31 januari was de laatste werkdag van wijkagent Luc Talloen (60) bij het Houtsche. Na een loopbaan van 42 jaar kan hij nu genieten van een welverdiend pensioen.
Luc Talloen ging in 1985 naar de politieschool na een korte loopbaan als meubelmaker, een jaar bij de spoorwegen en zijn legerdienst. Na zijn tweejarige opleiding werd hij ingelijfd bij het gemeentelijk korps van Oostkamp, na de politiehervorming Het Houtsche waar hij nu ook zijn loopbaan beëindigt. Hij is getrouwd met Anniek Vandepitte en vader van Marlies en Jolien.
“Dat Luc ooit politieagent zou worden, hadden we nooit durven denken. Hij was zo’n beetje de clown en deugniet van het Sint-Leo College. Ik denk dat er niemand zo veel straf moest schrijven als hij”, horen we van een van zijn medestudenten. Maar als we hem naar de reden vragen waarom juist de politie is het antwoord zeer simpel: “Administratief werk en mensen helpen, dat wou ik doen in mijn leven en juist deze twee zaken waren sterk aanwezig bij de toenmalige gemeentepolitie. Het was toen ook heel anders werken dan nu, we deden gewoon alles zoals interventies, verkeerscontrole, de fietstaksplaatjes, rijbewijzen en paspoorten. Kortom bijna alles. Nu zijn de politiediensten meer opgesplitst en is er ook administratief personeel aanwezig.”
Vreugde en verdriet
“Toen ik begon stond ik heel dicht bij de mensen van Oostkamp, iets dat ik in mijn volledige loopbaan ben blijven doen. Dat was ook mogelijk omdat ik als wijkagent, eerst in Oostkamp, dan in Hertsberge en afsluitend in Waardamme altijd een gesprek aanging met de mensen. Zo heb ik eerst en vooral veel mensen kunnen helpen, maar ook bij het verbaliseren van iemand probeerde ik altijd de overtreder aan te spreken en hem erop te wijzen dat hij een verkeersovertreding had begaan. Met andere woorden: alles op een menselijke manier oplossen”, aldus Luc.
Als we hem vragen wat zijn mooiste herinnering is moet hij niet lang nadenken. “Tijdens Oostkamp kermis was er een kind verloren gelopen. Dat hebben we dan op ons bureau in het gemeentehuis opgevangen. Daarna ben ik op de kermis gaan rondlopen met het idee dat als er een ouder een kind miste, ze mij zouden aanspreken wat ook gebeurde. Toen ik haar vertelde dat haar zoontje veilig en wel op het politiebureau zat, vloog ze me van blijdschap rond de nek.”
Naast vreugde waren er natuurlijk ook droevige feiten. “Zo herinner ik me nog levendig een ongeval met een jonge gast die met zijn brommer naar huis reed toen er een aanhangwagen lossloeg; waarbij de jongen op slag dood was. Een ander geval was een ongeval van een jongere, die waarschijnlijk zou overlijden. Ik moest dat gaan melden aan de vader die bij voeders De Baets werkte. Ik heb de man toen ook naar het ziekenhuis gebracht omdat de vader met de fiets op zijn werk was. Daarvoor heb ik onder mijn voeten gekregen, maar als dit zich nog eens zou voordoen, zou ik het opnieuw doen. We zijn er ook om de mensen te helpen.”
Wat hij het meest zal missen zijn de schoolkinderen op het kruispunt van de Marechalstraat en de Kortrijksestraat. “Ik kende alle kinderen en ik maakte ook graag contact met hen. Het was iedere morgen een plezier om daar te staan, maar ook het contact met de collega’s natuurlijk zal ik missen. De tijd van gaan is nu eenmaal gekomen”, besluit Luc.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
