Carine Vandeginste (61) is met pensioen maar een ‘zittend gat’, dat is niet aan haar besteed. Ze woont op de grens tussen Kuurne en Kortrijk en komt elke week meerdere keren naar het stadscentrum om er wat bij te verdienen als poetsvrouw met dienstencheques. Maar met de nieuwe parkeertarieven ziet ze haar bijverdienste in rook opgaan. Zowel haar werkgever als het interimkantoor willen niet tussenkomen. “Ik moet de bus nemen, zeggen ze. Maar dan ben ik 40 minuten onderweg…”, zucht ze.
We ontmoeten Carine op een terrasje in ‘t Straatje, de Burgemeester Reynaertstraat in Kortrijk. Ze is een van de tientallen mensen die op sociale media haar bezorgdheden uitte over de nieuwe parkeertarieven. Die zitten haar duidelijk hoog, dat merk je meteen. “Ik verdien bruto 11 euro per uur met poetsen met dienstencheques. Daar houd ik ongeveer 7 euro van over. Ik werk vier dagen per week, telkens drie uur. In Kortrijk kost mij dat nu al bijna vier euro aan parking elke keer ik ga poetsen. Binnenkort wordt dat het dubbele. Dat wil dus zeggen dat ik al een uur voor niks mag werken. Ken jij mensen die dat willen doen?”, vraagt ze zich af.
Werken in de stad
Het stadsbestuur wil met de tariefwijziging mensen met een beperking en buurtbewoners helpen om bovengronds te parkeren. Daarnaast wil schepen van Mobiliteit Axel Weydts (SP.A) ook het Shop & Go-principe verder stimuleren. Alleen lijkt het bestuur daarmee een belangrijke groep te vergeten: mensen die wel werken in het centrum, maar er hun domicilie niet hebben. Velen onder hen komen met de fiets naar het werk, maar dat is natuurlijk niet altijd mogelijk. Vaak hebben kleine zelfstandigen bijvoorbeeld een pak materiaal mee. Denk maar aan loodgieters of dakwerkers, maar evengoed aan de friturist die zijn eigen aardappelen aanvoert. En dan zijn er nog mensen zoals Carine, die door omstandigheden niet alles op twee wielen kunnen doen.
“Om van Kuurne naar Kortrijk met de fiets te komen, dat zie ik op mijn leeftijd niet zitten. Het is niet alleen heel lastig, maar ook ronduit gevaarlijk. Op je 61ste ga je al wat trager en sinds die fietszone is ingevoerd heb ik het gevoel dat sommige automobilisten liever over mij heen zouden rijden”, zucht ze. En ook in ondergronds parkeren ziet Carine niet echt een oplossing. “Makkelijk om in die garages te rijden is het niet. Bovendien durf ik daar na het donker niet rondlopen. Ik ben niet snel bang, maar als ze met drie zijn, kan ik mij niet meer verweren, hoor. Ik ben niet meer de bon vivant als vroeger. (lacht)“
Interventiekaart
Het plan van schepen van Mobiliteit Axel Weydts (SP.A) voorziet nochtans in dergelijke situaties. Ondernemers die net buiten het centrum hun zaak, maar niet hun domicilie hebben, kunnen voor 80 euro per maand een abonnement nemen. Wie geregeld in het centrum moet zijn voor een korte tijd zoals loodgieters en elektriciens, kunnen dan weer een interventiekaart aanvragen. Dat kost gemiddeld 200 euro per jaar. Geen van beide opties biedt een oplossing voor Carine. Bovendien beweert zelfstandigenorganisatie Unizo dat het invoeren van de interventiekaarten al jaren op zich laat wachten.
Carine trok met haar vraag naar het interimkantoor dat haar tewerkstelt. “Maar daar zeiden ze dat ze mij niet konden helpen. Ik moest dat maar zien te regelen met het gezin waar ik poets. Ik heb vriendinnen die wel hun ticketjes kunnen binnen brengen in het kantoor, maar binnenkort worden die ook afgeschaft. Daar heb je dus niks aan.” De vrouw waar Carine gaat poetsen, weigerde resoluut om haar parking te betalen. “Een busabonnement wilde ze wel financieren. Maar dan ben ik minstens 40 minuten onderweg, op voorwaarde dat die bussen rijden. Nu sta ik hier op nog geen 10 minuten”, weerlegt Carine. “Haar auto kan ze voorlopig parkeren in de garage van de vrouw, maar een structurele oplossing is dat niet.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier