Woensdag heeft de familie van Patrick Modde in intieme kring afscheid genomen van de ex-conciërge van Club Brugge en uitbater van de Club cafetaria. “Patrick, die aan kanker leed, koos om thuis te sterven”, zegt zijn weduwe Ginette De Mey, die hem maanden thuis verzorgde.
Voor de oudere Clubsupporters is Patrick Modde (66) een vertrouwd gezicht. Hij baatte van 1978 tot 2004 samen met zijn vrouw Ginette De Mey de Club cafetaria in het Jan Breydelstadion uit. “We waren ook conciërge op Olympia, verkochten tickets voor de matchen, kookten voor de spelers en deden hun was”, vertelt zijn weduwe. Patrick Modde zag het levenslicht op 13 januari 1954 en werkte aanvankelijk als arbeider in de Brugeoise.
“We hebben elkaar ontmoet in de kantine van FC Oostkamp, waar mijn broer voetbalde en ik mijn eerste pintjes tapte”, zegt Ginette De Mey. Ze trouwden op 22 juni 1974 en waren aanvankelijk kandidaat om de bar van het nieuwe sportcentrum De Valkaert in Oostkamp te runnen.
Rolschaatsen
“Een jaar later stond plots burgemeester Michel van Maele aan onze deur, met de vraag of we conciërge wilden worden in Olympia. Club zocht een nieuwe huisbewaarder”, herinnert Ginette zich nog levendig. “Toen ik de lange toog zag van de Club cafetaria, zei ik tegen Patrick: we zullen moeten rolschaatsen om de klanten te bedienen…”
“Op onze eerste werkdag kwam trainer Ernst Happel, met zijn lange pelsmantel, naar de toog. ‘Kun je mij een whisky inschenken’, vroeg hij. Maar sterke drank hadden we niet, we moesten hem meteen ontgoochelen! Het was voor ons een harde leerschool als conciërge. Aan de muur hingen haakjes met wel 80 sleutels. Op een nacht betrapten we inbrekers die er met de brandkast met de ticketinkomsten vandoor wilden. Geleidelijk aan kregen we meer taken. Toen de onderhoudsploeg ontslagen werd, vroeg Club of ik voor drie weekjes wou bijspringen. Ik heb Patricks zus Linda gevraagd om te helpen, we hebben uiteindelijk 15 jaar lang samen gepoetst.”
Slijk
“Een trainer, ik weet niet meer wie, stelde nieuwe regels op: al het materiaal moest op Olympia blijven. Vroeger namen de spelers na de training hun uitrusting mee naar huis. Als hun truitjes en broeken vol slijk waren, lieten sommige spelers die drogen op de verwarming in de kleedkamer en trokken ze die de volgende dag vuil weer aan. De doelmannen waren de ergste: hun uitrusting stond vaak stijf van het slijk. Maar toen de trainer besliste dat de uitrustingen het stadion niet meer mochten verlaten, kregen Patrick en ik de opdracht om de was te doen. Van de eerste ploeg, maar ook van de beloften. Ik mocht natuurlijk na de trainingen en de matchen de kleedkamers niet in, wanneer de spelers daar in hun blootje stonden. Patrick moest de was ophalen en in de wasmachine steken, ik plooide nadien de gewassen truitjes op. Op een dag vergiste Patrick zich: de wasmachine stond afgesteld op kookwas in plaats van op 40 graden. Het keeperstruitje van Birger Jensen vertoonde nadien alle kleuren van de regenboog. Weet je wat Patrick, met zijn typisch droge humor achteraf zei? Dat hij een nieuwe trend gelanceerd had!”
“In het kader van de verdere professionalisering mochten de spelers na de ochtendtraining onder Georg Kessler niet meer naar huis. Ze moesten op Olympia eten. En wie mocht koken? De conciërge. Patrick en ik waren geen keukenpieten, dus riepen we de hulp van Patricks schoonzus Carine in. Er mochten van Kessler geen tomaten in de gerechten zitten, omdat die groenten slecht waren voor blessures. Af en mochten de spelers suggesties doen: Philippe Vandewalle eiste zurkelpatatten. Sommige buitenlandse spelers, zoals Daniël Amokachi, waren moeilijke eters. Het Was simpel, wie ons menu niet lustte, kreeg een omelet.”
Patrick’s Bus
“We hebben tal van kampioenenvieringen meegemaakt. Patrick vroeg de spelers om toen eventjes naar de cafetaria te komen en de supporters te begroeten. Dat deden ze met veel enthousiasme, het waren allemaal toffe mensen zonder kapsones”, aldus Ginette De Mey. Samen met haar man moest zij ook jarenlang tickets voor de thuismatchen verkopen: “De supporters stonden van ver aan te schuiven. Patrick had een speciaal karakter, hij kon soms nors overkomen. Je moest hem een beetje kennen en dan kon je samen plezier maken. In de jaren 90 heeft hij voor 50 stamgasten tal van Europese verplaatsingen georganiseerd onder de noemer Patrick’s Bus. Er waren acht Patricks mee, dus moest iedereen een lapnaam krijgen. We hebben veel plezier gemaakt tijdens die trips naar onder andere Stuttgart, Barcelona en Lyon.”
In 2004 kwam er na bijna 26 jaar een eind aan de avonturen van Ginette en Patrick in het Jan Breydelstadion. “Het waren hectische jaren, we wilden het wat rustiger aandoen en hebben ‘t Speelmanshuys op ‘t Zand overgenomen. We hebben die praatkroeg bijna drie jaar uitgebaat, maar Patrick werd ziek. De diagnose was keelkanker. Bijgevolg zochten we iets anders en begonnen wij B&B De Vijf Zuilen in de Graaf de Mûelenaerelaan in Sint-Jozef. Patrick werkte twee dagen per week bij Daikin in Oostende. Toen ik mijn rug brak en een jaar niet kon werken, nam hij de B&B over. In januari hebben we er nog zijn mancave ingericht, met een grote tv om de matchen van Club te bekijken. Een maand later viel de diagnose: de keelkanker was teruggekeerd en uitgezaaid”, aldus Ginette, die de voorbije zeven maanden haar man verzorgde.
“Patrick nam de beslissing voor palliatieve sedatie: hij wou thuis sterven, maar eerst nog de bekerfinale zien. En dan verloor Club potdorie van Antwerp! Ik heb mijn man nog een maand kunnen overtuigen om verder te gaan met zijn leven. Maar uiteindelijk lag zijn besluit vast. Zijn laatste dag woensdag 26 augustus heeft hij mij nog getroost. Hij was blij dat hij van het leven af was, hij had te veel geleden”, aldus Ginette.
Patrick Mode laat één zoon Anthony na. Aan de diepbedroefde familie bieden wij onze oprechte blijken van deelneming aan.
