Harry Van Barneveld wordt 50: “Een tip voor al die jonge sporters: blijf gewoon lekker jezelf”

Harry Van Barneveld wordt vandaag, zaterdag 18 februari, 50 jaar. Reden genoeg om deze man met een mening, zijn roots liggen niet voor niets in Nederland, eens op te zoeken. De ex-judoka is ondertussen politie-inspecteur in Oostende en settelde zich in Ettelgem. “Al is verhuizen een rode draad in mijn leven”, zegt Harry, die enkele jaren opgroeide in het circus van zijn ouders.

“Ik sta waar ik wil staan in mijn leven. Ik ben gelukkig, doe mijn job graag, heb een prachtige zoon Kevin (uit een eerdere relatie, red.) die zich in Luik aan het settelen is met zijn vriendin, ik ben gelukkig getrouwd met Inge (Clement, ook een ex-judoka en nu ook actief bij de politie, red.) en we hebben een schat van een dochter Kaat! Ze is acht jaar en een echt papasleppe. Wel voel ik de slijtage aan het lichaam. Ik word old school, vandaar dit T-shirt.” (giert het uit)

En proficiat, Harry. Als Hollander sta je maar mooi in Krant van West-Vlaanderen met je 50ste verjaardag! Voel je je eigenlijk nog Hollander?

“Echt niet. Ik ben wel geboren in Amsterdam, maar woonde daar tot mijn biologische vader het afgetrapt heeft. Ik was zes… Door mijn stiefvader belandde ik toen in het circus. We reisden rond. Duitsland, Italië… We hadden pony’s en op het einde van de show konden de kinderen op de pony’s een rondje maken in de piste, ik begeleidde dat. Ik verzorgde ook de dieren. Het klinkt allemaal tof en idyllisch, maar het was dikke miserie hoor, dat circusleven. Ik was leerplichtig en had om de 14 dagen een nieuwe school, een nieuwe leerkracht, nieuwe klasgenoten, nieuwe leerstof… Je bouwt niets op. Qua leren ging het niet goed en plots zat ik met een serieuze leerachterstand. Ik maakte die wel goed, maar mijn jeugd was verre van ideaal. Maar ik kan lezen en schrijven, dat is ook nodig voor pv’s!”

Wanneer eindigde dat nomadenbestaan dan?

“Mijn stiefvader, die ik als mijn vader beschouw, was van Sint-Martens-Latem en we hebben ons daar gesetteld toen ik acht of negen was. We woonden toen eerst in een caravan op het erf van een boer. Ja, dat was schrijnend. Ik heb veel armoede en miserie gekend. We zijn ook vaak verhuisd. In Deinze woonden we bijvoorbeeld op drie plaatsen. Ik heb al op veel plaatsen gewoond, later nog Marche-en-Famenne door de liefde, vandaar de zoon in Luik. En dan met Inge in Ronse. Maar zij wou terug richting ‘t zèètje. Ettelgem dus.”

Hoe ben je dan met judo begonnen?

“Uit wraak. Ik ben vaak gepest geweest. Vuile Hollander. Ik had toen nog een erg Amsterdams accent. Plus: die leerachterstand. Kinderen kunnen écht gemeen zijn. Jááren werd ik gepest. Ik zag af. En ik wou vechtsport doen, om op hun bakkes te slaan. Al is er gelukkig nooit gevochten geweest. De klik kwam er toen ik van een familielid een kimono kreeg. De kat had er al op gepist en pas na dertig keer wassen was het bruikbaar. Maar kijk, de kimono was gratis, het lidgeld laag. Een gelukkig toeval, de start van mijn judocarrière in Deinze.”

Dat pesten moet je toch getekend hebben?

“Ofwel word je sterker, ofwel kraak je. Dat klinkt zwaar, maar ik heb ook geen medelijden nodig. Het pesten heeft me ook gebracht waar ik nu sta. Wellicht was ik dan nooit aan judo begonnen en had jij hier niet gezeten en gaf niemand een fluit om Harry Van Barneveld die 50 wordt.”

Ik ben hier vooral omdat je in Atlanta in 1996 brons pakte. Daardoor kent iedereen Harry, ook mensen die geen sport volgen.

“Oké, ik ben een medaillewinnaar. Maar op mijn werk lachen ze met me. Harry, je was wel maar derde hé. Schitterend toch? (slaat op tafel) Ik ben wie ik ben en dat stukje metaal verandert me niet. Die sportwereld heeft me wel gevormd, maar is sport belangrijk? Je moet dat relativeren. Andere dingen zijn veel belangrijker in het leven.”

Maar het klopt wel dat je voor het leven een medaillewinnaar op de Olympische Spelen bent?

“Jawel (knikt overtuigend). Ruim twintig jaar na datum blijft dat gewaardeerd worden. We hebben ook niet zoveel medailles in België hé. Dat moment in mijn leven blijft me bij, ik heb er jaren voor gewerkt.”

Weet je nog iets van die beslissende kamp in Atlanta?

“Tuurlijk. Ik had mijn tegenstander (de Chinees Liu Shenggang, red.) op voorhand aan het werk gezien en toen merkte ik dat hij zijn ellebogen niet tegen zijn lichaam drukte als hij op de grond moest vechten. Ik wist het: die ga ik klemmen als ik hem op de grond krijg. Het is zo gelukt om die beer van meer dan twee meter klein te krijgen. In 1992 had ik nog het brons verloren door een stomme fout van mezelf. Had ik in 1996 geen brons gepakt, dan was dat een frustratie voor de rest van mijn leven geweest.”

Heb je tips voor Dirk Van Tichelt? Die komt wellicht in dezelfde situatie als jij terecht nu.

“Hij is goed begeleid, heeft een manager en doet actes de présence. Mijn manager heette indertijd Alain Proviste (à l’improviste dus, red.). Ik had trainers, dat was het. Niets van begeleiding. Mediatraining? Nooit gekregen. Ik heb een tip voor al die jonge sporters: blijf gewoon lekker jezelf. Ik zie judoka’s die dag en nacht veranderd zijn na hun mediatraining. Maar waarom? Ik ben juist dezelfde: thuis in de zetel of voor de camera. En staat het je niet aan, zet de tv uit of draai deze pagina om.”

Ik vind het vreemd dat je na je carrière nooit bent ingeschakeld om jongeren op te leiden.

“In België hebben ze liever een Pool dan hun eigen kweek. (schudt op z’n stoel). Next question? Of moet ik nu weer beginnen te zagen over die federatie? Ik stelde voor om bij de jeugd te beginnen en mee te groeien, ze lachten me uit. Gelukkig zijn er nu andere bestuurders. Maar onze topjudoka’s? Die gebruiken we niet of te weinig in België. Vind jij het niet vreemd dat ik nog nooit, maar dan ook nooit, gevraagd ben naar een trainingsclinic?”

Maar je zit wel nog in de judowereld?

“Ik ben nu technisch directeur bij de judoclub Samoerai van Ronse. Het belangrijkste voor mij is dat de jeugd zich kan manifesteren. Veel clubs begonnen buitenlanders aan te trekken, we deden daar even aan mee, maar ik wou dat geld niet langer in buitenlanders stoppen. Liever investeren in onze eigen jeugd. Maar het is een werk van lange adem.”

Je bent dan bij de politie beland. Is dat ook uit wraak?

“Neen, die job sprak me altijd al aan. In 1997 verklaarde ik in een tv-programma al dat ik politieagent zou worden als ik geen judoka zou zijn.”

Veel mensen denken dat de job van politie-inspecteur een luizenjob is.

“Oké, we zijn geen bouwvakkers die zware fysiek arbeid moeten doen. Maar ga jij maar eens een kinderlijkje ophalen. Of een lijk uit het water vissen of een koord van iemands nek verwijderen. Plus: je wordt tegenwoordig ook gefilmd door smartphones, dat verschijnt dan online. Ik werd ook al uitgescholden op Facebook. Ah ja, want je naam komt altijd op een pv hé. Maar mensen die denken dat ik een luizenjob gevonden heb, mogen zeker eens meegaan met mij.”

“Een tip voor jonge sporters: blijf gewoon lekker jezelf, ook na de mediatraining”

Je bent ook niet perfect, Harry. Je hebt je geout als fan van… KV Oostende.

“Klopt, ik ben ambassadeur van KV Oostende. Ik was nooit een hevige fan, maar plots belde Kamagurka, die ook uit het judo komt, op een ander niveau weliswaar. Of ik mij als bekende KVO-fan wou outen. Ik zeg: ja Kama, ik zien nie van Ostende hé, ik weun der zèlfst niet. Maar Kama ging door en dan kon ik niet anders dan instemmen. Maar ik doe het met plezier hoor. KVO is ook een underdogploeg. En Marc Coucke is een zotte vent hé. Die kon gerust Anderlecht kopen, maar probeert het met Oostende. De max toch?”

Wat verwacht je trouwens van de bekerfinale tussen Oostende en Zulte Waregem?

“Ik hoop in de eerste plaats trouwens dat ik naar de bekerfinale kan gaan. Meestal moet ik werken bij de matchen van KV Oostende, zeker bij de grote en ook nu wordt er extra volk uit Oostende opgetrommeld. Maar 18 maart kan een gloriedag worden voor KV Oostende. De beker én Europees voor Oostende, stel je voor?”

Ik vermoed trouwens dat de bankzitters van KV Oostende net iets meer verdienen dan topjudoka’s.

“Ik had een olympische medaille, was Europees kampioen… Wat kreeg ik? Duizend euro per maand. Hoeveel krijgen die voetballers? Dan ben ik achteraf noggekloot met die belastingen. Premies moeten achter dragen, vergoedingen voor tv… Ik gaf alles aan, domme Harry. België is geen sportland hé.”

(OV)