Worden maatregelen tegen corona doodvonnis voor restaurant Biggles op luchthaven in Wevelgem?

Het coronavirus is een monster met heel wat gezichten. De klauwen van het onzichtbare beest lijken grip te hebben gekregen op iedere onderdeel van de samenleving. Onze regering probeert het hoofd te bieden aan de dreiging door middel van enkele harde maatregelen en die doen pijn, heel veel pijn. Sammy Ramacker (33) en Lindsay D’hondt (33) hebben geen koorts, zijn niet ziek en kwamen niet in aanraking met het virus. Toch horen ze bij de steeds groter wordende groep slachtoffers.

De reservaties lopen vlot binnen, voor de laatste keer dan toch. “Heel wat mensen komen nog vlug tafelen, misschien niet meteen om gezellig samen te zijn maar eerder uit steun”, zegt Lindsay.

Lindsay staat, samen haar partner Sammy, net één jaar aan het roer van restaurant Biggles. “Het is ons levenswerk, een passie waar we iedere dag keihard voor knokken. Lange uren, een aangepast sociaal leven om maar steeds opnieuw met een tevreden gevoel de deur van ons restaurant, onze plek, te kunnen openen. In minder dan een uur werd ons lot bezegeld, zonder genade.”

Vol ongeloof keken Sammy en Lindsay naar de berichtgeving over de maatregelen, waarmee de regering de verspreiding van het coronavirus probeert in te tomen. “De zaak moet dicht, voor minstens drie weken” snikt Lindsay. “Drie weken geen enkele vorm van inkomsten, een keukenhulp die economisch werkloos wordt en niet weten of we de deur ooit opnieuw gaan kunnen openen. Dat gevoel sloopt ons allebei.”

Bittere realiteit

Dit is de bittere realiteit voor heel wat mensen die actief zijn in de horeca en een echte oplossing is er niet.

“Om de zaak over te kunnen nemen hebben we, net zoals zoveel ondernemers, beroep moeten doen op de hulp van de banken.” Sammy houdt zich sterk wanneer hij de situatie beschrijft. “Het zijn betalingen en verplichtingen die blijven verder lopen, net zoals het betalen van huur en alle andere lasten. Ook onze voorraad, ingrediënten van de fijnste kwaliteit, zal uiteindelijk in de vuilnisbak terechtkomen.”

“Het geld stroomt van onze rekening weg maar er komt helemaal niets meer binnen. Het is een snelweg richting definitieve sluiting van onze zaak. We zijn echt nog niet lang genoeg bezig om een buffer te hebben, werkelijk alles wat we hebben zit hier in de zaak.”

Naast een financieel drama hakken de gevolgen ook hard in het persoonlijke leven van Sammy en Lindsay. “We wilden dit jaar trouwen, dat was toch de bedoeling.” De sombere toon verraadt meteen dat ook hier opofferingen werden gemaakt. “Het weinige spaargeld dat we hebben kunnen verzamelen, moest dienen om onze familie een leuk feest te geven na ons huwelijk. Nu gaan we dat geld opnieuw in de zaak pompen. Het wordt een kleine pleister op een gigantische wonde want ik vrees dat dit niet genoeg zal zijn om het hoofd boven water te kunnen houden.”

Meeneemschotels?

In heel het land proberen heel wat kleine zelfstandigen zich aan te passen aan de regelgeving om toch maar te kunnen blijven werken. Zo is het omschakelen naar meeneemschotels een vaak gebruikte techniek.

“Dat is een schitterend systeem voor frituren of voor zaken waar je een snelle snack kunt bestellen”, oppert Sammy. “Ik weet echter niet hoe wij dat kunnen toepassen op onze keuken. De kans is groot dat mensen, eenmaal geleverd, een koude schotel gaan mogen eten. Ook komen mensen naar hier omdat ze een mooi geserveerd bord krijgen. Wanneer we alles in een plastic bakje gooien, dan vrees ik dat het idee geen lang leven beschoren gaat zijn.”

Doorheen de tranen en het besef dat er donkere tijden voor hen liggen, probeert het koppel toch troost te zoeken bij elkaar. “Het wordt een zware beproeving waar we samen door moeten. We bekijken vanaf volgende week de opties en indien het niet meer te redden valt, dan gaan we terug op zoek op de arbeidsmarkt.” (CLL)