Deze week hoorde ik tijdens twee interviews op dezelfde dag het woord ‘koesteren’ vallen. We moeten koesteren wat goed is, we moeten koesteren wat mooi is. Een man met een voorliefde voor vulpennen en polshorloges betrapt er zich op dat hij het ongelooflijk fijn vindt om een brief te schrijven met een pen. Dat hoeft helemaal geen dure pen te zijn, maar gewoon een goede pen. Het gevoel van je pen over het papier te laten glijden en de woorden in natte inkt vorm te zien krijgen. Dat moet gekoesterd worden. Ik hoop dat jongens en meisjes in het eerste leerjaar nog met pen en inkt leren schrijven, al heb ik mijn twijfels. In het middelbaar merk ik gelukkig nog jongens en meisjes die de vulpen verkiezen boven de bic.
Van een heel andere aard zijn onze verenigingen. Ook die moeten we koesteren en wij pakken alvast deze week uit met de voorstelling van een eerste vereniging in een lange reeks. De verenigingen hebben ook geleden door de coronacrisis. Hun activiteiten werden opgeschort, veel inkomsten vielen weg en niemand weet hoe het nieuwe seizoen er na de zomervakantie zal uitzien. Er heerst een beetje angst. Angst om vergeten te worden, angst om niet meer op te starten. Ook die vrijwilligers moeten we in ons hart sluiten en koesteren.
Dat het stadsbestuur ons erfgoed koestert, valt eveneens toe te juichen. Het nieuwe stadhuis wordt aan het oude gebouwd en de site aan de Grote Markt blijft de ‘place to be’ om een pasgeborene aan te geven, om te huwen en om een overleden dierbare uit de bevolkingsregisters te laten schrijven. De prachtige en intieme trouwzaal beneden en de vroegere gemeenteraadszaal op de eerste verdieping blijven in hun glorie bestaan. En de ingang én het postadres van het Roeselaarse stadhuis wordt Grote Markt. Een kleine aanpassing maar een groot verschil voor iemand die details belangrijk vindt. Benieuwd of schepen Marc Vanwalleghem zijn termijn kan uitdoen in zijn mooie, oude werkstek in het oud gebouw ?
Opinies
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier