De één legt elektriciteit, de ander herstelt de trap: het wereldberoemde Talbot House in Poperinge rekent voortdurend op vrijwilligers vanuit de hele wereld om het beschermde pand in stand te houden. Een blik op het werk van een Brit, Nederlander en Limburger in de Week van de Vrijwilliger.
“You don’t have to be crazy to work here… we’ll train you!” Het bordje aan het keukenraam inspireert vrijwilligers en typeert de Britse humor in Talbot House. Het herenhuis is bijna 250 jaar geleden opgetrokken door een notabele hophandelaarsfamilie in hartje Poperinge, Vlaanderens bekendste hoppestad. Door de ‘pop-up soldatenclub’ blijft het voor altijd een Brits huis met de naam Talbot House.
Het Vlaams Agentschap Onroerend Erfgoed duidt het pand sinds 2004 aan als beschermd monument, “als belangrijk relict van de Britse aanwezigheid tijdens de Eerste Wereldoorlog dat tot heden een internationale uitstraling geniet”. Mensen vanuit de hele wereld zijn er elke dag in de weer om het monument in stand te houden.
Tussen de spijlen van de oude trap duikt het hoofd op van Andrew Byford (61). We vragen even te lachen voor de camera. “Smile? This is a serious business, you know.” Hij vijlt en zaagt een van de spijlen bij. De vlekken op z’n schort verraden veelvuldig gebruik. Hij meet en hermeet tot hij voldaan is. Daarbij gaat z’n potlood vanuit de hand in de mond achter het oor en weer terug. Ter hoogte van z’n werken worden de waardevolle treden beschermd met een laken.
Geschonken stoel
“Ik kom uit Worthing, een stad aan de zuidkust van Engeland”, vertelt Andrew. “Van kleins af wist ik van het bestaan van Talbot House, een vriend introduceerde mij en voor het eerst kwam ik op bezoek in 2017. Een paar jaar terug mocht ik er in soldatenuniform opnames doen voor de digitale rondleiding op de tablets van het huis. Tijdens een van die opnames in de Upper Room merkte ik dat een speciale stoel helemaal los zat.”
Het gaat om een eikenhouten stoel, geschonken door de Britse Royal Engineers voor hun vriend Archie Forrest. Die werd gedoopt in de Upper Room en sneuvelde enkele weken later wat verderop aan het front in 1917. “Ik heb die stoel hersteld”, vervolgt Andrew. “Meubilair en fijn houtwerk restaureren, dat is mijn beroep. Na mijn vrijwilligerswerk voor de stoel vroegen ze of ik interesse had in nog meer jobs. Of course, let’s look after the Old House.”
Magie
Behalve de trap deed Andrew nog enkele klusjes voor het einde van z’n verlof en terugkeer naar Engeland. “Werken voelt hier als vakantie, I like it here. De soldaten van toen raakten het huis aan. De trap en vele andere stukken vormen een link met de geschiedenis. Ze zelf aanraken, voelt alsof ik er ook was. Het zorgt voor een beter begrip van de sfeer die hier hing. De kameraadschap van toen en nu maakt deze plek magisch. It’s great.”
In de keuken werkt Halbe Fabriek (68) als ‘warden’: hij ontvangt gasten en serveert koffie, gebak en thee. “This home runs on love, laughter and lots of cups of tea”, luidt een slogan aan de keukentafel. “Deze droge humor vind je overal in het huis”, aldus Halbe. “Ik kom uit Nederland, volgde de liefde naar Poperinge en via mijn vrouw ontdekte ik dit huis dat me erg aanspreekt. In een familiale sfeer werkt hier een grote groep vrijwilligers en ze komen van overal. Zo raakte ik bevriend met een Schot en iemand uit Limburg.”
Appelcake
Die Limburger is op een hogere verdieping aan de slag. “Ze vroegen om hier te sleutelen aan de verlichting”, zegt Dany Vranken (66), een gepensioneerde elektricien uit Hasselt. “De mooie streek en het dialect spreken me aan. Een keer per jaar kom ik vrijwilligerswerk doen in Talbot House.”
“Vlaamse scholen zouden vaker naar hier moeten komen, want de meeste kinderen weten niet meer wat WO I was.” Zijn vrouw Marina Gilis (65) bakte in de voormiddag zestig speculaaskoeken en een appelcake voor de bezoekers. “De opbrengst gaat naar Talbot House. Ik voel me hier thuiskomen.”
Toevluchtsoord
“Vrijwilliger, jij bouwt onze wereld!” is het thema van deze Week van de Vrijwilliger. In een oud toevluchtsoord voor veel mensen is het werk nooit af en zijn vrijwilligers van onschatbare waarde. Dat wist de stichter al.
“All day I do stuff I can’t do.” Zo alludeerde Tubby Clayton op z’n onbeholpen, maar noodzakelijk vrijwilligerswerk in de soldatenclub van weleer. In het huidige levende museum krijgen vrijwilligers de eretitel van Talbotousian. “Ze maken van Talbot House een thuis”, looft manager Simon Louagie. “Zo blijft het een huis waar iedereen welkom is.” (TP)
