Acht jaar nadat hij verlamd raakte, gaat Marvin voor medaille op Paralympics: “Verlamming was slag in het gezicht, maar ik bleef niet bij de pakken zitten”

Vieren we straks wél West-Vlaamse medailles op de Paralympische Spelen in Parijs? De kans is groot, met kleppers als Michèle George en Florian Van Acker. Maar ook olympisch debutant Marvin Odent (40) is verre van kansloos. Hij stortte zich op het handbiken nadat hij verlamd raakte door een werkongeval. “Goud wordt moeilijk, maar voor zilver en brons ligt alles open.”

Met tien medailles – drie gouden, één zilveren en zes bronzen – waren de Olympische Spelen in Parijs een groot succes voor ons land, ook al grepen de West-Vlamingen helaas net naast de prijzen. Benieuwd of België op de Paralympische Spelen even goed doet, al wordt dat geen sinecure. Terwijl eerder deze maand nog 165 Belgische atleten het beste van zichzelf gaven in de Franse hoofdstad, trekt Team Belgium met slechts 29 atleten naar de Paralympics. Dat is het equivalent van de Spelen voor sporters met een fysieke, visuele of verstandelijke beperking.

Ongeval in kasteel

Eén van die 28 Belgen is Marvin Odent (40) uit Hollebeke (Ieper). Aan zijn paralympisch debuut gaat een bijzonder verhaal vooraf. Dat begon op 27 september 2016, toen Marvin slachtoffer werd van een zwaar werfongeval in Ieper. “Ik was als schrijnwerker aan het werk in het kasteel van Elverdinge. Ik was bezig op zolder en viel vanop vijf à zes meter hoogte uit het gebouw. Gelukkig kon ik mijn hoofd nog intrekken, anders was ik er misschien niet meer geweest. Ik moet een goeie engelbewaarder hebben.”

Marvin overleefde zijn zware val dan wel, de balans was toch zwaar: een klaplong, tien gebroken ribben en vooral… een dwarslaesie T9. Dat betekent: verlamd vanaf de borst. “Een slag in mijn gezicht, maar ik bleef niet bij de pakken zitten. Ik ben altijd ‘voor de vooruit’ geweest en ook nu kon ik mijn focus verleggen. Tijdens mijn revalidatie was er wekelijks een sportinitiatie. Fietsen sprak mij aan en toen ik na zes maanden weer thuiskwam, ging ik op zoek naar een fysieke uitdaging.”

“Ik moet een goeie engelbewaarder hebben”

Marvin kwam in contact met Kris Demeester uit Veurne, die zelf in een rolstoel belandde na een val en de vereniging The Spirit of Handcycling oprichtte. Marvin stortte zich op het handfietsen en koos twee jaar geleden, na enkele jaren op recreatief niveau, voor een volgend hoofdstuk in zijn carrière. “In de coronaperiode brak ik tijdens het stofzuigen van de auto mijn dijbeen. Ik moest een zevental weken stilliggen, maar tegen de lente van 2022 wilde ik weer actief zijn. Intussen installeerde ik in mijn hobbykamer rollen en besliste ik om mezelf weer uit te dagen.”

Marvin zette zijn zinnen op het Belgisch kampioenschap. Met succes: hij pakte meteen de titel in de weg- én de tijdrit. Die nationale titels smaakten naar meer. “Zonder begeleiding zat ik aan mijn plafond, dus zocht ik contact met G-Sport Vlaanderen. Zij wisten waar ik nog vooruitgang kon boeken. Onder de vleugels van mijn coach Remko Meeusen heb ik het voorbije anderhalf jaar de basis verbreed, waardoor ik makkelijker kan pieken. Er volgden nog drie nationale tijdrittitels en eerder deze maand ook een nieuwe titel op de weg.”

Sneller dan verwacht

Sinds vorig jaar neemt Marvin ook deel aan internationale wedstrijden. Zijn prestaties leverden de Ieperling een selectie op voor de Paralympische Spelen in Parijs. “Eigenlijk was mijn plan om deel te nemen aan de Spelen van 2028 in Los Angeles, maar alles is in een stroomversnelling geraakt. We waren met zeven atleten voor zes plaatsen. Vijf waren al zeker van hun plaatsje, maar daar was ik nog niet bij. Ik moest voor de selectiecommissie verschijnen in Brussel, maar op 17 juli volgde het verlossende telefoontje. Er volgde een grote vreugdekreet.”

De Ieperling komt drie keer in actie in de Lichtstad: op 4, 5 en 7 september in de klasse MH3, die staat voor Man Handbike 3. Het cijfer staat voor de impact van de handicap op de sporter. “Voor je ingedeeld wordt in een categorie, moet je eerst naar de sportarts. Die bekijkt dan wat je wel en niet kan. De MH3 is de middelste en grootste klasse. De atleten in klassen 1 en 2 worden dus nog meer beperkt door hun handicap.”

“Eigenlijk was mijn plan om deel te nemen aan de Spelen van 2028 in Los Angeles, maar alles is in een stroomversnelling geraakt”

Op vrijdag 30 augustus reist Marvin af naar Frankrijk. “We logeren in het olympisch dorp, maar onze wedstrijd vindt plaats in Clichy-sous-Bois, net buiten de Franse hoofdstad. Op 4 september is er de tijdrit van 28 kilometer, daags nadien de wegrit van 70 kilometer. Op 7 september volgt nog de estafette.”

Zilver of brons?

De Ieperling droomt stiekem van eremetaal. “Een medaille zou de max zijn, maar het hangt van veel factoren af. Ik kende de voorbije jaren al materiaalpech, dus in eerste instantie wil ik hiervan gespaard blijven. Verder zal de vorm van de dag cruciaal zijn. Zonder tegenslag zal thuisrijder Mathieu Bosredon de dubbel pakken. Voor plaatsen twee en drie ligt alles open. Het parcours telt twee klimmetjes. Ik maakte hier al een simulatieparcours met onder meer de Zwarteberg en de zijkant van de Kemmelberg. Het is vooral belangrijk dat ik kan genieten van deze ervaring. Na Parijs volgt een ander belangrijk doel in de drukke septembermaand: het WK in Zürich. Volgend jaar zou ik dan met een nieuwe en lichtere fiets willen rijden.”

Zoals elke topaleet, kan ook Marvin rekenen op een goeie entourage. “Als ik een moeilijk moment heb, denk ik aan iedereen die mij steunt en dat helpt. Mijn gezin is heel belangrijk. Mijn vrouw Annelies Defever (39) is mijn steun en toeverlaat. Ook onze tienerkinderen Maithé, Laurens en Lukas zijn belangrijke schakels. Door mijn ongeval heb ik de tijd gehad om vader te zijn en tijd doorbrengen met het gezin is onbetaalbaar. Ook mijn vrienden en veel dorpsgenoten steunen mij enorm. Toen ik begon met handbiken, organiseerden ze hier in Hollebeke zelfs een benefiet voor mij. Mijn selectie leeft enorm: we legden een supportersbus in en die is al helemaal volgeboekt.”