maar het wordt afwachten of het lichaam en het gezin het nog allemaal aankunnen.”
Sowieso ben je al volop bezig met je leven na de carrière. Heb je ook in Kenia gestudeerd?
“Absoluut! Het was net ideaal, want hier moest ik helemaal niets doen, behalve trainen. Zo kon ik mijn lessen goed bijhouden en aan mijn paper werken. Momenteel volg ik de master gezondheidsbevordering aan UGent, nadat ik eerder al verpleegkunde en twee postgraduaten afwerkte. Eigenlijk heb ik dat gewoon nodig, een zinvolle activiteit naast mijn sport. Ofwel is dat deeltijd werken, ofwel studeren. Het is als het ware mijn hobby, zoals anderen op de PlayStation spelen.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
