Judoka Olivier Naert (19) heeft een horrorjaar achter de rug. Bij wijze van spreken zag hij meer de vloer van de spoedopname dan de tatami, maar hij vocht zich een weg terug. “De Olympische Spelen van Los Angeles in 2028 zijn mijn ultieme doel”, zegt hij beslist.
2022 kende geen goede start voor topsporter Olivier Naert. “Meniscus gescheurd”, luidde het verdict. Op 7 januari van dat jaar volgde meteen al een operatie. Normaliter wordt dit euvel weggenomen, maar bij Olivier werd voor herstel gekozen.
“Omdat hij nog zo jong is en dat dus snel geneest”, verklaart vader Nico Naert, die zich samen met zijn vrouw Nathalie Depoortere uit de naad werkt om de twee topsporters die ze in huis hebben alle kansen te bieden. Naast Olivier – die trouwens ook bekend is van zijn deelname aan het tv-programma De Containercup – is er ook Manon, die tot het kruim van ‘s lands dansers behoort. Ook zij was als topsporter al op tv te zien, in Come dance with me.
Bed beneden
Maar terug naar Olivier en de judosport. Na de operatie werd de revalidatie snel ingezet. “Al de volgende dag”, herinnert Olivier zich levendig. “Doordat voor naaien gekozen werd in plaats van wegnemen, kan ik verder op topsportniveau. Ik mocht er normaliter twee tot drie maanden niet op steunen. Het betekende meteen een drastische ingreep: zelfs mijn bed werd beneden gezet.”
Het hoeft niet te verbazen dat dit tot traantjes leidde, want Olivier wou zich plaatsen voor het EK in september 2022 en het WK in oktober van dat jaar. Die kampioenschappen vielen in het water. “Gelukkig kon ik mijn examens voor de studies lichamelijke opvoeding en bewegingswetenschappen die ik volgde aan de VUB wel afleggen; het waren online examens.” Intussen studeert Olivier aan de hogeschool in Antwerpen, de stad waar ook zus Manon studeert.
“Mede dankzij de juiste kine stond ik er na vier en een halve maand terug. Coach Dirk Van Tichelt liet me inlooptornooien doen. Ik kreeg ook nog een kans voor de Europacup in Praag; die stond half juli geprogrammeerd. Enkel een coronatest scheidde me van deelname. Die moest ik voor mijn vertrek kunnen voorleggen. En je raadt het: ik testte hoogpositief… Weg EK.”
Naar Japan
Op eigen kosten plande Olivier vervolgens een stage in Japan, de bakermat van de judo. Er werden onder meer truffels verkocht om de kosten te drukken. Mede dankzij trainer Senne Wyns is hij sterker teruggekeerd uit Azië. “Sparringpartners vinden was aanvankelijk niet evident, maar je zet kleine stapjes die even later grotere worden en uiteindelijk komen ze je zelf vragen”, aldus Olivier. Vader Nico: “Hij verfijnde de tactische aanpak ten koste van er zomaar in te vliegen en dat werpt vruchten af.”
Maar Murphy was in 2022 nooit ver uit de buurt, en opnieuw sloeg het noodlot toe.
“Meestal moet ik Olivier bellen als ik hem wil horen; als hij zelf belt, mogen we al beginnen vrezen voor iets…” Dat was exact het geval met een telefoontje van Olivier vanuit Oostenrijk. Op stage daar raakte zijn middelste teen uit de kom. “Ik had helemaal niets gevoeld. Iedereen stond voor een raadsel. Er was ook niets beschadigd aan die teen, maar ze kregen hem niet terug in positie: opnieuw een operatie en opnieuw een tornooi dat dreigde in het water te vallen”, zucht Olivier. “We sloegen al aan het rekenen wat wél nog zou lukken.” En alsof de duivel ermee gemoeid was, ging de wonde later bovendien nog eens open… Weer naaiwerk, dus.
Vierde titel
Maar net als de stage in Japan maakten ook die perikelen Olivier sterker, vooral ook mentaal. Stap per stap is hij weer verder gegaan. Zijn vierde titel van Belgisch kampioen zorgde voor een grote ontlading. “Eindelijk weer een stap voorwaarts, na al die shit”, kan hij er nu om lachen.
“Olivier is op goede weg om full board te gaan voor het EK in Den Haag in september en het WK in het Portugese Coimbra in oktober”, zegt zijn vader. “Het is een lange weg, maar het is duidelijk dat tegenslag een beloftevolle judoka niet kraakt. Hij is een echt trainingsbeest en legt zichzelf telkens nieuwe doelen op. Momenteel worden toernooien en stages afgewerkt, kwestie van medailles te pakken voor de selectie.”
Senior
In april wordt er geëvalueerd. Zoon en vader zien het hoopvol tegemoet. “De communicatie met Van Tichelt en Wyns zit goed, iedereen zit op één lijn. Olivier is goed omringd.”
“De Olympische Spelen in Los Angeles zijn mijn ultieme doel. In afwachting heb ik nog tussendoelen om te bereiken. Volgend jaar ben ik eerstejaars senior, ook dat is een grote stap. Mijn sponsor Hemaflat en mijn club Yama-Arashi in Bavikhove zien het graag gebeuren. Ik kan slechts één iets hopen: dat ik gespaard blijf van blessures.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
