Greet Verschatse is voorzitster van De Leiegouw en ook stadsgids: “Met je wederhelft boeken schrijven, valt heus wel mee”

Van een Romeins muziekinstrument over de polyfonisten tot de rock- en popartiesten van de jongste jaren. Het komt allemaal aan bod in een themanummer over muziek in Zuid-West-Vlaanderen dat De Leiegouw uitgeeft. Hoogtijd om de spots te richten op Greet Verschatse (67), voorzitter van de vereniging voor geschied-, taal- en volkskundig onderzoek in het Kortrijkse. “Kortrijk is Antwerpen of Brugge niet, maar de stad heeft wel een rijke geschiedenis en is veel interessanter dan mensen soms denken”, zegt ze.

Door Freddy Vermoere

Als het over regionale geschiedenis in de Guldensporenstad gaat, dan is Greet Verschatse misschien wel dé autoriteit in Kortrijk. Ze is historica van opleiding en is naast haar activiteiten bij De Leiegouw ook een gewaardeerd stadsgids. Tot haar pensioen was ze bovendien als wetenschappelijk medewerker een centrale figuur in de Kortrijkse musea. In die hoedanigheid was ze heel nauw betrokken bij ‘Waar is de tijd’ (2000 jaar Kortrijk), een reeks van achttien brochures die in 2007-2008 maandelijks verschenen zijn. Kortom, de geknipte figuur om in het verleden te duiken van stad en streek.

De Leiegouw brengt jaarlijks twee publicaties uit, in juni en in december. Gebeurt het wel vaker dat de recente geschiedenis ook aan bod komt?

“Het is nog gebeurd. Bij een eerder themanummer rond de fusies ging het daar ook over en dat was ook zo toen er een bijdrage over migratie verscheen. Al geef ik toe dat we vaker periodes belichten van langer geleden.”

Blijft er voldoende belangstelling voor het verleden in onze contreien?

“Elk jaar kunnen we ons tijdschrift bezorgen aan een vierhonderdtal abonnees en daar zijn we best wel tevreden mee. Wie zich dit nummer afzonderlijk wil aanschaffen, kan dat doen via onze website.”

Hoe moeten we Kortrijk inschatten op historisch vlak in vergelijking met andere centrumsteden?

“Kortrijk is Antwerpen of Brugge niet, maar de stad heeft wel een rijke geschiedenis en is veel interessanter dan mensen soms denken. De link met de Europese geschiedenis is ook nooit ver weg. De toeristen die ik gids zijn altijd onder de indruk, zeker als ze de big five van onze stad gezien hebben. Daarmee bedoel ik de Broeltorens, het stadhuis, het begijnhof, de Onze-Lieve-Vrouwekerk en de Sint-Maartenskerk. Gelukkig is het middeleeuwse deel van de stad gespaard gebleven tijdens de Tweede Wereldoorlog en zijn er daar weinig bommen gevallen. Een extra troef bij dat alles vormen de verlaagde Leieboorden. Daardoor is de aantrekkingskracht van Kortrijk verder toegenomen.”

Je bent beroepshalve een groot deel van jouw carrière bezig geweest met de geschiedenis van Kortrijk. Waar blik je met het meeste plezier op terug?

“Er zijn zoveel zaken die ik zou kunnen noemen maar ik denk met veel genoegen terug aan het educatieve aanbod van de musea dat ik heb kunnen uitbouwen. Als je geschiedenis aantrekkelijk wil maken voor kinderen, moet je een zeer eenvoudige taal gebruiken. Dat was een interessante oefening. Bovendien zijn ook volwassenen gebaat met een heldere uitleg over geschiedenis, in een vlotte taal. In de journalistiek zijn die principes toch ook belangrijk. Ik ben getrouwd met een journalist voor wie dat ook altijd een topprioriteit geweest is.” (glimlacht)

Je hebt in jouw carrière onder diverse burgemeesters gewerkt. Wie was het meest geïnteresseerd in de lokale geschiedenis?

“Dat was Emmanuel de Bethune (in de jaren tachtig en negentig negen jaar lang burgemeester van Kortrijk, red.). Hij was zelf historicus van opleiding en wilde ook nauw betrokken zijn bij belangrijke exposities, zoals in 2000 die rond Thomas Becket, aartsbisschop van Canterbury, waarvan Kortrijk een kazuifel bezit. Hij stond er toen op voorzitter te zijn van het wetenschappelijk comité en liet de vergaderingen met de betrokken professoren en onderzoekers in zijn kantoor plaatsvinden.”

Samen met je man heb je de voorbije tien jaar ook een aantal boeken geschreven. Valt het mee om dat als koppel te doen?

“Absoluut. Het boek Lief en Leed over de Eerste Wereldoorlog schreef Piet alleen. Maar ik gaf er lezingen over. Een boek over Het Laatste Avondmaal in Tongerlo (naar Leonardo Da Vinci) hebben we samen geschreven.”

Wat vind je eigenlijk van Bart Van Loo, die met De Bourgondiërs hét succesboek van de voorbije vijftig jaar geschreven heeft?

“Ik heb veel respect voor wat hij gedaan heeft. Met zijn altijd goed onderbouwde boeken helpt hij geschiedenis populair maken en ik kan daar als historica alleen maar blij om zijn. Ik heb hem trouwens mogen begeleiden door Kortrijk toen hij hier was voor de voorbereiding van zijn boek Stoute Schoenen. We wandelden samen naar de Broeltorens, de Onze-Lieve-Vrouwekerk en de Kasteelkaai, waar tot eind zeventiende eeuw het Bourgondisch kasteel stond. Ik kijk daar met veel genoegen op terug.” (vfb)