Yana Bovenistier uit Oostende poseert binnenkort voor Amerikaanse Playboy

Eigenwijs, authentiek en extravert, zo kan je haar best omschrijven. Een tikje prettig gestoord misschien ook. Ze woont in New York, was deze week in Dubai voor een shoot, maar voor onze krant zit ze gewoon op de Mercator. Dit is het verhaal van het Oostendse topmodel Yana Bovenistier.

Ze komt stipt op tijd aangefietst. Donkerblauw jeansjasje, wit hemd, zwarte legging. En een oranje baret op het hoofd. “Allemaal tweedehands”, zegt ze. “Ik draag nooit iets anders, tenzij ik het krijg. Ik wil geen kleding kopen dat door kinderen gemaakt kan zijn.” Yana Bovenistier leeft héél bewust. Dat ze ook wat doet denken aan een matroos, zeg ik. Ze lacht luid. “Dat was de bedoeling. Wat zou ik aantrekken voor een interview op een schip, dacht ik deze morgen. Ik probeer altijd mijn stijl aan te passen aan de omgeving. Loop ik in de Opex, of de parking van de Lidl, dan doe ik een trainingsbroek aan. Heerlijk. (lacht) That’s me.”

Yana is een product van een West-Vlaamse papa en een Congolese mama. Vandaar haar exotische looks, goud waard in de modewereld. De frivole brunette groeide grotendeels op bij haar oma in de Vuurtorenwijk in Oostende. Als ze vandaag even terug is in haar stad, dan verblijft ze daar nog steeds. “Mijn opa heeft dat huis gebouwd vóór de oorlog. Mijn oma heeft daar altijd gewoond. Zij is mijn grote voorbeeld. Wat een sterke vrouw. (enthousiast) Ik zou heel haar leven willen vertellen. Hard werken, positief blijven en kunnen vergeven, dát heb ik van haar geleerd. Ze is twee jaar geleden overleden, ze was 99.” Toen ze dertien was, verhuisde Yana voor enkele jaren naar de Spaanse badplaats Cambrils, waar haar vader woont. Op haar zeventiende keerde ze op haar eentje terug naar Oostende.

Wat zegt dat over jou?

“Dat ik een plantrekker ben. Heel zeker. Ik heb wel wat meegemaakt in mijn leven, maar dat heeft ervoor gezorgd dat ik voor elke situatie een oplossing vind. Ik ben daar blij om. Die jaren in Spanje hebben mij rijker gemaakt als mens. Maar ik wou terug om drama te studeren aan de academie in Brugge.”

Heb je dat diploma op zak?

“Wat zal ik daarop zeggen? (lacht) Je bent achttien, je woont alleen. Het leven was veel te leuk. Ik wou niet meer naar school. Ik ben in de horeca gaan werken om geld te verdienen.”

Ben jij een avontuurlijk type?

“Zeker. Ik hou van nieuwe uitdagingen. Ik deed al wat modellenwerk toen ik in de horeca werkte, kleinere opdrachten. Dankzij enkele foto’s op Instagram werd ik plots internationaal opgepikt. Vraag me niet waarom. (lacht) Nu ben ik vijf jaar voltijds model. En drie jaar al woon ik in New York.”

Wat was jouw kinderdroom?

“Actrice worden. Al droomde ik elke week wel van wat anders. Ik was eigenlijk een zot kind, nu ik eraan terugdenk. Heel uitbundig, altijd aan het dansen.”

Zou je nog steeds willen acteren?

“Ja. Ik zou niet eeuwig model willen blijven. Als ik dit nog drie jaar kan doen, zal dat goed zijn. Mijn leven is mooi, maar soms ook hard. Je koffers moeten elke dag klaar staan. Een halfuur vóór dit interview kreeg ik bericht dat ik overmorgen naar Dubai moet. Allemaal heel tof, hoor. Maar soms zit je ook twee maanden te wachten. (blaast) Ik word zot dan. En je kan niet doen wat je wil in die periode. Je moet voortdurend op je lichaam letten. Je denkt na over alles wat je eet en doet. Je staat zo op, en je gaat zo slapen. Gelukkig kan ik al eens foert zeggen en genieten van een goed glas wijn op een terras. Dat kon ik in het begin veel minder. (even stil) Omdat het soms zo lastig is, ben ik opnieuw gaan studeren. Aan de William Esper Studio in New York (een beroemde acteerschool, red). Maar het is niet makkelijk om ingang te vinden in die wereld. (aarzelend) Die wereld moet mij ook willen, hé. Ik denk soms dat mij dat niet zal lukken. Ik heb al één keer chance gehad, dat ik model mocht worden. Ik zal wel geen twee keer chance hebben. Maar goed, wordt het acteren niets, dan zal ik even gelukkig zijn.”

Schrijf jij jouw succes echt toe aan geluk?

(blaast) “Aan wat anders? Ik kan niet goed stoefen. Dit draait om genetica. Ik heb blijkbaar de goede genen meegekregen voor dit vak. Je moet natuurlijk ook hard werken. Dedication. Dat doe ik ook. Maar verder heb ik ook geluk. The right place, the right time. Op dit moment is mijn type, mijn karakter blijkbaar ‘in’. Ik moet mezelf vaak in de wangen knijpen. Dan sta je daar op een grote show met topdesigners. Wat doe ik hier? (lacht) In het begin was ik voor castings zo nerveus dat ik niet meer kon praten. Weg job.”

Hoe zou je jouw karakter omschrijven?

“Dat vind ik moeilijk. (denkt na) Kan jij jezelf omschrijven in enkele woorden?”

Oei. Je verrast mij. Ik zit altijd aan deze kant.

(lacht luid) “Maar ik zit ook zelden aan deze kant, hoor. Ik doe niet veel interviews. Dit wou ik doen omdat vrienden dit lezen, en vrienden van bijvoorbeeld mijn grootouders. Als ik in de Arabische Vogue sta, zien zij dat niet. Ik zeg vaak neen aan kranten. Helaas vinden ze dan zelf iets uit, heb ik al gemerkt. (feller) Ik heb al moeten lezen dat mijn vader tatoeëerder is. Dat is niet waar. Jij gaat dat niet doen, hè?”

Beloofd. Mag ik gokken over je karakter?

“Shoot!”

Authentiek en eigenwijs.

“Ja, dat zal wel kloppen. Ik ben geen kameleon. Ik doe me niet anders voor dan ik ben. Ik weet ook goed wat ik wil. Dat is wellicht eigenwijs.”

Ben je een romanticus?

“Ja, ik romantiseer alles. Liefde, maar ook het leven op zich. Zelfs de meest marginale dingen. Ik probeer overal schoonheid in te zien.”

Wat kan jou kwaad maken?

“Mensen die oordelen over anderen. Ik ging onlangs winkelen in Oostende en de veiligheidsman volgde mij de hele winkel door op een meter afstand. Belachelijk gewoon. En waarom? Omdat ik een ander kleurtje heb, zeker? (zucht) Hij dacht wellicht dat ik zou stelen. Je maakt dat vaker mee. Daar kan ik écht kwaad van worden. Die vooroordelen laten sporen na bij mensen.”

Wonen in New York, is dat avontuur?

“Ja, toch wel. Dat is een heel aparte stad. In Oostende leef je in een veilige cocon. Plots word je in die grote, drukke stad gedropt. Dat was wennen. Mensen gaan anders om met elkaar. Ze kijken eerst wat iemand kan betekenen voor hen. Ik woon in een huis in Brooklyn dat ik deel met een vriend. Ik trek vaak grote ogen. Onlangs zat ik op het verjaardagsfeestje van Leonardo DiCaprio. Daar was amper vijftig man. Dat was absurd. Wat deed ik daar eigenlijk?” (lacht)

Vertel op.

“Leonardo heeft een vreemde levensstijl. Hij laat zich omringen door promotors. Die ronselen modellen voor feestjes. Ik doe dat normaal niet. Ik vind dat maar vreemd: dat is zoals prostitutie, maar dan zonder seks. Je krijgt gratis ingang, eten en drank. Op een avond kreeg ik bericht van een promotor of ik wou komen naar dat feestje. Dat was in een bekende club in Manhattan. Dan zeg je niet neen.”

Wat heb je tegen DiCaprio gezegd?

“Niets! Ik ken die niet. Hij zat daar, in een zetel. Ik heb gedronken, gedanst en mij geamuseerd. En veel berichten gestuurd naar mijn vriendinnen.” (lacht)

Beroemd worden, is dat een ambitie?

“Neen, helemaal niet. Ik denk niet dat dat aangenaam is. Nu kan ik rustig over de Tettenbrug naar de Mercator fietsen. Als je beroemd bent, is dat voorbij. Ik heb al paparazzi meegemaakt na een show. Zij zitten alle modellen achterna. Ik probeer die te vermijden. Ik bedek dan mijn hoofd met mijn kap en sjaal. Mijn agent is dan altijd boos. Al moet ik toegeven dat die foto’s nadien wel cool zijn. Wauw, dat ben ik.” (lacht)

Waarvan droom jij nog in de modewereld?

“Ik ben een bon-vivant. Ik pak elke dag zoals die komt. Van Victoria’s Secret moet ik niet dromen. Ik zit als model in het alternatieve vakje. Ik ga nu wel shooten voor de Amerikaanse Playboy. Vind ik spannend. Dat is echt met een tópfotograaf.”

Naakt gaan, is geen issue?

“Neen. Dit is een vak, hé. Ik ben niet preuts. Playboy is ook niet meer zoals vroeger met de benen open. Dit zijn artistieke naaktfoto’s, vaak bedekt ook.”

Die straks in fabrieken en slaapkamers hangen.

(enthousiast) “De max, toch! Toen ik de vraag kreeg, heb ik gezegd dat ik de centerfold wil, de middelste twee pagina’s. Ik vind het super dat ik straks in slaapkamers ga hangen.” (lacht)

Om af te sluiten: waar vaar je naartoe als ik je dit schip in handen geef?

(blaast) “Ik denk dat dat veel werk inhoudt, met zo’n schip varen. Ik mag er niet aan denken. Hoeveel volk zou ik niet moeten meenemen om te helpen? (lacht) Ik zou naar Cambrils varen, denk ik, waar mijn vader woont, en zijn ouders en veel vrienden van mij. Even tot rust komen.”

(Paul Cobbaert)