Yentl Vanderiviere uit Roeselare is gebeten door muziek

Yentl Vanderiviere komt minuten te kort in een dag. Dit kan gewoon niet anders als je het programma van deze 24-jarige muziekpedagoge uit Roeselare overloopt. Yentl is een bezige bij in het kwadraat die leeft voor muziek en tot rust komt… op de trein.

We ontmoeten Yentl Vanderiviere op de overloop van CC De Spil met uitzicht op de academie voor woord, dans en muziek. Symbolischer kan haast niet want dit zijn net de twee zaken die Yentl liefst doet: lesgeven in de muziekschool en zelf optreden.

Jij komt uit een muzikaal nest?

Yentl Vanderiviere: “Mijn mama heeft blokfluit gespeeld en heeft als volwassene zanglessen gevolgd. Mijn zus Edith die drie jaar ouder is, is aan negen jaar met piano gestart en schakelde later over op viool. Zij is muziektherapeut. En mijn papa was niet muzikaal geschoold maar ik vind dat hij zeer goed kon zingen. En wat zeer vreemd was: bij ieder woord zag papa een liedje voor zich met dat woord in en dan begon hij dat te zingen. Best grappig natuurlijk voor enkele liedjes.”

Dus jij volgde ook een muzikaal pad?

“Als kind maakte ik deel uit van een lagere schoolkoor en studeerde ik van mijn acht jaar piano tot mijn zeventiende. Na mijn middelbare studies trok ik naar Leuven waar ik studeerde aan LUCA, School of Arts campus Lemmens. Geloof me, een hele klus om die naam op je stagecontracten te zetten!”

“In 2013 ben ik ook gestart met een saxofoonopleiding in Roeselare en werd ik tweede dirigent bij Amigrande, het vroegere Schierveldekoor.”

En begon je te zingen bij Scala, het legendarische koor van de broers Kolacny?

“Ik had al een concert gezien van het koor in 2012 en ik had me toen al afgevraagd hoe je als zanger daarbij geraakt. Tot ik in Lemmens aan het prikbord opeens een blaadje zag met data van audities voor Scala. Ik nam deel en ik werd aanvaard. De repetities waren in de Scala-thuisstad Aarschot en vanuit Leuven gebeurde er carpooling. Maar door mijn studiekeuze kon ik ook veel nummers zelf instuderen en oefenen. Maar voor de choreografie en het finetunen van de zang moest ik wel naar de repetities natuurlijk. En we moesten dan de beschikbare data opgeven waarop we konden zingen en dan koos de koorleiding wie mocht optreden. Ja, ik mocht heel vaak optreden en natuurlijk was ik daar gelukkig mee. Als je in een koor zingt, wil je toch altijd meedoen ?”

Maar Scala blijft natuurlijk niet eeuwig duren?

“Het werd moeilijk. In december 2018 heb ik mijn laatste concert meegezongen. Er moest heel veel gerepeteerd worden voor de nieuwe tournee en ik woonde niet meer in Leuven, ik was teruggekeerd naar West-Vlaanderen. Ik werkte ook al en de tijdsdruk werd te hoog. Het was met spijt in het hart dat ik afscheid nam maar ik besefte ook dat het tijd werd voor iets anders.”

Als je in een koor zingt, wil je toch altijd meedoen ?

Welke hoogtepunten met Scala blijven je bij?

“Er waren er toch wel enkele. Zoals het optreden in Duitsland of de openingsceremonie van de Special Olympics op De Heizel. Maar ook een optreden in de Roeselaarse Spil. Steven Kolacny vertelde me zelfs op weg naar Roeselare dat hij al veel culturele centra had gezien en in veel centra had opgetreden maar dat Roeselare er met kop en schouders bovenuit stak. Als Roeselarenaar groei je toch een beetje op dat moment.”

Een mooi compliment van een, naar verluidt, niet zo gemakkelijke persoon?

“Goh, dat is eigenlijk verkeerde perceptie. De broers Kolacny zijn misschien speciale mannen en ja, in het begin was ik ook niet 100 procent op mijn gemak. Maar dat veranderde snel als je ze leert kennen. Het zijn artiesten ,hé ! Als ze van mij zeggen dat ik soms een beetje raar reageer, gebruik ik ook die uitvlucht: ik ben wel muzikant, hé (lacht).”

Je geeft nu les in het kunstonderwijs. Een nachtmerrie op het vlak van heen en weer rijden tussen verschillende muziekscholen?

“Het is inderdaad niet altijd makkelijk om een normaal uurrooster te vullen. Ik werk nu het derde jaar op rij en het is de eerste keer dat ik een volledig uurrooster heb. Vorig jaar heb ik een deel in een privé-muziekschool in Brugge gewerkt en had ik mijn leerlingen one-on-one, dus volledig één leerling volledig privé bij mij. Ik kon een ontzettend goede band met mijn leerling opbouwen en ik werkte op zijn of haar tempo maar dat was ook zeer intens en lastig.”

En nu geef je les in het reguliere circuit en geef je graag les in een onderdeel waar veel collega’s van wegvluchten?

“Haha, notenleer of muzikale en culturele vorming! Dat klopt. Als twaalfjarige droomde ik al van een carrière als leerkracht die notenleer gaf. Veel collega’s verklaren me gek maar ik doe dat echt graag. Ik vind dat tof.”

Maar je geeft niet uitsluitend notenleer?

“Oh nee, ik geef acht uur les in Roeselare waarvan twee uur notenleer, twee uur muziekinitiatie, twee uur zang, een uur met het jongerenkoor Sing Up en een uur arrangementen schrijven voor dat koor. Verder geef ik elf uur artistieke vorming en muzikale opvoeding in Spermalie aan leerlingen die blind en slechtziend zijn, leerlingen die gehoorproblemen en spraak- en taalontwikkelingsstoornissen hebben en leerlingen met autisme.”

“Verder geef ik vier uur notenleer in de academie van Brugge en ben ik docent voor het concertgebouw van Brugge. Hiervoor bezoek ik klasgroepen in de derde graad van het secundair onderwijs en geef ik workshops om hen voor te bereiden op het concert dat ze zullen volgen in het concertgebouw. Dat is vaak uitdagend (lacht).”

En ook naast je beroepsleven beheerst muziek je leven?

“Ik ben tweede dirigent van het Roeselaarse koor Amigrande. Dat koor voor volwassenen bestaat nu 50 jaar en is begonnen als een kerkkoor in de Schiervelde kapel. We zingen nu echte wereldlijke muziek en we repeteren op zaterdag in de vooravond. We zijn met 40 koorleden maar er zijn steeds basstemmen welkom ! Oh ja, en ik speel ook cornet en bugel en speel eveneens altsaxofoon in het Gildemuziek.”

Maar het stopt hier niet bij?

“Ik schrijf als singer-songwriter ook nog zelf Engelstalige en Nederlandstalige nummers en maak ook veel covers van populaire nummers en herschrijf die voor piano en zang. Zo zal ik op 1 december samen met de Roeselaarse rapster Christa Vansteenkiste optreden op Villa Roslar.”

“Ook heb ik twee jaar meegezongen met de popfolkgroep Folgazan uit Wielsbeke. Maar het is gedaan met de Wielsbeekse band. Wanneer dit interview zal verschijnen zal het allerlaatste optreden achter de rug zijn. Hoe triestig is dat ! De band is nu dood !”

“Ik ben ook toetsenist-zangeres bij de Nederlandstalige popgroep Neander uit Deerlijk en bij Wolvenn die Engelstalige alternatieve muziek brengt. En tenslotte maak ik deel uit van Close Up, een Brugse coverband waar ik ook toetsenist ben en zing.”

Heb je eigenlijk tijd voor een privé-leven?

“Bah ja, het is misschien op bepaalde momenten een beetje superdruk maar dat is niet erg. Wel probeer ik me zo veel mogelijk te verplaatsen met de trein. Ik neem supergraag de trein. Voor mij zijn dat rustogenblikken, zelfs al loopt een verbinding nu en dan eens mis en staken ze wel eens. Ik heb vijf jaar gependeld tussen Roeselare en Leuven en ik deed drie uur over een traject. Ik vond dat niet erg: ik las en werkte veel of keek door het raam. Totale rust.”

Kun je eigenlijk tijd maken voor een partner?

“Zeker, want overdag heb ik eigenlijk heel veel tijd. En zelfs ‘s avonds is het dit jaar een goed uurrooster. Mijn langste lesdag duurt tot 21.30 uur op dinsdag en dan ben ik om 22.30 uur thuis. De andere dagen ben ik tegen 20 uur thuis in Brugge.”

Waar zie je jezelf binnen tien jaar?

“Hopelijk nog steeds bezig met de dingen die ik nu graag doe: heel veel optreden met muziekgroepen en lesgeven. Ik haal veel voldoening als ik mensen zie groeien in hun muziek en als ik daar een steentje kan toe bijdragen.”

Herken je eigenlijk snel muzikaal talent?

“Talent haal je er inderdaad snel uit maar muziek kan zeker aangeleerd worden. Veel mensen geloven dat niet. Talent is leuk als je muziek leert maar is zeker geen vereiste. Muziek moet eigenlijk in de eerste plaats leuk zijn en een band scheppen. Muziek moet mensen blij en gelukkig maken. Er is toch niets leuker als je na een repetitie of optreden kunt zeggen: hèhè, dat was nu eens plezant.”