“Diezelfde biljarttafel staat al ruim 100 jaar op dezelfde plek”: Marijke Vanhaverbeke (70) groeide op in café Belle-Vue

Waardin Marijke Vanhaverbeke woont nog altijd op plaats waar ze ‘op de voute’ is geboren de stek waar nu ook nog haar bed staat. Het café dat al door haar grootvader werd open gehouden, is nu nog altijd haar habitat. Iedere weekdag ontvangt ze in café Belle-Vue nog met de glimlach haar klanten. Al heeft het leven haar ook niet altijd gespaard…

Marijke Vanhaverbeke (70) heeft dus op twee wittebroodsjaren na altijd langs de Koolskampstraat gewoond. In café Belle-Vue groeide ze op, ze was bitter jong toen ze het al van haar vader overnam. “Dat is nu al 50 jaar dat ik hier café hou.” Met haar man Jozef Beernaert woonde ze nog twee jaar elders, voor ze terugkeerde naar haar huis. Voor haar ouders werd naast het café een stalling weg gesmeten om er een huis neer te poten. “Mijn vader heeft hier zowat 55 jaar café gehouden.”

Zoon verongelukt

Vader Maurits was de zoon van Victor Vanhaverbeke en Barbara Beernaert. “Vanhaverbeke-Beernaert dus, later werd dat Beernaert-Vanhaverbeke want ik was getrouwd met Jozef Beernaert dus. Hij overleed in 2014, amper 65 jaar oud.”

Een harde noot om te kraken voor Marijke, maar in 1991 moest ze samen met haar gezin ook verlies van zoon Jurgen verwerken. Tijdens een vakantiejob verloor hij het leven door een ongeval met een heftruck, hij was amper 16 jaar. Marijke is ook de mama van Saskia (48) die met Seppe (18) en Jerke (17) voor twee kleinzonen zorgde. “Opvolging zal er niet zijn, maar de jonge gasten komen in het weekend wel helpen om mijn frigo’s te vullen”, geniet Marijke.

“Mijn café is een verslaving voor mij; wat zou ik anders doen”

Café Belle-Vue is enkel nog op weekdagen open. “Iedere weekdag om 10 uur doe ik open, rond 20 uur sluit ik dan. Veel later hoeft dat ook niet meer te zijn.” Het café heeft al een hele geschiedenis achter de rug. De naam Belle-Vue stamt wellicht nog van de tijd dat er een wijds uitzicht was. Maar ondertussen heeft Dominiek Savio er al een tijdje een thuisbasis. “Ik heb die gebouwen weten plaatsen, sommige ervan zijn al opnieuw afgebroken en herbouwd.”

Weegbrug

Café Belle-Vue staat ook lange tijd bekend als De Bascuul. “Dat kwam door de weegbrug die hier voor de deur was. We zijn hier pal langs de spoorlijn Kortrijk-Brugge gelegen. Op die weegbrug konden de boeren hun producten laten wegen voor ze op de trein gingen. Er is hier van alles gepasseerd om te wegen, van suikerbieten tot koeien en varkens.”

Het station in Gits was in dienst tot 1955. “Ik was toen zelf nog maar net geboren, maar uit mijn jeugd herinner ik me wel nog dat er overslag was van goederen. De boeren bleven dus komen. De weegbrug moest hier uiteindelijk wijken toen de weg werd heraangelegd.”

In café Belle-Vue komt elke klant ook langs achter. “Ik doe de voordeur niet meer open, als ik iets wil zien vooraan kan ik het raampje in de voordeur wel openen. Maar de trapjes naar het café zijn hier te hoog geworden, het is minder gevaarlijk om langs achter binnen te komen. En al de klanten weten dat.”

Heup achter de toog

Het is maar een ‘onbekende’ als ondergetekende die aan de voordeur staat te trekken, maar uiteindelijk toch zijn kans waagde langs achteren.

“We hebben hier enkel vaste klanten, of soms eens iemand die met een vaste klant mee komt. En haast louter mannen, in de congé brengen ze dan hun vrouw eens mee. De meesten onder hen zijn met pensioen of zitten er tegenaan. Het café is niet groot, de meesten zitten hier aan de toog of aan een tafeltje dicht bij mij. En als er geen plaats is, dan zitten ze tegen de biljart aan.”

Die driebandbiljart staat al meer dan 100 jaar op dezelfde plek. “Maar er wordt niet meer gespeeld. Dat neemt te veel ruimte in. Maar hij doet dienst om de kranten op te leggen.”

En de nap die de plank op de biljart bedekt herbergt ook nog grote schatten. Als we Marijke vragen hoe het is met haar gezondheid, dist ze van onder die tafelnap de foto’s van haar heup op. “Ik had twee jaar geleden een nieuwe laten steken, maar in november vorig jaar moest ik opnieuw onder het mes. Daardoor was ik ook enkele maanden gesloten”, wijst Marijke naar de heupprothese die is verwijderd en nu bij haar achter haar toog staat. Het is duidelijk niet de eerste keer dat ze het verhaal doet. “Mijn café is een verslaving vermoed ik. Wat zou ik anders hele dagen doen. Een leven zonder kan ik me niet voorstellen.”

Kartonnen villa

De wind speelt door de houtkachel die het gezellig maakt in het café, de kat ligt in een kartonnen doos onder de biljart. “Haar kartonnen villa”, benadrukt Marijke. “Ze heeft nochtans een prachtig mandje, maar wil alleen maar in een doos slapen. Ze moet het weten hé… Het is een vondeling, maar ik denk dat ze hier met haar gat in de boter is gevallen.”

De tijd dat over de middag heel wat personeel van de bedrijven of instellingen uit de buurt over de middag de oversteek maakten naar het café is al achter de rug.

De dag dat het WK veldrijden in Gits werd gehouden, herinnert de cafébazin zich nog uitermate goed. “We hebben het café niet open gedaan, maar we hielden café achterin in de ateliers waar mijn man – die schrijnwerker was – normaal gezien werkte. Dit is hier eigenlijk een voormalig boerderijtje. En in de zomer, of van zodra de zon komt kijken, dan zitten de mensen hier achteraan. De wind kan hier niet aan, het is dan gezellig genieten van de zon.”

Aan de muur hangt ook de pagina uit De Weekbode, het verhaal van café ‘t Flosje in deze reeks over volkscafés. “Marc komt hier vaak over de vloer. En als hij gesloten is in ‘t Flosje, dan doe ik open. Zoals bijvoorbeeld op paasmaandag.”

Betaalbaar pintje

Voor een pintje betaal je amper anderhalve euro, een Duvel kost een euro meer. “Maar veel soorten haal ik niet meer in huis. Jupiler en Stella worden het meest gedronken en ik heb ook wat frisdranken natuurlijk. We zijn hier altijd een vrij café geweest zo kunnen we de prijs wat laag houden ook.”

Marijke twijfelt of ze deze zomer wel congé zal nemen. “Ik ben al enkele maanden gesloten geweest door mijn operatie. Op reis gaan doe ik niet meer, ik hoop wel nog wat fietstochtjes te kunnen maken met mijn elektrische fiets. Meer hoef ik niet.”