Fernand Lesage (75) en Norbert Albrecht (73) zijn echte oldtimerliefhebbers. Norbert kreeg de smaak te pakken door Anno 1950, het oldtimerevenement dat broer Johan en zijn echtgenote jarenlang organiseerden, Fernand zat al te werken aan auto’s op zijn vijftiende. “We hebben allebei enkele mooie exemplaren, maar zijn niet van plan om te verkopen”, waarschuwen ze de lezer met een knipoog.
Wakkere burgers zullen hen zeker al door Alveringem zien rijden hebben: Norbert Albrecht uit Fortem met zijn blauwe Volkswagen T1 Transporter uit 1959 en Fernand Lesage uit de Schooldreef met een gifgroene Volkswagen minibus T2 uit 1977. Want rust roest en de wagens moeten in beweging blijven.
“Ik ben lasser van opleiding”, vertelt Norbert. “En ik ben liefhebber van oldtimers geworden door Anno 1950, het grote oldtimerevenement dat mijn broer Johan vele jaren met Alveringem kermis heeft georganiseerd.”
“Mijn eerste wagen was een VW bestelwagen die ik in 2000 van Raphaël Ureel uit Izenberge heb gekocht. Ook ik ben in Izenberge opgegroeid en als kind had ik hem ontelbare keren met dat busje zien rijden. Het was zijn werkinstrument.”
Alles vernieuwd
“Toen ik in 2000 aan Raphaël ging vragen of hij het zag zitten om te verkopen, stond het wagentje … 28 jaar stil. Hij zag er niet meer naar om, maar op een of andere manier was hij er toch aan gehecht. Ik heb immers een jaar moeten zagen voor hij wilde verkopen (glimlacht). Dertigduizend oude Belgische frank oftewel 750 euro heb ik er voor betaald.”
“Twee jaar werkte ik eraan om zo goed als alles te vernieuwen en ik heb er toch 10.000 euro kosten aan gedaan. Maar de wagen zit minstens even gemakkelijk als mijn zetel. Voorts heb ik nog een Volkswagen Kever ovaal uit 1957, een Peugeot 403 uit 1959 en een Peugeot 301 uit 1934.”
“Vanaf de leeftijd van 30 jaar mag je een wagen oldtimer noemen. Ik ben lid van de Westhoekpioniers uit Haringe en van de Baja Keverclub uit Aartrijke. Het geestige daaraan is dat je met andere liefhebbers in contact komt. Van mei tot oktober doen we maandelijks meerdere ritten. Je ziet daar echte juweeltjes!”
“Zo heeft een man uit Oostduinkerke een Citroën uit 1922. Dat is stilaan vrij uniek. En er zijn nog oldtimers van vóór de Eerste Wereldoorlog. Of die nog in het verkeer komen, betwijfel ik. Ze passen eerder in een museum.”
Alle merken leren kennen
“Mijn passie voor oude wagens stond wellicht in de sterren geschreven”, pikt Fernand Lesage in. “Op mijn vijftiende begon ik met een leercontract bij een garagist te werken. En om alle merken te leren kennen, trok ik naar verschillende garages. Uiteindelijk heb ik nog 27 jaar bij Touring Wegenhulp gewerkt. Ik kan daarover een boek schrijven…”
“Achtentwintig jaar geleden heb ik mijn eerste oldtimer gekocht: een Volkswagen minibus T2, bouwjaar 1977. Voorts heb ik een Renault R4 van Touring Wegenhulp en een Mercedes 200 van 1966. Oldtimerwagens ken ik van binnen en van buiten.”
“Ik heb geen computer nodig om te weten wat er eventueel mankeert. Nieuwe wagens vol elektronica gaan mijn petje te boven. Norbert en ik zijn onze eigen mecanicien. Al onze wagens zijn in orde, maar mocht er toch een probleem zijn, steken we de koppen bijeen.”
Red de oldtimer
Norbert en Fernand steunen de vzw ‘Red de Oldtimer’. Door de opkomst van onder meer de lage emissiezones wordt hun hobby bedreigd, vinden ze. “Kijk, natuurlijk dat oude wagens vrij vervuilend zijn”, zegt Norbert. “Sommige verbruiken 40 liter per honderd kilometer. Onze wagens klokken af op 10 à 12 liter. Wel zou het fijn zijn als mensen dat in het juiste perspectief zien.”
“Wij rijden gemiddeld 1.000 kilometer per jaar. Oldtimers zijn alvast niet de hoofdoorzaak van de klimaatverstoring. We hebben hard gewerkt om ze te restaureren, nu genieten wij ervan. Ook ‘s winters als er geen ritten zijn, komen de wagens af en toe van stal. De remmen en zo, alles moet een keer draaien. Behalve bij hevig winterweer. Niets dat sneller doet roesten dan zout op de baan. Bumpers zijn nu in polyester, maar vroeger was dat metaal of chrome. Dat zijn gevoelige materialen.”
Busjesmeeting
Vorig weekend nog waren Norbert en Fernand twee van de tweehonderd deelnemers aan de Volkswagen busjesmeeting op de zeedijk in Westende. “Er staan er daar veel te blinken, maar er staan ook wrakken tussen”, zegt Fernand. “Wij koesteren onze wagens. Momenteel zijn we geen verkoper. Ze stijgen immers nog ieder jaar in waarde.”
“Laat me nog een plezante anekdote vertellen”, glimlacht Fernand. “Onlangs stonden onze beide busjes toevallig samen in de voortuin. Plots gaat de deurbel. ‘Is Marie van Samson hier binnen’, vroeg een groepje kinderen van 6-7 jaar met grote ogen. Ook zij rijdt tegenwoordig immers met zo’n busje rond. En onze echtgenotes? Die laten ons doen. Laat ons zeggen dat ze respect hebben voor onze hobby”, glimlachen de beide heren.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
