Maaike Cafmeyer gaat op boksinitiatie naar Delfine Persoon: “Dit wordt mijn laatste jaar als bokser”

Delfine Persoon (38) kennen we als veelvuldig wereldkampioene en onze beste vrouwelijke bokser ooit, maar wist je dat ze in het dagelijkse leven politie-inspecteur is? Dat laatste is Maaike natuurlijk ook, in ‘Chantal’ dan toch. Ons leek het een goed idee om deze twee flikken eens samen in de ring te zetten… en dat vond Maaike gelukkig ook. Dus trokken we naar de gloednieuwe bokszaal van BT Houtland in Gits (Hooglede). Na enkele serieuze jabs van onze hoofdredactrice loste Delfine een primeur. “Dit wordt mijn laatste jaar als bokser.”

Dit artikel maakt deel uit van De Krant van Maaike.West-Vlaams Ambassadeur Maaike Cafmeyer was een hele week hoofdredactrice van De Krant van West-Vlaanderen. Deze unieke stuntkrant ligt vanaf vrijdag 27 oktober in de krantenwinkel.

“Je hebt best geen al te grote borsten als je bokst” (Maaike Cafmeyer)

De twee dames kennen elkaar enkel van televisie en ontmoeten elkaar voor het eerst in levende lijve. “Ik ben geen grote tv-kijker, maar Eigen Kweek en Chantal, dat heb ik wel gezien hoor”, steekt Delfine Persoon van wal. Een ontmoeting met actrice Maaike Cafmeyer ziet ze dan ook meteen zitten, ze neemt er zelfs een dagje verlof voor. Delfine werkte een tijdlang bij de spoorwegpolitie en nu is ze aan de slag bij de federale politie. Ze staat er in voor de coördinatie van de openbare orde en geweldbeheersing tijdens grote evenementen in West-Vlaanderen. “Concreet betekent dat dat ik schietoefeningen inplan voor mijn collega’s, maar evenzeer dat ik op alle grote koersen de commissaris van de betreffende politiezone begeleid. Ik rij met de wagen voor de koers, met de commissaris naast mij, in haast alle grote wedstrijden waarvan de finish op West-Vlaamse bodem ligt. Ook op het voetbal zijn we actief, enkele collega’s waren present op België-Zweden, de voetbalmatch die door de terreuraanslag werd gestaakt.”

Schietoefeningen

Maaike aanhoort het met verbazing. “Bij de opnames van Chantal dragen wij ook een wapen, maar dat is natuurlijk niet geladen of enkel voorzien van losse flodders. Daar wordt telkens nauwlettend op toegezien. Ik heb vroeger ook nog echte schietoefeningen gedaan, tijdens de opnames van Aspe.”

Delfine grijpt meteen naar haar gsm en toont Maaike enkele filmpjes van haar schietoefeningen met zwaar kaliber. “Kijk eens naar die terugslag”, grinnikt de bokskampioene. Maaike: “Ik heb de indruk dat die politiemensen vaak wapenfreaks zijn, ook de mensen die ons bijstaan tijdens opnames zijn daar heel hard mee bezig.” Delfine: “In vergelijking met mijn collega’s ben ik nog een softie op dat vlak.”

Maar gehard door de job is Delfine zeker. “Tja, bij de spoorwegpolitie moet je vaak dronkaards en wanbetalers van de trein plukken, dat valt nog mee. Maar je krijgt er jammer genoeg ook vaak te maken met zelfdodingen, waarbij je als een van de eersten aanwezig bent. Het klinkt misschien cru, maar je kweekt daar een dik vel tegen. Maar één incident zal me altijd bijblijven, toen een jongetje van 11 jaar onder de ogen van zijn vriendje met de fiets onder een trein belandde. Ik heb die moeder zien instorten toen ze ter plaatse kwam. Dat vergeet ik nooit meer.”

Boerendochters op speed

Delfine is een van de drie dochters uit een landbouwersgezin in Moorslede, ook Maaike heeft via haar grootouders wat boerengenen. “Mijn vader was ook tuinbouwer, ik was het dus al snel gewend om op vroege leeftijd te gaan helpen.”

Delfine knikt: “Op mijn 19de kampte ik met rugproblemen. Dat was niet onlogisch, want ik stond al op mijn twaalfde voortdurend gebogen om te helpen op de boerderij. Ik deed vroeger ook aan judo. Ik wilde in die periode m’n zwarte gordel halen en toen is iemand die trouwens al een zwarte gordel had bij ons komen helpen. Rode kolen snijden. Na amper één dag hebben we hem niet meer gezien, mijn vader proestte het uit.” Het klinkt bij Maaike bekend in de oren. “Mijn vader heeft het me ook altijd ingepeperd: niet met een lege kruiwagen terugkeren als je iets aan het doen bent.”

De link tussen geharde boerenzonen en -dochters en (top)sporters is meteen gelegd. “Ik was nogal een schriel meisje als tiener”, verklapt Maaike. “Bij ons thuis hadden we een grote tuin. Mijn vader wilde dat ik wat spieren kweekte en had daar een heel parcours aangelegd. In die tijd kon ik me aan de rekstok niet eens optrekken, hoewel ik nauwelijks iets woog. Mijn pa bracht daar verandering in. Ik zat ook op de sporthumaniora. Niet dat ik zo’n talent was, maar ik werd wel voor veel teams geselecteerd, al was het maar voor de sfeer en de gezelligheid. Bij het sporten vind ik het leuk dat je niet noodzakelijk de beste hoeft te zijn, maar dat je wel telkens voelt dat je progressie maakt en beter wordt. Ik heb nog van alles gedaan, van zwemmen tot atletiek. Maar vooral ook veel gedanst.”

In de ring

Een boksmatch heeft Maaike nog nooit bijgewoond. “Maar Ella, het nichtje van mijn man (Frans Grapperhaus, red.), doet aan kickboksen. Soms zie ik van die filmpjes, maar die kan ik niet uitkijken. Het gaat er voor mij te hard aan toe.” Voor de handschoen effectief opgenomen wordt, stelt Delfine haar leerlinge op haar gemak. “Boksen is een complete sport, zeker ook de trainingen. Je oefent ook vaak op coördinatie. Er zijn natuurlijk ook de kampen, maar daarvan heb je er maar enkele op een jaar. Het hele jaar door staat in het teken van trainingen. In de ring ben je dan wel elkaars tegenstander, maar na een kamp gebeurt het wel eens dat ik een Kriekske drink met de opponente.”

Het gaat Boxing Team Houtland voor de wind. Het ledenaantal is sinds de verhuis naar Gits verdubbeld tot boven de 200. “Alles is hier gloednieuw, maar het is ook een ferme persoonlijke investering waarvoor we een serieuze lening moesten afsluiten. Ik combineer mijn fulltime job met de administratie van de club én mijn trainingen. Ik ben in het verkeerde land geboren om van de bokssport te leven”, legt Delfine uit.

In januari wordt Delfine 39 jaar, ze werd ook enkele keren als het nummer één ter wereld over alle gewichtsklassen en bonden heen uitgeroepen. “Die bonden, dat is iets wat ik niet begrijp”, stipt Maaike meteen aan. De bokswereld is vaak één groot kluwen, niet enkel als het op diverse bonden aankomt, maar ook op sportief vlak. Naast de ring wordt er van buitenaf al eens druk gezet op de uitslag van een kamp. Zo zit Delfine Persoon nu te wachten op een wereldtitelkamp tegen de Amerikaanse Alycia Baumgardner. “Zij is wereldkampioene, maar testte deze zomer positief op doping”, merkt Delfines partner en coach Filiep Tampere op. “Mocht het Delfine geweest zijn, ze was al voor vier jaar geschorst. Wij kunnen nu alleen maar afwachten.” Maar veel tijd geeft Delfine zichzelf niet meer. “Het wordt mijn laatste jaar, ik word stilaan te oud en de combinatie wordt te zwaar.”

Parkinson

“We krijgen hier alle leeftijden over de vloer. Zowel kinderen als senioren, maar ook mensen met de ziekte van Parkinson bijvoorbeeld. Parkiboks noemen we dat. We laten die patiënten hier trainen en ze doen dat met veel enthousiasme. Uiteraard worden er daarbij geen slagen op het hoofd uitgedeeld, we werken vooral met bokszakken”, aldus Delfine. “Had Muhammad Ali ook geen parkinson”, floept Maaike ertussen. En ook: “Delfine, heb je niet voortdurend pijn aan je hoofd van al die kloppen? Wat heb je allemaal al gebroken? Ik heb al foto’s van jou gezien waarop je niet te herkennen was na een kamp.” De bokskampioene relativeert. “Mijn neus heb ik wel al enkele keren gebroken, maar voor de rest valt het qua breuken best mee”, zegt Delfine terwijl ze de gevolgen van een zware spierscheur en dito bloeduitstorting toont. Haar arm ziet er gitzwart uit. Coach Filiep vertrouwt Maaike toe dat hij destijds is moeten stoppen omdat het netvlies van zijn oog afgescheurd was. “Er werd toen nog met andere handschoenen gebokst. Vandaag hangt de duim vast aan de rest van de handschoen. Toen was dat nog niet het geval. Filiep kreeg een duim in zijn oog, hij heeft de bokssport toen ook een tijdje afgezworen”, doet Delfine het verhaal.

Uit de criminaliteit

Vandaag is hij een van de tien gediplomeerde trainers bij BT Houtland. Al die zware mannen, die vaak ook uit verschillende culturen komen, tonen die wel voldoende respect voor een vrouw? “Bij de meesten is dat geen probleem, maar we hadden er hier toch eentje die zijn eigen vrouw, die hier ook trainde, wat onheus behandelde. Hij begon spel te maken tegen zijn eigen madam terwijl er net een groep dames van Ferm aan het trainen was. Filiep heeft hem toen letterlijk buitengesmeten, zijn sportzak belandde midden op straat aan het station van Lichtervelde waar we toen nog trainden. Weet je, als iemand het moeilijk heeft om richtlijnen te krijgen van een vrouw, dan zou Filiep die nog speciaal bij mij laten komen”, lacht Delfine.

In haar professionele omgeving komt Delfine ook vaak in aanraking met mensen die het spoor wat bijster zijn. “En soms zie je in een krantenkop ook: Bokser X heeft dit of dat mispeuterd. Maar geloof me, in zo’n geval gaat het meestal om ex-boksers. Zolang ze aan het trainen zijn, hebben die gasten iets om naartoe te werken. Dan lopen ze zelden naast het pad. Ik geloof dat de bokssport net heel wat mensen uit de criminaliteit houdt.”

Delfine beseft maar al te goed waarom ze na al die jaren nog steeds zo graag bokst. “Als je eens een hele dag vervelende telefoons hebt moeten beantwoorden, dan kan je je frustratie al eens kwijt op een bokszak.” In de ring blijkt al snel dat boksen een erg technische sport is. Je lichaam dient in de correcte positie te staan, de armen op de juiste hoogte ter verdediging en vooral om goede stoten te kunnen uitdelen. Maar Maaike blijkt een goede leerlinge. Filiep, die de les aanschouwt, heeft het al snel opgemerkt. “Ze heeft een goeie jab”, zegt hij. De jab is een van de meest gebruikte stoten in het boksen, de slag rechtdoor. Maaike krijgt in de spoedcursus ook de hoekstoot aangeleerd. “Ik heb het gevoel dat mijn borsten nogal vaak in de weg zitten”, lacht de actrice. “Als bokser heb je best geen al te grote”, concludeert Maaike al snel.

Aan de slag

Na een korte sessie baadt Maaike in het zweet. “Je moet eens ruiken aan je handen”, zegt Delfine tegen Maaike wanneer ze haar bokshandschoenen uitdoet. “Bwah”, zegt Maaike. “Ja, daarom heeft iedereen hier zijn eigen handschoenen. Eigen zweet stinkt minder”, lacht Delfine. Bijna mocht ze zich ook actrice noemen. “Ik was gevraagd voor Styx, een horrormisdaadreeks.” De regisseur van dienst was Jeroen Dumoulein, ook de man achter de regie van Chantal. “Maar ik mocht niet van mijn bazen. In de reeks ging het om corrupte politiemensen. Omdat ik vaak word opgevoerd ter promotie van de politie, vonden ze dat geen goed idee. We hebben dan maar Amy Naert voorgesteld, een van de jonge talenten van de club.” Zij zal in de reeks, die zich grotendeels in Oostende afspeelt, te zien zijn. Delfine houdt het dus straks voor bekeken. Als slotakkoord wil Maaike dan ook weten of ze vindt dat ze alles uit haar carrière heeft gehaald. “Er was natuurlijk dat onterechte verlies tegen de Ierse Katie Taylor, maar ook dat is jammer genoeg de bokssport. Het is mooi geweest.”