Na 20 jaar sluit Shirley Cattoor de deur van café The Sailor in de Wandelaarstraat. De herberg groeide uit tot een warme verzamelplaats voor dokwerkers, vissers, havenpersoneel en buurtbewoners. Cattoor zoekt een overnemer voor het café vlakbij de oude vismijn. “Ik kijk uit naar iets nieuws”, zegt ze mysterieus.
In de Wandelaarstraat vlakbij de oude vismijn in Zeebrugge, draait in café The Sailor alles rond de haven en de mensen die werken en wonen. “20 jaar geleden begon ik eraan, nadat ik eerst op een andere plaats had gewerkt. Een cafébazin van 22, dat sloeg in als een bom natuurlijk”, lacht Shirley Cattoor.
“Ik had evengoed helemaal geen naambord op de gevel kunnen hangen want iedereen zegt toch altijd we gaan naar Shirley. Het was direct dag en nacht volle bak. In de gouden tijd moesten we telkens om de twee uur klaarstaan tegen dat de dokwerkers voor hun schaft naar buiten kwamen.”
Maar nu gaat de deur onherroepelijk dicht. “Na 20 jaar is het genoeg geweest. We hadden de weekendfeestjes al een tijd laten vallen en waren alleen nog overdag in de week open. Ik ondervond gaandeweg dat ik het van mijn werkvolk moest hebben. Dit was een echt café, waar je overdag binnenkwam om iets te drinken. Ik had wel elke dag verse soep, broodjes met beleg, croques, verse garnalen of de favoriet: gedroogde vis. Maar verder ging het niet. Het was hier geen viswinkel of restaurant, hé.”
“Zoals het leven gaat, is het af en toe eens tijd voor iets anders. Ik zei elke dag: ik ga naar mijn boot. Het moment is nu gekomen dat ik mijn boot verlaat. Onze vaste klanten zijn wel geschrokken. Over wat ik nu precies ga doen, heb ik nog niet beslist. Er zijn verschillende mogelijkheden, we zullen wel zien”, zegt Shirley.
Zee in haar bloed
Ze blijft met de lokale gemeenschap verbonden. Ze is geboren in Zeebrugge en groeide op in het polderdorp Dudzele. Haar vader Eddie Cattoor is visser met een eigen rederij en haar man Chris Cocquyt geeft les in het VTI Zeebrugge, maar vaart ook graag uit. “De zee zit in ons bloed. Als kind ben ik mijn papa vaak op de kade gaan uitzwaaien toen hij naar zee vertrok.”
Als jonge vrouw keek ze glimlachend naar de wereld van de stoere havenmannen. “Toen de eerste vrouwelijke havenarbeidster toegelaten werd, was dat uiteraard voer voor grote discussies aan de toog. Maar neem van mij aan dat dokwerkers en vissers rustige mensen zijn die gewoon hun werk doen en voor elkaar zorgen als dat nodig is.”
Als cafébazin leefde ze mee met haar stamgasten. “Bijvoorbeeld wanneer ze staken, want niemand legt zomaar zijn werk neer. Hoewel de omstandigheden al veel verbeterden en machines heel wat labeur uitsparen, blijft visser of havenarbeider een gevaarlijk en hard beroep.”
Het beroep geeft ze nu graag door aan nieuwe uitbaters. “Het is aan de jonge generatie om de fakkel over te nemen. Er hebben zich al een paar kandidaten gemeld, maar er is nog niets beslist. Bedankt alvast aan al mijn klanten voor de vele vriendschappen, toffe feestjes en leuke gesprekken. De vele mooie herinneringen zal ik heel mijn leven bewaren.”
(RJ/foto DC)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
