Vier maanden woonde en werkte studente Eline Kinable (21) in Ghana. Ze engageerde zich met veel gedrevenheid in een weeshuis en een lokale school en ze zette een crowdfunding op poten waarmee ze de school in een nieuw kleedje stak. Eline is een levenservaring rijker die ze zal blijven koesteren.
Eline behaalde haar diploma sociaal werk aan de Hogeschool Gent en deed praktijkervaring op tijdens haar stage bij De Katrol in Veurne. “In het laatste jaar zocht ik een stageplaats via Erasmus+ voor na mijn afstuderen”, begint Eline. “Ik meldde me aan voor een beurs, en was van plan om verschillende organisaties te contacteren, maar bij de eerste was het al raak. Het werd STAESA, Students Travel & Exposure Solidarity Africa, actief in een 15-tal landen in Afrika. Ik mocht mijn voorkeuren opgeven: het moest natuurlijk een veilig land zijn, met een ‘draaglijk’ klimaat, op acceptabele vliegafstand, en ook de taal was een factor. Ik wilde ook een land dat een uitdaging zou zijn voor sociaal werk, liefst in de puurste vorm. En ik wilde vier maanden blijven – dat is net lang genoeg om zaken te realiseren. De mentor raadde me daarom Ghana aan. Een vriendin die al op stage was geweest in Afrika, had me voorbereid: je zal maar één keer per week kunnen douchen, toiletten zijn een put in de grond, het eten is slecht… Voor mijn vertrek heb ik zeven vaccinaties gekregen en ik had een hele koffer mee met medicatie.”
Gastgezin
Uiteindelijk bleek het voor Eline allemaal zeer goed mee te vallen. “Supervisor Simon haalde me af aan de luchthaven in Accra. Ik belandde in het zuiden, in het dorpje Aflao, aan de grens met Togo en aan zee. Dat is het armste gedeelte van Ghana, maar ik kreeg onderdak bij een gastgezin dat van de directeur van het weeshuis met een eigen kamer, met toilet en douche. Het eten was best lekker: altijd véél, maar vooral supervers: veel vis en kip, rijst, spaghetti,… Ik werd echt verwend! Ik kon meteen aan de slag in het weeshuis Providence Home. Ik hielp er in de keuken, bij het poetsen, huishoudtaken, schooltaken en het organiseren van activiteiten voor de kinderen, die soms een psychotraumatische achtergrond hadden of ondervoed aankwamen. Voor de administratieve medewerker heb ik een draaiboek gemaakt rond sociaal werk in het weeshuis. Dat ging over dossierbeheer, ethische en professionele grenzen, hoe je instaat voor bescherming van de kinderen, maar ook hoe je omgaat met drugsmisbruik, over preventie, hoe je omgaat met kinderen die speciale noden hebben, enzovoort.”
Crowdfunding
Tijdens haar verblijf deed Eline ook huisbezoeken bij heel arme gezinnen, en dat heeft haar diep geraakt. “Ik werd ook ingezet in de grote school van het dorp met honderden leerlingen en een 80-tal leerkrachten. Er was een kleuterafdeling, een lagere school en een ‘junior high’-afdeling (12 tot 15 jaar). Een aantal weken heb ik telkens een klas geobserveerd, met als laatste de kleuters, waar ik ben gebleven. dat was confronterend: bij ons leren kleuters al spelend, maar daar hebben ze zelfs geen schriften of pen. De kleuters tekenen alles met krijt op een kale vloer of op hun bank, en dreunen het alfabet op”, vertelt ze.
“Daarom ben ik gestart met een crowdfunding via sociale media, met foto’s van de situatie, filmpjes met de directeur aan het woord,… Ik haalde 2.250 euro op, voor die regio een aanzienlijk bedrag. In de twee klassen hebben we nieuwe vloeren gelegd, muren gecementeerd en geverfd, nieuwe ramen gestoken voor betere ventilatie, en een timmerman heeft 12 tafels en 48 stoeltjes op maat gemaakt. De kinderen kregen een speelhoekje, een relaxcorner met kussentjes en dekentjes, boekjes om voor te lezen, speelgoed… De laatstejaars van de junior high hebben knappe tekeningen gemaakt op de muren en schilderden de Belgische vlag en het STAESA-logo op de buitenmuren. Dat kreeg veel aandacht en resulteerde in meer aanmeldingen.”
“Er zijn nu nieuwe vloeren gelegd en tafels en stoelen voor de leerlingen gemaakt”
Eline werkte procesmatig en oplossingsgericht. “Als ik aan iets begin, wil ik het zo perfect mogelijk doen. Bij mijn eerste observaties werd ik getroffen door het vele geweld: jongens én meisjes pesten en vechten met elkaar op de speelplaats, maar nooit kwam er iemand tussen. Samen met supervisor Simon heb ik een project opgestart waarbij we de laatstejaars inzetten als peer prefect. Ik was daar coördinator van. De eerste week leerde ik de studenten hoe ze kunnen tussenkomen in conflicten. In mijn draaiboek staat ook een hoofdstuk over positieve discipline in het bestraffen, dat alternatieven biedt voor caning, oftewel straffen met stokslagen. Dat wordt daar met de paplepel ingegeven en als doodnormaal beschouwd! De opleiding gebeurde met een rollenspel, waarbij we situaties nabootsten en technieken aanleerden. De studenten kregen een reflectieboekje waarin ze al hun issues en bevindingen noteerden, een balpen, een fluitje en een fluohesje dat hen heel herkenbaar maakte. Op school draagt iedereen daar een uniform. Elke schooldag start met een assembly, om te zingen en te bidden. De bevolking in Ghana, vooral in het zuiden, is vooral christelijk en diepgelovig.”
Emotioneel afscheid
Eline heeft haar project kunnen verduurzamen via twee enthousiaste leerkrachten. Dat geeft haar voldoening en is de kers op de taart van haar Ghana-avontuur. Het afscheid was emotioneel. “De mensen zijn daar zo dankbaar en hebben altijd een lach op hun gezicht. Op mijn verjaardag gaven ze mij een prachtige handgemaakte jurk. Voor mijn afscheid hadden ze ook een feestje georganiseerd, en toen ik zelf een traantje wegpinkte bij mijn speech, begonnen alle kinderen tranen met tuiten te huilen. De laatste knuffel in het weeshuis was ook voor mij bijzonder heftig: die kreeg ik van een jongetje van 2,5 jaar dat mij als ‘onbekende blanke’ in het begin angstvallig ontweek.”
Rondreis
Elines laatste week in Ghana was een rondreis met Simon. “Ik wilde ook de andere aspecten van dit mooie land ontdekken. Hoewel Engels de officiële taal is in Ghana, kende ik al wat basiswoorden in de lokale Ewe-taal. Ik heb Simon ook wat West-Vlaams geleerd, zodat hij nu perfect om stuutjes mè choco kan vragen.”
Eline is nog maar net terug in België, en ze schiet al in de startblokken voor haar verdere toekomst. “Ik bereid me voor op een opleiding in de politieschool. Daar zie ik zeker opportuniteiten als inspecteur, bij de recherche of slachtofferhulp.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
