Wendy Van Wanten: “Mijn hele leven was een zoektocht om niet alleen te zijn”

Het is zo dubbel. Wendy is al dertig jaar haar beroep. En haar therapie. Maar na al die jaren wil Wendy Van Wanten, diep binnenin, eigenlijk weer liever Iris Vandenkerckhove zijn. Zegt ze. “Misschien had ik mijn zestigste verjaardagsconcert moeten besluiten met: ‘Bedankt allemaal. Dit was de laatste keer Wendy Van Wanten. Adieu!” Dit is het openhartige verhaal van een meisje van zestig uit Oostende. Nog steeds even schalks en ondeugend. Maar in haar hart schuilt veel verdriet.

Wendy aan zee: Fille du bord de mer even terug in Oostende. En op het terras van de Thermae Palace is ze meteen weer het fotomodel dat voortdurend fotograaf Kurt in het oog houdt. “Ik zit niet op mijn gemak, ik wil de hele tijd poseren.”

De Oostendse is al sinds haar 24ste weg uit de Koningin der Badsteden, toen ze nog Iris Vandenkerckhove heette. Ze woont intussen al 25 jaar in het landelijke Aalter.

“Dat is teveel ons ‘nestje’, ik zie mij niet snel meer terugkeren naar hier. Maar ik herken wel nog steeds de roep van ‘t zeetje. Mijn grootvader was een visser, ik zat in de vismijn vaak tussen de vissersvrouwen. En mijn drie kinderen zijn hier geboren, allen onder water. Ik ben een natuurmens, hou ook van het water, zwem vaak. Ik deed hier wat verderop ook al meer dan één keer mee aan de Nieuwjaarsduik. En verder koester ik heel veel mooie herinneringen aan mijn jeugd hier. Aan mijn eerste vakantieliefje. Jantje. Ik was 13 jaar, ik mag dat niet zeggen, zeker? Ik was al rap ontwikkeld, onze dochter heeft dat ook. Estelle is nu 12 jaar, ik zou haar hier toch niet zoveel vrijheid durven geven als ik toen kreeg. Oostende is veel veranderd.”

Daar is Frans al. Je weet wel, van de televisiereeks op VTM ‘Wie wordt de man van Wendy?’. De hoofdprijs was voor Frans Vancoppenholle, 58 intussen. ‘Franske’ is al veertien jaar, hoewel nooit getrouwd, de man van Wendy. Enfin, met een tussenpauze dan, maar dat is voor straks.

Frans vergezelt Wendy. Vandaag en morgen en bijna altijd en overal. Wat zij niet snel gezegd krijgt, doet hij wel voor haar. Daar is hij al.

Frans: “Estelle wordt toch redelijk liberaal opgevoed?”

Wendy: “Estelle is wel ánders. Redelijk gereserveerd zelfs. Ik was meer de Funny Girl. De eerste keer dat ik op Models Office in Gent moest zijn, voerde mijn pa mij. In mijn konijnenvelletje. Ik was 18, zat in mijn eerste jaar Medisch Secretariaat maar voelde mij niet gelukkig. Ik was altijd aan het zingen, in lange kleedjes voor de spiegel. A star was born. En mijn papa heeft dat aangewakkerd..”

Frans: “Estelle zal nooit de showbizz ingaan, denk ik.”

Terug naar vakantieliefje Jantje. En jawel, zíj deed hém binnen.

Wendy: “Ik was zwaar verliefd op zijn witte tanden. En ik kreeg zijn aandacht. Ik kreeg als achterkomerke, mijn zus is twaalf jaar ouder, toen al veel aandacht, niet alleen van de jongens. In het café waar mijn ouders vaak kwamen, stond een orgel waar de mensen dan geld instaken om mij in mijn wit kleedje te zien dansen. Optreden werd snel mijn tweede natuur. (denkt na) Ik wil eigenlijk al mijn hele leven behagen. Zelfs met mijn schoolresultaten. Alleen al voor mijn strenge zus wilde ik de eerste van de klas zijn.”

Maar een grote studiecarrière zat er na haar humaniora niet in. Wendy wilde zingen. Zoals Mauriceke, haar vader, op café. “Hij zei mij altijd: ge moogt niet zo hoog zingen.” Er schuilde evenwel een sopraan in zijn dochter, bleek in het Oostendse koor Tonado.

“Op mijn veertiende reisde en vloog ik al rond. Het kriebelde toen: zo’n leven wilde ik. Ik spiegelde mij snel aan Gigliola Cinquetti die in ’64 het Eurosongfestival had gewonnen. (zingt zachtjes) Non ho l’età… Non ho l’età…”

Dat is het. De zwoele looks en de stem. Ik heb het indertijd in mijn voetbalploegje vaak gezegd: was Wendy Van Wanten van de Pin Up Club een Italiaanse geweest, ze was een wereldster. Maar haar carrière in Italië bleef beperkt tot een modellenopdracht voor… een lustpil. “Ik speelde de rol van Sophia Loren. Maar dat was voor ik Wendy Van Wanten werd, hoor.”

Daar komen we al. Zoals er maar één Eddy en maar één Jean-Marie is in ons land, zo is er maar één Wendy. Al dertig jaar, ondeelbaar met Iris. De Pin Up club, waar Wendy dertig jaar geleden haar naam, haar carrière en haar leven maakte, is nooit losgeschud.

Uit de geschiedenisboekjes, voor onze jongste lezers.

Wendy was een succesvol fotomodel maar ging op zoek naar iets anders. Ze zong al, kon in Italië een cursus Italiaans volgen, ze zou er de nieuwe Raffaëlla Carra worden. Maar ze bleef in België, koos voor haar zoon, Dylan, 36 jaar intussen. In ’86 won ze dan wel de befaamde liedjeswedstrijd de Baccarabeker, de grote doorbraak volgde niet. En toen werd ze via-via uitgenodigd door Jef Rademakers, de Nederlandse regisseur en topman bij de Nederlandse televisiezender Veronica die het soft-erotische programma de Pin Up-club maakte.

“Ik kwam daar op de auditie met mijn fotoboek en zag alleen blote meisjes in een zwembad. Het blootste wat ik al gedaan had, was een shooting voor panty’s… Ik zei: sorry Jef, dit interesseert mij niet. Ik spring niet in dat zwembad.”

Iris bleef nog even Iris. Tot anderhalf jaar later Rademakers opnieuw opbelde. “Iris, kunnen we nog eens praten? Ik heb een ander voorstel voor jou. Je kan de brievenbus presenteren.”

Dit is al voor de +16 lezers nu. Het was een brievenrubriek waarin die sexy Belgische de kijkers bediende met ondeugende antwoorden op ondeugende vragen.

Zo van: “Ach, lieve schat, een klein garnaaltje kan ook lekker zijn.”

Ze herinnert zich nog een betere. “Iemand die schreef dat zijn worstje altijd open knakte. Zoals zwanworstjes op de barbecue, hé. Ik antwoordde: je moet er een gaatje in prikken. (schatert) Maar ok, Jef en ik schreven die brieven zelf. Belangrijker: ik moest niet bloot gaan. Alleen esthetisch mooi sexy zijn. En van wanten weten. Het was dan de bekende presentator Koos Postema die er Wendy Van Wanten heeft van gemaakt. Iris bekte niet goed. Ik vergeet het nooit. Ik belde in de auto, met zo’n oude telefoonbak, opgewonden mijn manager op. Moet je eens weten hoe ik nu heet?“

Wis hier maar Iris Vandenkerckhove. Die heet dertig jaar later nog steeds Wendy Van Wanten. 39 minuten waren voldoende om haar hele leven te veranderen.

“Wist je dat alles van de Pin Up Club is opgenomen op vier dagen? Dertien afleveringen van drie minuutjes! Dat ik hier, dertig jaar later, nog steeds als Wendy Van Wanten zou zitten: nooit gedacht. Nooit spijt van gehad ook. Mijn modellenbureau schrok wel van mijn nieuwe imago, maar ik trok mij dat niet aan. Ik heb mij trouwens daarna ook nog als zangeres bewezen in musicals als Romeo & Julia, Peter Pan, De Kleine Zeemeermin…Ik kreeg als het typetje Wendy Van Wanten gewoon zoveel meer fantastische kansen. Als men mij vraagt naar mijn grootste hit zeg ik altijd Wendy Van Wanten. Ik kreeg dankzij die naam misschien wel een boeiender leven dan Gigliola Cinquetti. Ik heb er dertig jaar mijn brood mee verdiend én mij mee geamuseerd. Merci, Wendy… Kris, moet ik die oorbellen niet even afdoen voor de foto’s?”

We gaan dineren. Wendy blijft Kris in het oog houden. Ze drinkt niet graag rode wijn. Ook niet de Spaanse Baigorri – Crianza van 2016, een aanrader van Vincent Van Quickenborne, onze gast van vorige week. “Vincent! Ik heb nog met hem gedanst. Die kan nogal dansen!” Zij ook. Een ballerina die van wanten weet. En die daarom in haar carrière eigenlijk nooit last had van al te vrijpostige mannen, de bodyguard in haar buurt fungeerde meer als chauffeur. Neen, Wendy Van Wanten loopt niet voorop in de huidige MeToo-beweging.

“Nooit mee bezig geweest. Echt waar, de mannen waren eerder bang van mij, zelfs tijdens de grootste Wendy-mania. Als ik al eens een hand op mijn bil voelde, vroeg ik meteen: heb jij een probleemptje? Meteen gekoeld. Ik voelde mij vaak meer moeder Teresa dan een stoeipoes. Je wil niet weten hoeveel mensen mij om troost en raad vragen.”

Frans haalt meteen mailtje boven. “Net binnen.” Een vrouw die op haar 44ste nog een kindje wil. “Jij was 48, je bent een voorbeeld voor mij. Is dat bij mij jou ook zonder hormonen en zo gelukt?”

Wendy: “Ik wil die mensen, mijn publiek, dan helpen. Wil behagen, ja. Het is mijn natuur. En mijn beroep.”

En zoals ze praalt voor de lens van de fotograaf, dat noemt ze dan ‘beroepsmisvorming’.

“Weet je, ik heb van die lockdown genoten”

Maar nu komt een bekentenis.

“Ik moet zeggen dat ik stilaan weer meer Iris zou willen zijn dan Wendy. We zijn dertig jaar verder, het is mooi geweest.”

Frans: “Het is voor haar een zoektocht.”

Wendy: “Ik kan er nog steeds van genieten het publiek te pleasen maar… ik geniet er nu meer van mijn man blij te maken.”

Frans: “Ik peins dat ge…”

Wendy: “Gij moet niet peinzen in mijn plaats…”

Frans, onverstoorbaar: “… dat ge moet leren gewoon jezelf te zijn. Dat is al meer dan goed genoeg voor de mensen.”

Wendy: “We hebben nog een jonge dochter en willen onze levensstandaard behouden: er moet nog geld op de plank komen.”

Frans: “Ik ben momenteel werkzoekende. Zal niet lang meer duren.”

Wendy: “Afgelopen maanden vielen alle optredens weg. Gelukkig hadden we een spaarboek, we hebben geen boterham minder moeten eten. Weet je, ik heb van die lockdown genoten. Onthaasten, wafels bakken, dicht bij elkaar zijn. Even geen Wendy zijn. Iris weer wat terug gevonden. Frans en ik hebben elkaar ook weer herontdekt. Beseft hoe graag we bij elkaar zijn.”

Het voorgerecht komt op tafel.

Frans, grinnikend: “Kijk nu eens, dat zijn geen ‘kleine lekkere garnaaltjes’. Dat zijn grote, lekkere garnalen! Schatje, eet een beetje sneller, de fotograaf wil foto’s bij zonsondergang. En je zal weer nog een uur nodig hebben om je op te tutten.”

Wendy: “Mohowseg, dat is niet waar.”

Wendy en haar vrolijke Frans. Kibbelen, plagen, zoentjes. “We zijn nog steeds in opleiding”, lacht Wendy. Frans is dan niet officieel haar man, hij is haar minnaar, haar toeverlaat, haar steun, al veertien jaar. Met een tussenpauze anderhalf jaar geleden van een half jaar. Het stond in alle boekskes, dat moet je erbij nemen als je al 36 keer de cover van Dag Allemaal sierde. Al konden ze het niet zo smaken, al die sensatie rond de tijdelijke breuk. Het was gewoon even op, zegt Wendy. “Dat gebeurt toch wel eens bij veel koppels?”

Het had volgens Frans niets te maken met die zoektocht van daarnet, van Wendy naar Iris.

Frans: “Ik was nooit bij Wendy, ik ben bij Iris. Maar ik weet wel dat het toch ooit een keer moet stoppen. Ik ga niet verdragen dat je tot je 80ste.”

Wendy: “Het was blijkbaar niet écht op. Ik kan niet alleen zijn, zag ik ook in. Dan word ik triest. En ik ben in mijn leven véél alleen geweest. Maar één iemand is voldoende. Frans zorgt voor mij, regelt alle financiën…”

Frans: “Zorgt voor het warm eten.”

En als manager kan hij wél neen zeggen tegen sommige vragen, kiest hij de vijf benefieten per jaar enzovoort.

Wendy: “Ik word ontzettend veel gevraagd om iets in te spreken, voor verjaardagen, huwelijksverjaardagen, wel tien verzoekjes per dag. Dan wil ik weer pleasen. (stil) Ik wil zo graag graag gezien zijn. Maar dat is allemaal werk hé. Al doe ik dat allemaal meer uit mijn hart dan uit winstbejag. Ik trek me nooit zoveel aan van de financiën. Voor zo’n videoclipje betalen ze toch niets hé, schat?”

Frans: “Ik zeg dan tegen de mensen: kom naar een optreden. Ik vind dat je veel kan doen voor de mensen maar het moet ook opbrengen.”

Wendy: “Ik wil zoveel. Maar ik raak er mij van bewust dat ik de lat niet meer zo hoog mag leggen. Ik crashte al eens. Vorig jaar werd ik echt ziek van de stress, zat ik plots vol eczeem, moest ik een hele reeks optredens uitstellen. Ik ging vroeger ook al eens in therapie.”

“Ik vind het wel mooi te ontdekken hoe ik natuurlijk evolueer”

Hoezo, ze zei vroeger meer dan eens dat Wéndy haar therapie was. De schalkse Wendy als tegengewicht voor de zwaarmoedige Iris. Ze knikt.

Wendy: “Iedereen heeft toch iets nodig. Jij schrijft, een ander schildert, ik had Wendy. Maar het is mooi geweest. Ik had in februari voor mijn 60ste verjaardag een mooi concert in het Kursaal in Oostende. 2.000 vrienden en fans in de zaal.”

Misschien had Wendy Van Wanten die avond, na het allerlaatste nummer – ‘Verborgen Verdriet’, ik zeg maar wat – zichzelf moeten uitzwaaien op dat grote podium. “Dag allemaal, het is mooi geweest… Dit was een laatste keer Wendy van Wanten… Adieu…” Had ze dat gewild? Of gekund?

“Straks begin ik hier te bleiten. Als ik helemaal eerlijk wil zijn: ik had het gewild. (na lang nadenken) Já! Een publiek van één geliefde voor het podium zou volstaan. De man van mijn dochter. Maar dan moeten we eerst de Lotto winnen, denk ik.”

Maar zou ze het echt kúnnen? Tijdens de foto’s blijkt ze even nadien in één klap weer Wendy. Koket, flirtend, het hele pakket. Zestig maar nog steeds een pracht van een vrouw, weet ze van zichzelf.

“Mijn uiterlijk is dan misschien mijn visitekaartje, ik vind het wel mooi te ontdekken hoe ik verder natuurlijk evolueer. Ik heb nog steeds niet aan mijn lichaam laten werken. Geen botox of andere toestanden. Alleen de wortels van mijn haar zijn wat bijgekleurd. Ik sta ‘s morgens zelfs geen kwartier in de badkamer, dagelijks een goedkoop crèmepje volstaat. Ik zweer het je, soms denk ik: moet ik daar niet meer mee bezig zijn? Ik wandel wel vaak. Dan moet ik mijn jongere toyboy uit de zetel halen. (plagend:) Franske staat dan ook meer op de weegschaal dan ik. Gelukkig beweegt hij soms wel op de goede manier.” (schatert).

Wendy op haar best: ondeugend. In het water schalks en vrolijk spetterend. Om dan snel weer zwoel in de lens van de fotograaf te kijken. “Kris, mag ik mee de foto’s kiezen?”

Maar eenmaal uitgespetterd en wat droge kleren aan komt de tristesse weer in haar boven.

“Weet je, de zee biedt mij vaak troost. Toen mijn mama stierf, was het eerste wat ik deed een lange wandeling op het strand maken. Ik was pas 19 jaar. (stil) Ik heb de dood van mijn moeder nooit kunnen verwerken.”

Het komt er plots in een grote geut uit, dat grote schurend verdriet in haar zo grote hart.

Wendy: “De dood. Ik kan daar niet mee om. Ik ben nu eenmaal hoogsensitief. En dat is vaak lastig. Zo denk ik de laatste tijd vaak aan wat er met mijn dochter zou gebeuren als ik zo vroeg zou sterven als mijn mama? ‘t Zal ook te maken hebben met de hormonen, de menopauze, zeker? (schakelt plots weer over) Al is het seksueel niet zo’n probleem, we hebben nog nooit zoveel… Toch waar hé, schat? Tijdens de breuk misten we elkaar nog het meest fysiek. Elke ochtend kruip ik in zijn armen. Ik hou van zijn lichaam. En dan…(schatert) Je onderhoudt mijn hofje toch goed, hé schat?”

Frans murmelt: “Het is ook niet langer vijf keer per dag, hé.”

Wendy, plots weer ernstig: “Weet je, Frank. Ik doe dat enorm graag, interviews. Dat is voor mij een analyse van mijn leven. Een therapie zelfs.”

Je mag languit op die bank, hoor. Dokter Buyse luistert.

Wendy lacht niet: “Toen mijn vroegere manager zwaar ziek werd, was hij bezorgd. Wie zal voor Wendy zorgen? Hij heeft met VTM nog het programma ‘Wie wordt de man van Wendy?” voorbereid. Dany is in januari 2006 gestorven, enkele maanden later begonnen de opnames. Ik was toch alleen en zoals ik al zei: de mannen leken eerder bang van mij. En iedereen wilde toch alles weten over mij? Aanvankelijk dacht ik ook niet dat het iets zou worden met Frans.”

Frans: “Ik was ook niet meteen verliefd, hoor. Er waren er die al verliefd waren toen ze nog maar de foto van Wendy zagen. Ik wilde haar eerst leren kennen. Ik werd pas echt verliefd toen de camera’s weg waren. Toen hebben we urenlang gepraat.”

“Ik heb van vanalles geproefd. Mijn leven is één groot buffet”

Wendy, gniffelend: “Toen heb ik mij laten gaan. Maar je werd dus verliefd op mijn diepgang, Frans? Of op mijn ingang? (schatert)”

Vandaag zou je Frans niet meer kunnen missen? En zou je Wendy ook niet meer missen, denkt dr. Buyse.

“En mijn kinderen zou ik ook nooit kunnen missen. Ik had nooit durven dromen dat ik nog een dochter zou krijgen. Je mag er je titel van maken: “‘Moeder’ is mijn hoofdrol.” En dat heeft heel veel te maken met het prille verlies van mijn moeder. Ik dacht: of je laat je gaan of je maakt er iets van waardoor ze fier kon zijn op mij. (weent) Ik, een nakomertje, dochter van een grote, sterke vrouw die wel eens had gezegd: welk wonder, waar kom je toch vandaan? Nu bleit ik toch. Ik zal dat verdriet altijd meenemen, tot mijn laatste dag. Toen ik in therapie was, bleek dat dit komt omdat ik als kind geen rouwproces heb doorgemaakt. Het is een constante vlucht geweest. Dat begin ik nu te beseffen. Ik moet het toch een keer loslaten.”

En de no nonsenseaanpak van Frans helpt je daarbij?

Wendy: “Ge zijt helemaal mee, dr. Buyse!” (lacht)

Frans: “Wendy begint het te beseffen. Ik weet al van mij tiende: bovenal bemin uzelf.”

Wendy: “Ook omwille van mijn moeder wil ik altijd mensen blij maken, denk ik. Alleen ben ik nu 60, hoelang kan dat nog als Wendy?”

Weet je, ik had geen zin in een interview met ene Iris die Wendy speelt.

(droogt de tranen): “Ik geef me hier toch zeer bloot?”

Frans: “Niet letterlijk, hé schat!”

Het recordertje moet stopgezet. Over haar zoon Dylan, met wie Wendy in onmin leeft, wil ze niets gezegd hebben. Over haar dochter met Frans, Estelle, wél. “Estelle betekent ster”. En zelfs over haar zoon Clement. Intussen al een jongeman, van wie nu al twintig jaar het hele land vermoedt dat zijn vader Prins Laurent is. Dit mag wel tussen aanhalingstekens: “Et alors…? Ik heb een parcours afgelegd waar, hoe open en eerlijk ik ook ben, niet alles moet worden over gezegd. Ik heb daar ook nooit over getwijfeld. Als iemand de ware toedracht uitbrengt, zal het Clement zelf zijn. En dat zal misschien ooit wel eens gebeuren. Maar hij kiest dan wanneer. Dat is zijn recht.”

De volgende ochtend is Iris weer Wendy. Speels, getuit mondje, koket in de lens kijkend. En bij het ontbijt ondernemend. “Vermeld je nog mijn kledingsponsor?” En als ze hoort dat ‘s avonds de sopraan Astrid Stockman mijn gast is: “Je moet vragen of we eens samen kunnen zingen, ik ben tenslotte ook een sopraan. Zij heeft gekozen voor de opera, ik maakte een andere keuze. Het lichtere genre.”

Frans: “Wim Opbrouck speelt toch ook ernstigere en komische rollen? Daardoor wordt nu fout gedacht: Wendy Van Wanten operette? Komaan zeg!”

Wendy: “Ik heb ook opera gezongen, in Il Novecento onder meer. Ik heb toch van alles geproefd? Mijn leven is een groot buffet.”

Vraag aan de mensen hier aan het ontbijtbuffet ‘Wendy Van Wanten: sopraan of wulpse BV?’ Wat zouden ze antwoorden, denk je?

Frans: “Tja, Boma, Marijn De Valck, heeft ook gezongen. Maar zal altijd Boma blijven.”

Wendy: “Maria Callas was een fantastische sopraan. Maar haar leven was een drama. Dan liever dat van Wendy Van Wanten.”

Dan is deze, onze traditionele ochtendspreuk over de zon, wel heel toepasbaar.

‘Beminnen en bemind worden, is de zon aan twee kanten voelen schijnen. – David Viscott, Amerikaans psychiater en auteur – 1938-1996.

“Zo romantisch. Mijn leven is liefde geven. Waardoor ik veel liefde krijg. Om te behagen, heb je ook liefde en warmte rond jou nodig, toch? (aarzelend) Al heb ik in mijn leven misschien al meer gegeven dan gekregen. Maar ik ben altijd tegenover iedereen eerlijk gebleven met mijn gevoelens. Mijn papa zei altijd: eerlijk duurt het langst. Ik kan alleen maar dankbaar zijn voor die 60 jaar. Voor mijn uiterlijk, voor mijn talenten. Al is het niet altijd rozengeur en maneschijn geweest.”

En dan, als passend afscheid, de spreuk over de zee.

‘De ziel heeft, net als de zee, zijn draaikolken.‘ Louis Philippe Robidoux.

“Echt waar, ik ben ooit in Israël zwemmend in een draaikolk terechtgekomen. Angst! Maar ik ben er uit geraakt. Er zijn ook momenten in het leven geweest dat ik dacht er niet meer uit te geraken. Dat ik er alleen voor stond. Want dat heb ik nooit gekund. Ik kon goed tekenen, logeerde eens bij een professor in Parijs die mij leerde schilderen, met pastelkleuren. Ik zat alleen in zijn atelier en voelde mij triestig. Ik heb mensen nodig. Een publiek en liefde. Mijn hele leven was een zoektocht om niet alleen te zijn. (schalks) Maar nu heb ik l’amour brut.” (schatert)

Wendy Van Wanten is nog niet weg. Een prachtige vrouw. Met meer dan één verborgen verdriet.