Wesley Vanhoorelbeke en zijn zoon Justin hebben zich allebei tot provinciaal kampioen in het tafelvoetbal gekroond. Beiden dromen ze van de Belgische titel, en misschien lukt dat de komende jaren wel samen. “Er wordt hier dagelijks geoefend”, klinkt het.
In de Bollewerpstraat ligt op tafel al een artikel klaar uit onze krant. Eentje van jaren geleden, toen opa Marnix, zoon Wesley en kleinzoon Justin al trots poseerden. De passie voor tafelvoetbal zit duidelijk in de genen, met nu al de derde generatie die hoge ogen gooit. Marnix mocht het jammer genoeg niet meer meemaken, maar onlangs deden Wesley (41) en Justin (20) het uitstekend op het PK tafelvoetbal. Justin won op het tweede niveau individueel en in het dubbel de West-Vlaamse titel, Wesley komt uit op het hoogste niveau en pakte zowel in zijn eigen reeks als in de open klasse de titel in het dubbel. “We oefenen iedere dag minimum een uur. En ja, het kan er wel eens heftig aan toe gaan als we tegen elkaar spelen”, bekent Wesley, die al eens een partijtje verliest van Justin. Echtgenote en moeder Vanessa Herman aanhoort het glimlachend. Net als dochter Zoë (18) is zij vooral supporter.
“Op termijn kunnen we misschien samen naar de kampioenschappen”
Vader en zoon maken deel uit van TVC De Kletsers, waarmee ze ook in de interclub uitkomen. “Iedere vrijdag spelen we onze wedstrijd, ik kijk er al van de maandag naar uit”, bekent Justin. “Het sociale contact is groot, je kent op de duur ook iedereen.” Door zijn goede prestaties zal hij nu wellicht in de hoogste reeks aantreden en dat biedt perspectieven. Zo kan hij ook meespelen met zijn vader. Binnenkort vindt in Waanrode (Kortenaken) het BK plaats, en daar moeten ze het nog allebei in hun eigen reeks rooien. “Misschien is het podium daar mogelijk”, zegt Wesley. “Vorig jaar was ik vierde.”
Moeilijk
In tegenstelling tot Frankrijk en Duitsland, waar tafelvoetbal erkend is als echte sport en ook de nodige financiële ondersteuning krijgt, is dat in Vlaanderen veel minder het geval. “Het is nog een echte cafésport, er zijn ook steeds minder cafés, en nog minder die een tafelvoetbal hebben staan. Onze sport heeft het moeilijk.” Justin kreeg de liefde voor de sport mee met de paplepel. “Hij droeg nog zijn pamper toen hij al op een verhoogje stond te spelen”, zeggen zijn ouders. “Tafelvoetbal is vooral een mentaal spel”, weet de jonge kerel, die bij Metalor in Oostrozebeke werkt, het dorp van zijn ouders. Wesley is zelfstandig in sanitair en vertelt dat Justin net als hij liefst vooraan speelt. “Maar om individuele wedstrijden te spelen, moet je het allemaal onder de knie hebben.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
