Emma Plasschaert: “Zeilen is een ervaringssport. Ik ben dus beter geworden”

In 2018 werd Emma Plasschaert (26) in Aarhus wereldkampioene in de Laser Radial-Klasse. Van 21 tot en met 28 februari kan de Oostendse in Melbourne een tweede regenboogtrui aan haar palmares toevoegen. Het wordt haar laatste belangrijke afspraak voor de Spelen in Tokio. “Ik ben een stuk assertiever geworden.”

“Zeilen is een ervaringssport. Je leert uit je fouten. In die zin ben ik de voorbije jaren dus sowieso een betere atlete geworden. Ook op mentaal vlak heb ik stappen gezet. Ik ben een stuk assertiever geworden en heb meer vertrouwen in eigen kunnen.”

“Mijn familie in België volgt mijn wedstrijden bijna altijd van thuis uit. Wij hebben allemaal een klein gps’je op onze boot, zodat we via een liveticker gevolgd kunnen worden. Maar mijn mama doet dat liever niet. Dat bezorgt haar te veel stress. (grijnst) Zij wacht tot na de wedstrijd om mijn uitslag te bekijken. Soms is er ook geen tracker beschikbaar en is het voor mijn familie wachten op een bericht van mij. Ik probeer hen op de hoogte te houden, maar dat is vaak vermoeiend. Op wedstrijddagen moet ik voortdurend met het team overleggen over wat goed was en beter kon. Vaak mis ik de energie om me nog met andere zaken bezig te houden.”

“Ik ben al sinds december in Melbourne, dat bekend is voor zijn wind. Daar hebben we dan ook gretig gebruik van gemaakt.”

“Eind juli zal ik op de Spelen in Tokio een medaille proberen te behalen. Mijn vriend Matthew Wearn (die deze week aan zijn WK bezig is, red.) zal er ook bij zijn, want hij werd in september 2019 door het Australische team geselecteerd.”

“Ook ik heb hier in Melbourne enkele dagen last gehad van de bosbranden, die heel wat rook veroorzaakten. Daardoor was de luchtkwaliteit heel slecht en moesten we binnen trainen. Die bosbranden tastten ook het weerpatroon wat aan. Plots stond er een andere wind. Niet ideaal voor ons.”

“In zeilen gaat het niet om tijden, wel om de plaats. Mijn twee grote concurrentes zijn Marit Bouwmeester en Anne-Marie Rindom. De Nederlandse is een drievoudig wereldkampioen en behaalde al olympisch goud en zilver. De Deense heeft al twee regenboogtruien op haar naam staan en pakte brons in Rio. Zij zijn de zeilsters met de meeste ervaring, veel meer dan mij. Contact met hen hebben is moeilijk. Ik zeg altijd goeiendag tegen Marit, maar het is niet dat wij berichten naar elkaar sturen. De Deense ken ik iets beter, maar dat komt omdat we nog samen gezeild hebben.”

“We willen in de aanloop naar de Spelen niet te veel over en weer vliegen tussen Europa en Japan, omdat we te veel dagen verliezen. Oorspronkelijk hadden we drie trainingsperiodes in Japan voorzien, maar dat hebben we intussen naar twee teruggebracht. Normaal zullen we telkens in Hiroshima verblijven. De enige reden om eventueel naar een andere plaats uit te wijken, is de wind. Maar normaal zal dat geen probleem vormen.”

“Volgens mij maakt mijn vriend Matthew een grote kans op een medaille. Voor minder gaat hij niet. The Aussie Spirit, hé. (glimlacht) Wie van ons ik het meest een medaille toewens? Allebei! Als één van ons daar niet in slaagt, hoop ik vooral dat het de andere wel lukt. En als we beiden een slecht resultaat halen, kunnen we steun bij elkaar vinden. (knipoogt) Het kan dus alleen maar positief uitdraaien.”

Mijn vriend gaat in Tokio voor niets minder dan een medaille. The Aussie Spirit , hé

“Mijn entourage telt met physical coach Ward Vande Capelle één West-Vlaming. Ward is heel gedreven en staat altijd paraat voor zijn atleten. Hij stelt de krachttrainingen samen, plant de cardiosessies in en neemt onze conditietests af. Een hele brok dus. En dat doet hij met veel energie. Fijn om met zo iemand samen te werken.”

“Ik zou zeker niet zeggen dat dit WK dé waardemeter voor de Spelen is, want het valt vroeg op het seizoen en we ontbreken allemaal nog wedstrijdritme. Dat doet alles wat relativeren, maar het is wel het laatste belangrijke moment voor Tokio.”

“Het olympisch testevent van vorige zomer in Tokio heeft me wijzer gemaakt. Ik ben naar daar gegaan om te winnen en dat is me gelukt. Ik leerde daar wat nodig is om te kunnen presteren. Met mijn wereldtitel het jaar ervoor was dat nog niet zo, want ik had toen niet gedacht te kunnen winnen. Nu ben ik meer matuur en heb ik alles beter onder controle.”