Het kostte hem bloed, zweet en tranen maar Matthias Simoen mag zich voortaan een finisher van de mythische Iron Man van Hawaï noemen. Zo ziet de kinesist uit De Klijte een droom in vervulling gaan. Hij blikt terug op een bewogen aanloop, een sterke race en kijkt al even in de toekomst.
Het uurverschil met Hawaï bedraagt elf uur. We bellen Matthias, die aangesloten is bij de Izegemse triatlonclub, dinsdagavond Belgische tijd. Matthias schuift op dat moment nog aan de ontbijttafel aan. Hij is nog volop aan het nagenieten van zijn ongelofelijke prestatie op de Iron Man. We zien hem via een videocall, op zo’n 11.000 kilometer van zijn woonplaats De Klijte.
Wanneer begon jouw triatlonverhaal?
Matthias: “In 2018. Ik wilde dat eens doen met het idee om ooit een volledige afstand te doen. Ik had een tienjarenplan voor ogen. Mijn droom was om tegen 2028 op Hawaï te geraken.”
Dat lukte uiteindelijk al een pak vroeger. Hoe kwam dat?
“In juni nam ik deel in Nice. Daar had ik keihard voor getraind. Er was een waterkans om me dan al te kwalificeren voor Hawaï. Er waren een achttal slots voorzien en ik kwam pas als 84ste aan de beurt. Uiteindelijk kreeg ik toch het goede nieuws dat ik erbij zat.”
Dan moet je wellicht op korte tijd nog heel wat organiseren?
“Ja, al moet je weten dat de deelnemers in Frankfurt het nog later vernemen. Ik ben zelfstandig kinesist, dus voor mijn werk kon ik het vrij vlot regelen. Dat is natuurlijk niet alles. Ik moest meteen kijken voor mijn vluchten, verblijf, .. Dat brengt een stevig kostenplaatje met zich mee en zo organiseerde ik half september nog een tweedaagse benefiet. Op vrijdag een quiz en de dag erop een eetfestijn.”
Hoe verliep de laatste voorbereiding?
“Niet vlekkeloos. Mijn sporthorloge crashte op een van de trainingen. Ik stuurde het nog op, maar kreeg het niet op tijd terug. Daarom kocht ik nog een andere, want het is een essentieel instrument voor mij. Enkele weken op voorhand werd ik ook nog ziek, maar gelukkig waren de ziektekiemen op tijd weg. Ik ben een week op voorhand naar daar vertrokken. Eens ter plaatse was er nog een probleem met mijn fiets. Ik had mijn eigen fiets meegenomen op het vliegtuig. De versnellingen waren niet meer 100 procent en mijn stuur zakte een beetje in. Ik kon pas daags voor de start naar de bike service van Canyon en daar vertelden ze me dat mijn stuur gebarsten was en dat ik zo niet kon deelnemen. Ze hadden geen reservefiets, maar gelukkig kon ik met een toonzaalmodel fietsen. Het was niet in de ideale fietspositie, maar uiteindelijk was het wel een goeie fiets.”
Een bewogen aanloop, maar over de race zelf kan je wellicht wel tevreden zijn?
“Absoluut! Om 7 uur ‘s morgens sprongen we het water in en na 10 uur 42 minuten en 42 seconden liep ik over de finish. Onderweg werd ik gesteund door mijn moeder, stiefvader, vriendin en nog enkele familieleden. Qua eindtijd weet je het nooit wat je mag verwachten. Een inzinking kan iedereen overkomen, zie maar naar uittredend wereldkampioen Sam Laidlow. Bovendien speelde de warmte een grote rol. Over mijn zwemproef was ik tevreden. Vooraf hoopte ik op een gemiddelde fietstijd van 32 kilometer per uur en dat is gelukt. Het lopen ging iets minder vlot, want ik moest verschillende keren naar het toilet. Door de warmte – op sommige stukken ging het tot 33 graden – heb ik te veel gedronken.”
Welk gevoel overheerste er toen je over de finish kwam?
“Ik was geëmotioneerd. Tijdens het lopen had ik veel tijd om na te denken. Nadenken over wat ik allemaal heb moeten doorstaan met de vele opofferingen, over hoe ik over de meet ging komen, … Ik heb ook vaak gedacht aan mijn grootmoeder, die ook mijn meter was en tien jaar geleden overleed. En ook aan mijn zwangere vriendin. Al die zaken gaven me energie.”
En nu ben je daar nog even aan het nagenieten?
“Het lichaam heeft rust nodig, zowel fysiek als mentaal. Als ik nu wandel, dan voel ik het aan mijn milt. Een Iron Man is een serieuze roofbouw op het lichaam. Laat staan dat je er twee in minder dan een half jaar doet. Het is dus cruciaal om volledig te resetten. Vrijdag keren we weer huiswaarts via Seattle en Amsterdam. Na een week voorbereiden en de race zelf, is het nu tijd om uit te blazen. Intussen verhuisden we van het grote eiland naar Oahu, waar Honolulu ligt.
Wat zijn de volgende projecten?
“Wellicht zal ik weer een actie doen voor De Warmste Week in december. Voor 2025 zal ik me focussen op de kwart -en halve afstand. Ik hoop ooit eens een wedstrijd te winnen. Vanaf april komt nog het belangrijkste project op ons af: dan verwelkomen we ons eerste kindje. Ik wil vanaf dan ook een goeie papa zijn.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
