Twee foto’s van Pascale Vandewalle zijn opgenomen in een prestigieuze rondreizende tentoonstelling die onder meer de Verenigde Staten aandoet. De Waregemse reisfotografe, al enige tijd aan een opmars bezig, neemt het perfecte beeld bij voorkeur in een of ander exotisch land. “Ik prijs me gelukkig dat ik daar vaak in opdracht naartoe kan”, zegt ze. “Maar ook in mijn vrije tijd reis ik bij voorkeur naar Afrika, Azië of Zuid-Amerika.”
Pascale Vandewalle (54) ademt fotografie uit. In haar woning in de Korendreef hangen veel mooie kunstfoto’s die ze zelf gemaakt heeft. Bij sommige heb je het gevoel naar abstracte schilderijen te kijken, maar het is wel degelijk digitale kunst op basis van haar foto’s. “Vaak heb ik er enkele met mijn computer verwerkt tot één enkel beeld”, zegt ze.
Met plezier blik ik terug op de dag dat ik de privéfotografe van Hugh Grant mocht zijn
Twee foto’s van je zijn binnenkort te zien op de prestigieuze tentoonstelling ‘Portrait of Humanity’ die in Kroatië start. Zie je dat als een bekroning?
“Ja, zeker als je bedenkt dat de gerenommeerde fotovereniging Magnum betrokken is bij het hele opzet en er in totaal maar 50 foto’s de expositie gehaald hebben. Enkele duizenden fotografen uit de hele wereld hebben samen 25.000 foto’s ingezonden. De foto’s die van mij te zien zijn, heb ik genomen tijdens een medische missie in Oeganda. Eén daarvan toont de geboorte van een kindje. Daarop zie je ook een vriendin die kinderarts is en het kindje in moeilijke omstandigheden ter wereld helpt. Dat was een heel emotioneel moment.”
Als beroepsfotografe maak je bijna uitsluitend reisfoto’s. Is dat meestal in opdracht van een organisatie?
“Heel vaak is dat het geval. Ik reisde al meermaals mee met medische missies en ging ook al op pad met Trias, een Vlaamse organisatie voor ontwikkelingssamenwerking. Zo heb ik op vraag van die vereniging onlangs nog een reportage gemaakt over quinoaboeren in Ecuador. Dat was een heel avontuur want ik moest onder meer mee op trektocht met een expeditie van Vlaamse ondernemers die me tot boven op de Cayambé-vulkaan leidde, op een hoogte van 5.795 meter. Ook in het internationale golfcircuit heb ik vaak opdrachten. Ik ben zelf een gepassioneerd golfer en intussen heb ik daar toch erg veel contacten.”
Moet je vaak zware inspanningen leveren tijdens een fotoreportage?
“Dat hoort er inderdaad bij. Ik ben een tijd geleden ook op pad gegaan met Gella Vandecaveye, die een groep ondernemende vrouwen op sleeptouw nam. Het hele gezelschap beklom de Mont Blanc, met zijn 4.810 meter de hoogste berg van West-Europa. Als je zoiets in beeld wil brengen, moet je mee naar de top kunnen klimmen natuurlijk. Een goede conditie is dan ook onontbeerlijk voor mij. Helaas waren de weergoden ons tijdens de laatste klim op niet goed gezind en haalden we de top niet.”
Wat doe je om fit te blijven?
“Op dit ogenblik probeer ik in de eerste plaats scherp te blijven door wekelijks te gaan fietsen met een toffe groep vriendinnen uit Waregem en omstreken. We noemen ons de Mujitas, enigszins afgeleid van mojito dus (lacht). Wekelijks staat er wel een tocht van 60 tot 80 km op het programma. Daarbij gaat het er soms toch hard aan toe. Bovendien zijn we ons met een groepje ook aan het voorbereiden op een voettocht naar Santiago de Compostela. Ik golf ook graag en dat doe ik in tennis- en sportcentrum Happy. Golfen is dan wel minder intensief maar daarbij leg je bij één partij toch ook snel 8 kilometer af.”
Je komt regelmatig in landen die niet altijd veilig zijn voor vrouwen. Hou je daar rekening mee?
“Mijn devies is safety first. Ik neem geen onnodige risico’s. Ik ben ook nooit alleen op pad. Soms kom ik echt in de verleiding om dat stapje verder te gaan in de hoop een unieke foto te kunnen nemen, maar ik doe het dan niet. Ik herinner me een reis in Thailand waar ik een klein steegje wilde instappen omdat ik al een mooi beeld voor ogen had. Iemand zag wat ik ging doen en hij hield me tegen en zei dat het very dangerous was. Ik heb die raad toch niet in de wind geslagen.”
Ik probeer scherp te blijven door wekelijks te gaan fietsen met de Mujitas, een groep vriendinnen
Hebben die foto-opdrachten al tot interessante ontmoetingen geleid?
“Ik heb al eens een hele week kunnen doorbrengen in het gezelschap van prinses Astrid. Dat was zeer aangenaam. Maar mijn ontmoeting met mijn favoriete acteur Hugh Grant sloeg toch alles. Het overkwam me op een major golftornooi in Evian-les-Bains in Frankrijk waar Hugh Grant een van de genodigden was. Ik kreeg op zeker ogenblik te horen dat ik aan hole 6 moest staan voor een ontmoeting met iemand, genaamd Robert McIntosh. Dat bleek eigenlijk een schuilnaam te zijn voor Hugh Grant. Ik was daar zijn persoonlijke fotografe en heb toen een volledige dag in zijn nabijheid vertoefd. Hij bleek een hele aangename man te zijn, iemand met de nonchalance en de Britse humor die we kennen van zijn personage in de film Notting Hill. Daar denk ik met veel plezier aan terug.”
Wanneer plan je nog eens een expositie in Waregem?
“Dat wil ik absoluut graag nog eens doen. Drie jaar geleden heb ik een tentoonstelling met eigen werk gehouden in het Koetshuis in park Baron Casier. Dat was een groot succes, maar het is ook een hele onderneming. Dat komt onder meer omdat ik niet hou van half werk. Alles moet perfect zijn. Zo’n tentoonstelling moet een best-off zijn en dat vraagt een strenge selectie en dus veel tijd. Wie nu foto’s van mij wil zien, moet ook niet zo ver rijden. Mijn werk hangt nog de hele zomer op de expositie Fotofest Gafodi in Gavere. Ik ben er samen met onder meer de bekende fotograaf Jimmy Kets gastfotograaf. Ook in het Limburgse Pelt is nog tot en met augustus werk te zien van mij.”
Neem je in je eigen stad Waregem wel eens een foto?
“Omdat ik vaak op reportage ben in binnen- en buitenland wil ik me in mijn eigen stad toch in de eerste plaats kunnen ontspannen. Dan laat ik mijn toestel thuis.”
Je hebt jarenlang als onderwijzeres gewerkt voor je voltijds fotografe werd. Had je het wat gehad in het onderwijs?
“Zeker niet, ik gaf bijzonder graag les. Ik stond voor de klas in Zonneburcht, de Waregemse school in buitengewoon onderwijs. Door omstandigheden ben ik gestopt. Eind jaren negentig kreeg mijn man een professionele opdracht in Gérardmer. Daarop zijn we daar naartoe verhuisd en ginder heb ik meteen ook de fotografie herontdekt. De passie was zo groot dat ik me, eens terug in Waregem, als zelfstandig fotografe gevestigd heb.”
Was dat een kinderdroom?
“Zo kan je het wel stellen. De liefde voor de fotografie heb ik meekregen van mijn papa (Gilbert Vandewalle, red.) die in zijn vrije tijd altijd met een fototoestel of camera in de weer was. In het dagelijks leven was hij leraar wiskunde in het VTI en daarnaast was hij een meer dan verdienstelijk fotograaf. Met zijn camera in de hand maakte hij ook knappe 8mm-filmpjes waarin mijn broers en ik de acteurs van dienst waren. Zo herinner ik me een werkstuk ‘Waregem Koerse, the day after’. Wij hadden daarin dan allemaal onze rol als jockey te spelen (lacht). Een mooie tijd was dat. Het gevolg daarvan was dat de passie voor fotografie nooit meer verdwenen is. Ik heb zelf trouwens heel wat cursussen gevolgd vooraleer ik me uiteindelijk als fotografe zou vestigen en ik blijf me bijscholen in een digitale wereld die snel evolueert.” (Freddy Vermoere)
BIO:
Privé
Pascale Vandewalle (54) is getrouwd met Erwin Lammens (56). Samen hebben ze twee kinderen: Benoît (28) en Victor (25). Ze wonen in de Korendreef in Waregem.
Loopbaan
Pascale gaf ruim vijftien jaar les in Zonneburcht, een school voor buitengewoon lager onderwijs in Waregem. Vijftien jaar geleden begon ze als freelance fotografe te werken.
Als fotografe werd ze al verschillende keren gelauwerd. Ze heeft onder meer de National Geographic award gewonnen.
Ze is ook al twee keer geselecteerd voor de World Photographic Cup. Ze exposeert onder haar officiële naam: Marie-Pascale Vandewalle. “Zo weten mensen in het buitenland meteen dat ik een vrouw ben. Thuis in Waregem ben ik evenwel Pascale, al is mijn mama altijd blij als ze iemand hoort die me aanspreekt met mijn officiële naam Marie-Pascale.” (vfb)
De tips van Pascale:
Favoriete horecazaak?
“Ik hou van Mes Amis aan de Franklin Rooseveltlaan 129 omdat je daar een leuke cocktailbar en een hip interieur hebt. Het is het soort horecazaak dat je zou kunnen vinden in Londen of Parijs. Bovendien is het ook dicht bij waar ik woon. Ik drink er graag een caipirinha. Uitbater Maxime Carlier is een klasgenoot van mijn oudste zoon geweest.”
“Ook hou ik van sportcafé De Treffer (Meersstraat 5). Het mag dan al lang geleden zijn dat ik daar nog eens in het zwembad gedoken ben, in het café kom ik graag. Het is de ideale plek om eens af te spreken met vrienden en je kunt er terecht voor een snelle hap die ook lekker is. Bovendien doet Heidi Vanderbeken het fantastisch als barvrouw.”
“Tot slot wil ik ook nog Hobo’s vermelden. Met zijn klassieke Belgische en Japanse keuken is dit restaurant een echte aanrader.”
Favoriete winkel?
“Dat zijn de design- en modezaken POP en Punch (Stormestraat 126 en 132). Vaak koop ik mijn kleren in het buitenland maar als ik hier iets zoek dan trek ik naar daar. Dominique Maenhout kent me goed en weet wat ik wil. Ze weet me altijd met een kledingstuk te charmeren.”
Favoriete plek?
“Dan kies ik voor de Karmel. Dat is het hoogste punt van Waregem, herinner ik me uit de lessen aardrijkskunde. Ik heb er al verschillende keren de zon zien op- en ondergaan. Daar is dat prachtig. Ik kom er ook vaak voorbij omdat het op mijn parcours ligt als ik ga joggen. De Karmel is ook een beetje nostalgie voor mij. Als het gesneeuwd had, nam mijn papa ons als kind mee om er met de slee naar beneden te glijden.”
Favoriete sportclub?
“Dat is het tennis- en sportcentrum Happy. Ik heb daar lang tennis en squash gespeeld, ook in interclub. Toen we met ons gezin naar Gérardmer verhuisd zijn, was het gedaan uiteraard. Eens terug in Waregem enkele jaren later ben ik er beginnen golfen. Op die manier was ik ook wat meer in de natuur want die miste ik toch toen we terug verhuisden van de Vogezen naar hier.” (vfb)
