Jacky Rosseel (73) maakte het voorbije jaar naam met gigantische puzzels die ook de aandacht trokken in de media. Zijn 60.000-stuks tellende ‘What a Wonderful World’ blijft voorlopig zijn grootste verwezenlijking, maar intussen amuseert Jacky zich alweer met heel andere projecten. De man die de allergrootste puzzels legde, geniet nu vooral van de kleinere werken. Toch blijft zijn passie even groot als zijn geduld.
Wie Jacky Rosseel kent, weet dat hij niet snel opgeeft. Maar het hoeft allemaal niet meer zo extreem als vroeger. “Ik heb mij echt wel geamuseerd met die reuzenpuzzels”, zegt hij. “Zeker die van Eric Dowdle, dat was een kleurrijk collage van 187 schilderijen. Maar nu ben ik blij dat ik teruggekeerd ben naar puzzels van 1.000 of 2.000 stukjes. Dat is overzichtelijk, dat gaat vooruit, en ik leg dat in een tweetal dagen.”
Hij zegt het zonder stoefen, maar met de ontwapenende eenvoud waar hij om bekendstaat. Wat veel mensen zich nog herinneren, is hoe zijn grote puzzels te bezichtigen waren in het woonzorgcentrum Meunyckenhof. Dat leverde hartverwarmende taferelen op: bewoners die bleven kijken, mensen die speciaal langskwamen om het immense werk te bewonderen, en Jacky die trots maar bescheiden aan de kant stond.
“Dat was plezant”, vertelt hij. “Het is schoon om te zien hoe mensen reageren als ze zo’n puzzel voor het eerst in het echt zien. Ik voelde hun verwondering bijna fysiek.” Het gaf hem ook voldoening dat zijn hobby mensen samenbracht. “Dat was nooit mijn bedoeling, maar ik vond het wel tof dat er zoveel volk op afkwam.”
Tweedehandskanalen
Jacky koopt zijn puzzels tegenwoordig via tweedehandskanalen. De rommelmarkt is hij wat beginnen mijden. “Dat was altijd riskant. Ik heb het te vaak meegemaakt dat er één stukje ontbrak. Dat is toch steeds opnieuw een ontgoocheling. Ik heb er onlangs dertig ineens gekocht in Ardooie. Allemaal compleet, gelukkig maar.”
Sommige puzzels verdwijnen na afloop weer in de doos, andere krijgen een betere bestemming. “Af en toe kader ik er eens eentje in”, vertelt hij. “Die hangen dan in de garage, want mijn vrouw wil dat niet in de living, hè”, lacht hij. “Het zijn vooral oldtimers of thema’s die mij op een of andere manier aanspreken.”
Ook zijn passage bij De Droomfabriek heeft hem meer gedaan dan mensen denken. “Dat was een ervaring op zich. Je weet vooraf niet hoe dat gaat verlopen, ik vroeg me ook steeds af hoe de mensen zouden reageren… maar het was allemaal heel hartelijk. Ik voelde echt dat mensen mee waren met mijn verhaal.”
“Grote of kleine puzzel, dat maakt mij niet uit. Het belangrijkste is dat ik er mijn hoofd mee kan leegmaken. En eerlijk? Een puzzel die in twee dagen klaar is, dat geeft ook veel voldoening”
Kato, zijn puzzeldochter, ontving de puzzel van De Droomfabriek en is er nog steeds mee bezig “Haar ouders en vrienden helpen gelukkig mee. Ik heb al twee keer een foto gekregen van de voortgang. En als hij volledig gelegd is, stuurt ze mij zeker de eindfoto. Dat vind ik ongelooflijk schoon, dat iemand zoveel geduld en doorzettingsvermogen toont”, vertelt Jacky.
Hoewel hij nu kleiner puzzelt, blijft het ritme indrukwekkend. “Ik zit gerust tot zes uur na elkaar te puzzelen”, geeft hij toe. “Een muziekje op de achtergrond en ik ben vertrokken. Mijn hoofd wordt daar rustig van. Het is echt een vorm van meditatie. Je hebt maar één taak: zoeken, leggen en verder doen.”
Kriebelen
Dat betekent echter niet dat hij nooit nog een grotere zou overwegen, want Jacky blijft Jacky. “Ik zeg altijd dat ik het niet meer ga doen”, lacht hij. “Maar ja… ik ken mezelf. Als er morgen een puzzel van 61.000 stukjes uitkomt, mag ik er eigenlijk niet aan denken. Ik vrees dat het toch weer zou beginnen kriebelen.”
Voorlopig houdt hij het echter bewust eenvoudig. “Puzzelen is puur plezier, zonder prestatiedruk. Ik hoef mezelf niet meer te bewijzen”, zegt hij. “Ik heb die megagrote puzzels gelegd en nu geniet ik van het simpele. Ik pak een puzzel, ik leg die, en ik amuseer me. En meer moet dat echt niet zijn.” (SVE)
