Sinds donderdag 19 maart 2020 is de glimlach op het gezicht van Willy en Christiane Carette-Wybaillie niet meer dezelfde glimlach als ervoor. Op die dag stapte hun kleindochter Annelies (31) uit het leven. “Ik neem het Annelies toch een beetje kwalijk. Zij was altijd bereid om anderen te helpen, maar zelf vroeg ze jammer genoeg aan niemand hulp toen zij het zo moeilijk had”, zucht Willy.
Heel vaak lezen we in de krant of horen we op tv over mensen die uit het leven stapten. In zo’n situatie blijven er altijd mensen achter met veel vragen. Sommige nabestaanden praten daar graag over, andere verwerken hun verdriet op een andere manier. Valt zoiets voor, dan heeft dit een grote impact op de naaste omgeving, ook op de grootouders. Zo ook voor Willy Carette (87) en Christiane Wybaillie (83).
Vier kleinkinderen
Het koppel woont in de Hinnebilkstraat. Op 1 september 1953 begon Willy te werken als uitzendleerkracht en later in vast dienstverband in de gemeenteschool. Op 1 februari 1988 ging hij met pensioen. Echtgenote Christiane werkte tot haar 60 jaar thuis als schoenstikster. Het echtpaar heeft twee kinderen: Caroline en Hilde. Caroline is de vrouw van wijlen Pol Vankeirsbilck uit Harelbeke. Hilde is samen met Lieven Stroobant uit Roeselare en werkt op de dienst abonnementen van Roularta.
Willy en Christiane hebben vier kleinkinderen en zes achterkleinkinderen. Willy en Christiane genoten van hun pensioen. Als kranige tachtigers gingen ze – voor de coronacrisis uitbrak– nog wel eens ergens naartoe. Verder tokkelt Willy graag op zijn computer. Op 19 maart 2020 veranderde hun zorgeloze leven grondig.
“Hier heeft niemand schuld aan …”
“In de vooravond ging onze deurbel”, herinnert Willy zich nog heel goed. “Ik deed open en zag onze dochter Hilde en schoonzoon Lieven staan, samen met onze huisarts en iemand van Slachtofferhulp. Ik begreep direct dat er iets heel ernstigs was gebeurd. Toen we het nieuws over Annelies vernamen, heb ik gehuild en geroepen. Mijn vrouw en ik kregen te horen dat onze kleindochter zich van het leven had benomen in haar woning in Izegem. Of we dit hadden zien aankomen? Annelies had autisme. Ze had al gezorgd voor een geleidehond die ze zou krijgen. Op haar werk had ze een ongeval en dat viel haar zwaar. Corona kwam daar nog eens bovenop. Voor autistische personen heeft zoiets een belangrijke impact, want hun leven wordt ontregeld.”
“Door haar werk leerde ze wel iemand kennen. Ze woonden al zes maanden samen in de Roeselaarsestraat in Izegem. Ze was zo gelukkig. Annelies liet een briefje achter, waarop onder meer stond: “ Zo kan het niet verder gaan. Hier heeft niemand schuld aan …”. Je blijft je toch afvragen wat ze daarmee precies bedoelde. Door de coronamaatregelen konden er maar negen familieleden aanwezig zijn op de begrafenis van Annelies . Haar broer Brecht zegt dat hij later een waardevolle herdenking voor zijn zus wil houden.”
Geen signaal
Voor Willy en Christiane blijven het moeilijke tijden. “Je denkt er iedere dag aan. Annelies kunnen we nièt vergeten. Ze blijft onze kleindochter. Vorige week gingen we met de familie uit eten. Annelies was er niet bij. We kregen het nieuwe jaarprogramma van De Leest in Izegem toegestuurd. We moeten geen ticket meer aankopen voor Annelies. De dochter van onze kleinzoon Brecht doet in september haar plechtige communie, zonder Annelies erbij …”, klinkt het bedroefd.
“Of ik boos op haar ben geweest? Boos niet, maar ik neem het haar toch een beetje kwalijk dat ze zo’n beslissing nam”, vertelt Willy. “Het maakt mij triest dat ze geen hulp vroeg. Annelies was bereid om iedereen te helpen, maar zelf vroeg ze niemand om hulp. Erg dat wij daar niets aan konden doen, dat wij geen signaal opvingen. Ook haar ouders zitten met dezelfde vraag. Waarom vroeg ze geen hulp?” Zijn echtgenote Christiane knikt en vult aan: “Je vroeg iets aan haar en ze was daar. Ze was overal graag gezien.”
Ziek
De last op hun schouders voelt zwaar, maar toch vinden Willy en Christiane de kracht om voort te leven. “We hebben elkaar nog, we hebben steun aan elkaar. Het is goed op onze leeftijd dat we nog samen zijn. We praten er niet veel over, maar toch regelmatig”, zegt het echtpaar dat in het voorbije jaar ook niet veel mensen kon zien. Wanneer ze nu horen over iemand die uit het leven stapte, dan staan ze daarbij stil en bij het verdriet dat die familie te verwerken krijgt. “ Mensen die negatief reageren op zelfdoding, dat vind ik erg. Dat het hun eigen fout zou zijn dat ze zoiets doen, dat is grote zever. Mensen die zoiets doen, zijn ziek. Ze zitten met een dwanggedachte in hun hoofd”, benadrukt Willy.
Wat zouden Christiane en Willy nog aan hun kleindochter Annelies willen zeggen, moest dat mogelijk zijn? “Waarom zocht je geen hulp? Waarom? En dank je wel voor alles wat je voor je grootouders deed .”
Wie met vragen zit rond zelf-doding, kan terecht bij de Zelfmoordlijn op het gratis nummer 1813 en op de website www.zelfmoord1813.be.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
