Het EK turnen in Leipzig werd, met zeven finales en drie medailles, een heel groot succes voor de Belgische delegatie. Ex-olympisch kampioene Nina Derwael ging met de hoofdvogel lopen en onze Jade Vansteenkiste (21) uit Ledegem knoopte na jaren vol blessureleed opnieuw aan met de internationale top. “Ik had erop gerekend dat dit een soort van comeback zou zijn.”
Toen Jade Vansteenkiste in april 2019 op 15-jarige leeftijd aan haar eerste Europese turnkampioenschap bij de senioren mocht deelnemen en 20ste in de allround- en zesde (!) in de grondfinale werd, lachte de toekomst haar toe. Een jaar later lonkte immers haar debuut op de Olympische Spelen. Met Nina Derwael aan boord leek Tokio 2020 op een Belgische turnfeestje uit te draaien. Dat werd het ook – door corona weliswaar met een jaar vertraging. Derwael veroverde goud op de brug met ongelijke leggers en in de teamfinale, de eerste ooit voor ons land, legden de Belgische meisjes – met Derwael, Maellyse Brassart, Lisa Vaelen en Jutta Verkest – beslag op de achtste plaats. En Jade Vansteenkiste? Zij moest vanuit Ledegem toekijken hoe haar vriendinnen wel het beste uit zichzelf haalden.
“Begin 2021 was de pijn zo erg geworden dat ik bijna niet meer kon wandelen”
“Na het WK van 2019 in Stuttgart, waar we als team ons olympisch ticket pakten, wist ik dat de kans op deelname aan de Spelen enorm groot was”, doet ze haar verhaal. “Als ik kon blijven trainen zoals ik bezig was, zou dat zeker in orde gekomen zijn. Toen ik op een wedstrijd in Canada tweede Belgische allround werd en aan de grond als derde na twee Amerikaanse meisjes eindigde, werd het vertrouwen nog groter. Een week later ging de hele wereld in lockdown. Corona. Eerst dacht ik: dit is niet erg. Als ik een jaartje extra kon trainen, had ik namelijk de moeilijkheid van mijn oefeningen nog wat omhoog kunnen krijgen.”
Zes operaties in twee jaar
Eind 2020 begon Vansteenkiste echter last te krijgen van haar voeten. Het was het begin van een lange lijdensweg met zes operaties in twee jaar tijd. “Men heeft geprobeerd om het probleem met behulp van inspuitingen met cortisone op te lossen, maar dat hielp niet. Begin 2021 was de pijn zo erg geworden dat ik bijna niet meer kon wandelen. Intussen wilde ik keihard trainen, want de Spelen zouden een half jaar later beginnen. Gelukkig was ik dus niet meer, maar uiteindelijk heb ik begin februari zelf de beslissing moeten nemen om tijdelijk te stoppen. Mijn gezondheid kwam op de eerste plaats. Ik heb een afspraak gemaakt bij dokter Spaepen in Antwerpen. Sommige mensen zeiden dat ik beter kon stoppen, maar zij geloofde er wel nog in en heeft me vier keer geopereerd. Ik ben haar daar enorm dankbaar voor.”
“Jammer genoeg had ik last aan beide voeten en konden die niet samen geopereerd worden. Daar moest een jaar tussen zitten. Intussen kon ik andere oefeningen met mijn andere lichaamsdelen blijven doen, maar daardoor kreeg ik op een bepaald moment last aan mijn pols. Ook daarvoor onderging ik twee operaties. Intussen zijn al mijn fysieke ongemakken verleden tijd, maar het heeft wel drie jaar geduurd. Mentaal was dat enorm lastig. Gelukkig heb ik mezelf altijd vooropgesteld om niet op te geven. Ik ben blij dat ik daarin geslaagd ben.”
Pas in mei 2023 kon Vansteenkiste opnieuw op volle kracht trainen, maar toen bleken de toenmalige coaches van de Belgische turnsters, Yves Kieffer en Marjorie Heuls, niet meer in haar te geloven. “Nochtans heb ik heel mooie momenten met hen beleefd en ben ik hen daar erg dankbaar voor”, benadrukt ze. “Ergens is het ook normaal dat ze hun twijfels hadden, maar als atlete heb je steun nodig en die was er niet. Door de mooie herinneringen vond ik het jammer dat Yves en Marjorie datzelfde jaar nog ontslagen werden, maar voor mij persoonlijk was het goed dat er een nieuwe wind kwam. Onder de nieuwe coach (Ulla Koch, red.) kon ik in april 2024 naar mijn eerste EK sinds 2019. Mijn niveau was er echter verre van goed, waardoor ik opnieuw met twijfels zat. Toch ben ik ook toen blijven geloven dat turnen datgene is wat ik wilde blijven doen. Zo zie je maar.”
“De laatste maanden is alles eindelijk in zijn plooi gevallen, opnieuw met een nieuwe coach en in mijn geval met zelfs drie coaches. Ik noem hem mijn driehoek: kinesist Thibeau (Dierickx, de vriend van Nina Derwael, red.), physical coach Stefan (Deckx, red.) en mijn persoonlijke coach Valerie (Van Cauwenberghe, red.). Zij hebben mij enorm geholpen om opnieuw dit niveau te halen”, benadrukt Vansteenkiste, die aan de universiteit van Gent psychologie studeert. “Later wil ik sportpsychologe worden. Ik voel dat het echt iets voor mij is. De jonkies binnen de Belgische turnselectie komen soms naar mij met vragen. Het is leuk om te voelen dat ze in mij een vertrouwenspersoon zien.”
‘Jade is back’
Vorige week was Vansteenkiste opnieuw van de partij op het EK, ditmaal in het Duitse Leipzig. Het werd een uitermate succesvol EK voor de Belgische selectie. Nina Derwael veroverde goud op de brug met ongelijke leggers en de balk. Lisa Vaelen behaalde brons op de sprong. Vansteenkiste werd 13de in de allroundfinale en behaalde met Takumi Onoshima een zesde plaats in de gemengde teamfinale, een nieuwe olympische discipline in 2028. “Voor mij persoonlijk was dit de bevestiging van: Jade is back!” glimlacht Vansteenkiste. “Ik had erop gerekend dat dit een soort van comeback zou zijn. Ik heb hier ontzettend veel werk ingestoken. Ik train nu al tien jaar lang 30 uur per week. Vaak stellen mensen me de vraag of dit niet te belastend is en ja, elke ochtend voel ik wel een ander pijntje, maar ik heb totaal geen spijt van mijn keuzes. Turnen is een heel lastige en moeilijke sport, maar je krijgt er zoveel voor in de plaats. Dit EK heeft bevestigd dat ik goed bezig ben. Ik onthoud dat ik nog met de top kan meedraaien. Ook die nieuwe olympische discipline staat me aan. Als we het strategisch spelen, zit er in Los Angeles een top acht in. Het is een afvalrace, dus je weet nooit dat je zelfs tot bij de laatste vier geraakt. Ook individueel onthoud ik veel positieve zaken. Op de sprong en de grond, mijn twee beste disciplines, heb ik op het voorbije EK niet voor de moeilijkste oefening gekozen. Als ik op de grond nog een aantal dingen bijschaaf, kan ik meedraaien met de Europese en zelfs de wereldtop. Ook allround liggen er voor mij mogelijkheden.”
“Door de vele blessures heb ik geleerd dat ik alles beter jaar per jaar kan bekijken”
Kortom: het turnverhaal van Jade Vansteenkiste is eindelijk weer een goednieuwsshow. Met de Olympische Spelen van Los Angeles in 2028 als eindbestemming? “Die zitten zeker in mijn achterhoofd”, glimlacht ze. “Ik mag ze zeker een doel noemen, maar ik heb intussen geleerd om het door mijn blessureverleden jaar per jaar te bekijken. Momenteel heb ik me nog nooit zo fit gevoeld, zelfs na drie opeenvolgende wedstrijden op het EK. LA 2028 wordt elke dag een klein beetje meer realiteit. Stiekem hoop ik dat mijn tweelingzus (Rhune, red.) er ook bij zal zijn, als triatlete in de Mixed Relay. In haar sport is ze nog jong, maar wij tweeën samen op de Olympische Spelen, dat zou de max zijn.”
Sportieve familie
Dat Jade Vansteenkiste uit een sportfamilie komt, is een understatement. Mama Evelyn Degrendele (47) nam in 2023 deel aan de mythische Ironman van Hawaï en kwalificeerde zich vorig jaar opnieuw. Dochter Jade moedigde haar in 2023 ter plaatse aan. “Toen kwam dat goed uit, omdat ik net in een rustperiode zat”, vertelt Jade. “Het was een prachtige ervaring. Mama wil graag teruggaan om met meer ervaring een perfecte race af te werken. Hawaï vindt dit jaar plaats een week voor mijn WK in Jakarta (19-25 oktober, red.). Ik zal er dus niet bij kunnen zijn, maar mama is wel van plan om voor mij te komen supporteren.”
Intussen is ook tweelingzus Rhune aan een opmars bezig. “Ze is echt goed bezig”, geeft Jade aan. “Eind vorig jaar werd ze elfde in een ETU-wedstrijd in Spanje en momenteel is ze drie weken in Polen om zoveel mogelijk punten voor de internationale ranking te sprokkelen. Ik hoop dat Rhune op deze manier kan blijven voortdoen en wie weet slagen we er beiden in om naar de komende Olympische Spelen in Los Angeles te gaan.” (TVB)
