Brons voor Michaël Battheu met Special Devils & Flames op Gothia Cup: “Tranen van geluk en een traantje voor hierboven”

Michaël Battheu nam deel met de Special Devils & Flames aan het internationale tornooi Gothia Cup. Met een derde plaats en onvergetelijke herinneringen blikt hij tevreden terug op zijn eerste internationale avontuur.

Michaël (26) komt uit Vlamertinge. Hij is de zoon van Isabelle Claeys en Thomas Battheu (+). Zijn stiefpapa is Reginald Vandevivere (+). Matthias en Andres zijn Michaëls broers. Hij werkt als tuinarbeider en in zijn vrije tijd is voetbal zijn grote passie. “In 2016 startte ik bij de G-Cracks van KVK Westhoek”, zegt Michaël. “In november vorig jaar volgde een eerste selectiedag met de Special Devils in Tubeke. Na maandelijkse trainingen mocht ik voor het eerst naar een internationaal tornooi: de Gothia Cup in het Zweedse Göteborg. De Gothia Cup is het grootste en meest internationale jeugdvoetbaltornooi ter wereld. Dit jaar waren er 72 landen, 1.911 teams, 4.820 matchen over 142 velden. Van gewoon voetbal tot Special Olympics voetbal. Voor de Special Olympics gaat het over 50 teams van 15 verschillende landen, opgesplitst in zes niveaus. De Special Devils & Flames waren er met twee ploegen. Wij speelden tegen Finland, Letland, Denemarken en Italië. Uiteindelijk speelden we tegen Italië voor de derde plek.”

Hechte groep

Michaël was vijf dagen in Zweden. “Toen we er aankwamen op 14 juli keken we samen naar de EK-finale. We hoopten allemaal dat Spanje zou winnen. De sfeer in onze ploeg zat goed. We vormen een hechte groep en plannen al een reünie.” In augustus start Michaël weer bij de G-Cracks. “Het zou fijn zijn als er nog wat volwassen spelers kunnen bijkomen. Het volgende tornooi met de nationale ploeg is eind dit jaar in Luxemburg. Ook in de toekomst hoop ik nog veel tornooien mee te doen, in 2027 is er het WK in Chili.”

Ook Michaëls mama Isabelle ging mee naar Zweden. “We hebben iets heel moois beleefd, ook als ouder aan de zijlijn. Het was genieten van het voetbal en de stralende gezichten nadien”, zegt Isabelle. “Er waren serieus wat tranen van geluk, ontlading, in het bijzonder met een traantje voor hierboven. Zowel bij Michaël als bij mezelf. We vielen elkaar huilend in de armen na het laatste fluitsignaal. Na alle medische ellende is dit voor hem dubbel en dik verdiend. Ik ben heel trots op hem.”