Familie van Frederik Van Lierde: “Meer bereikt dan hij ooit gedacht had”

Zondag is het zover: het afscheid van Frederik Van Lierde (41) als proftriatleet. Ook zijn ouders Roger en Arlette en broers Olivier en Vincent zullen erbij zijn als de Menenaar in de halve triatlon in eigen stad voor de laatste keer in actie komt. “Fré heeft er heel veel voor moeten doen. Het is een harde werker.”

Afgelopen zaterdagnamiddag in Menen, de ouderlijke woning van Frederik Van Lierde. Van de partij: zijn ouders Roger Van Lierde (63) en Arlette Penet (62), zijn oudste broer Vincent (38) met zijn partner Anke Van den Wijngaert en zijn jongste broer Olivier (32) met zijn vrouw Melanie Provoost en dochter Eugenie (4), het petekind van Frederik. Allemaal zullen zij komende zondag in eigen stad van de partij zijn om het afscheid van de wereldkampioen Ironman van 2013 te vieren. “Het zal raar zijn. We willen er niet te veel over nadenken dat het gedaan is”, geeft Roger aan. “We zitten in de organisatie en ervoor en erna willen we meehelpen, maar tijdens de wedstrijd zelf niet”, voegt Olivier eraan toe. Vincent knikt. “Ze mogen ons alles vragen, maar niet tijdens die vier uren.”

Het doel was om een mooi afscheidsfeest te organiseren, maar corona gooide roet in het eten. “Jammer genoeg”, zucht Arlette.

Wat blijft jullie bij van de jonge sportman Frederik?

Roger: “Het is begonnen met de schoolcrossen, toen hij een jaar of zes was. Die drang om vooraan te eindigen, zat er toen al in. Niet alleen bij Frederik. Ook later bij Vincent en Olivier was dat zo.”

Arlette: “Mij blijven vooral de autoritten van en naar het zwembad bij. Hem naar de training voeren, hem ‘s avonds weer ophalen, in het weekend altijd naar zwemwedstrijden… Veel leuke, maar ook minder leuke momenten.”

Olivier: “Ik ben negen jaar jonger dan Fré. Zoveel herinneringen heb ik niet, maar zijn beginjaren als triatleet maakte ik wel bewust mee. Ik weet nog hoe hij in Seneffe met veel voorsprong uit het water kwam, terwijl hij problemen had met zijn bril en zich voortdurend op zijn rug moest leggen.”

“Toen hij zijn eerste Ironman won, zei hij: mijn carrière is geslaagd” – Vincent Van Lierde

Vincent: (glimlacht) “En nog kwam hij als eerste uit het water.”

Olivier: “Eenmaal op de fiets knalde hij op een auto die uit het niets op het parcours was terechtgekomen. Gelukkig was het niet ernstig, maar dat is wel een van mijn oudste herinneringen aan zijn wedstrijden.”

Vincent: “Ik ben maar drie jaar jonger dan Fré en heb redelijk veel met hem getraind.”

Roger: “Vincent had zelfs meer looptalent, maar hij raakte vlugger geblesseerd.”

Vincent: “Door een gevoelige rug kon ik nooit lange periodes doortrainen, iets wat Fré wel kan.”

Van wie heeft Frederik eigenlijk zijn talent geërfd?

Roger: “Ik bekijk het niet als talent. Ja, hij heeft talent, omdat hij van kleins af veel heeft gesport. Daardoor is zijn motor enorm ontwikkeld. Maar hij is vooral mentaal heel sterk. Frederik heeft er heel veel voor moeten doen. Zijn loopstijl was bijvoorbeeld niet om over naar huis te schrijven, maar hij heeft daar keihard aan gewerkt. Wat ik wil zeggen: het is een harde werker. Dat doorzettingsvermogen heeft hij van mij. Ik liep marathons, terwijl ik tien tot twaalf uur per dag werkte. Frederik is ook een perfectionist. Alles moet tot in de puntjes geregeld worden. Dat heeft hij dan weer van zijn moeder.”

Wanneer hebben jullie gemerkt: hier zit wel wat in?

Roger: “Mijn vrouw en ik hebben dat nooit zo bekeken.”

Olivier: “Toen hij in 2002 zijn eerste wedstrijd van het seizoen in Geel Rutger Beke klopte, dachten we al: amai. Iets later versloeg hij op het BK Beke en Axel Zeebroek, toen de absolute top in België. Fré deed dat jaar ook zijn eerste internationale triatlons: zesde in Zundert, tweede in Echternach…”

Vincent: “En vice-Europees kampioen bij de beloften.”

Roger: “Zoiets gebeurt stapje per stapje. Je zit daarin en beseft dat niet. Nooit hebben wij druk opgelegd om te presteren.”

En plots was daar die memorabele dag op Hawaï.

Arlette: “Wij hebben nooit gedacht dat hij dat zou kunnen.”

Olivier: “Toen hij in 2012 al derde werd op Hawaï, dachten Vincent en ik wel: als hij derde wordt, kan hij ook winnen. Maar in 2013 hoopten we in het beste geval op het podium, al hadden we na zijn zeges eerder dat jaar in Abu Dhabi en Nice wel veel vertrouwen.”

Roger: “De eerste keer dat wij op Hawaï kwamen (in 2008, red.), dacht ik in mezelf: wat kom jij hier doen? Al die topatleten… Het liep toen ook voor geen meter, maar het jaar erna kwamen we terug en ging het al beter. Elk jaar zagen we hem evolueren. Maar winnen? Neen, daar hebben we nooit van durven te dromen. Ook omdat de tijden elk jaar scherper werden. Het niveau ging razendsnel omhoog. In de tijd van Luc Van Lierde waren er twee, drie atleten die dat konden. Nu starten er 50 profs en zijn er twintig die kunnen winnen.”

“Doorzettingsvermogen heeft hij van mij, het perfectionisme van zijn ma” – Roger Van Lierde

Arlette: “In 2013 reden we na de zwemstart met de auto van Fré naar het fietsparcours, op een plaats waar we hem twee keer zagen passeren. Een goeie vriend van ons, Rudy Calemein, was mee. Plots zei Roger: je moet eens kijken, er ligt hier een briefje.”

Roger: “Een geel, waarop stond wat Fré tijdens de wedstrijd van plan was te doen. Na afloop hebben we naar dat briefje gekeken.”

Arlette: “En effectief: hij had alles gedaan wat erop stond.”

Roger: “Aan dat tempo zwemmen, op dat punt dit doen, op dat punt dat, enzovoort. Hij had dat zelf opgeschreven.”

Olivier: “In samenspraak met zijn psychologe (Els Snauwaert, red.).“

Jij en Vincent volgden de wedstrijd in Menen, waar jullie zoals elk jaar een Hawaï-avond voor de supporters organiseerden.

Olivier: “Dat was supergeestig en een hele opluchting toen hij won. Maar de wedstrijd was pas om vier uur ‘s nachts Belgische tijd afgelopen. We waren doodop. Het is dus niet zo dat we nog op café zijn geweest. (grijnst) We hadden de dag ervoor al die hele zaal klaargezet. Toen Fré gefinisht was, zaten wij er helemaal door.”

Roger, er bestaat een foto, waarop jij en je zoon net na zijn finish elkaar omhelzen. Heeft Fré toen iets gezegd?

Roger: (knikt) “Iets van: ‘t is niet normaal.”

Arlette: “Ik stond achter de dranghekken en keek naar het grote scherm. Ik kon het nog altijd niet geloven toen hij over de meet kwam.”

Roger: (krijgt tranen in de ogen) “Dat is sport.”

Zijn er ook veel moeilijke momenten geweest?

Vincent: “Heel wat, maar hij is er telkens weer bovenop gekomen.”

Roger: “We moeten eerlijk zijn: er zijn momenten geweest waarop het echt niet aangenaam was.”

Olivier: “Toen hij op Hawaï derde werd, is Fré twee dagen voor de race over een auto gevlogen.”

Roger: “En we moesten natuurlijk tegen iedereen zwijgen.”

Olivier: “Maar het ergste was natuurlijk die val in Nice in 2002.”

Olivier: “Fré heeft toen zelfs even in coma gelegen. Ik heb zijn helm van die dag nog altijd thuis liggen. En daarna heeft hij toch een jaar of vier moeten recupereren om weer de oude te worden. Pas in 2007, toen hij Europees kampioen werd, was hij weer op niveau.”

2020 is een bijzonder vreemd afscheidsjaar geworden.

Roger: “Jammer, maar je kan er niets aan veranderen.”

Arlette: “Hij hoopte met een zege in Nice af te sluiten, maar ja…”

Roger: “Frederik heeft er vrede mee. Hij is 41.”

Olivier: “Hij wil niet aanmodderen tot hij misschien nog tiende in een Ironman kan worden.”

Vincent: “Hij heeft ook veel meer bereikt dan hij ooit had gedacht, want toen hij de eerste keer in Nice had gewonnen, heeft hij tegen mij gezegd: mijn carrière is nu al geslaagd. (lacht) En dat was pas zijn eerste Ironmanzege, hé.”

Roger: (glimlacht) “Hij heeft er uiteindelijk negen gewonnen.”

Er werd mij verteld dat Roger blijer is dan zijn zoon dat het gedaan is.

Roger: “Blij is niet het juiste woord. Maar al die stress… Het is tijd dat de druk van de ketel is. Communiceren met een topatleet is ook niet zo evident. De week voor een wedstrijd wil je hem niet storen en na afloop is het weer opbouwen naar de volgende triatlon. Voor je het weet ben je twintig jaar verder.”

Hoe zien jullie zijn toekomst?

Vincent: “Hij wil nog een goeie marathon lopen.”

Roger: “Mijn persoonlijk record verbeteren.”

Arlette: (grijnst) “Denk ik ook.”

Vincent: “Normaal ging hij in oktober Nice-Cannes doen, maar dat zal voor 2021 zijn.”

Olivier: “Hij zal alleszins blijven sporten. Fré die niet meer sport, dat bestaat niet.”

Vincent: “En zijn zonen Simon en Aaron volgen. Simon voetbalt bij KV Kortrijk en is kapitein zeker?”

Olivier: “Het is een beurtrol, maar hij doet het inderdaad goed.”

Arlette: “En Aaron begint aan triatlon te doen.”

Vincent: “Hij zit bij Lentriac, dus dat zal ook wel loslopen.”

Arlette: “Ik denk dat het voor hem toch raar zal doen. Het zal een hele aanpassing zijn.”

Roger: ” Het is een mooie periode geweest, maar de wereld draait door.”