Alfons (88) maakt al 25 jaar miniversies van strandiconen: “Kijk maar: nog geen artrose in de vingers”

Badkarren, vuurtorens, reddingsboeien, vissersbootjes: al vijfentwintig jaar maakt Alfons Vantorre (87) – ‘de baron’ van de kavijaks – miniatuur strandsouvenirs alsof ze voor hemzelf zouden zijn. “Dúizenden heb ik er al gemaakt. En toch kan ik ze moeilijk laten gaan.”

Over een goeie twee jaar is hij er negentig, maar zijn timmergerief aan de haak hangen? Geen haar op Alfons’ hoofd dat eraan denkt. Al vijfentwintig jaar maakt hij miniatuurtjes van alles wat met strand en zee te maken heeft. “Mijn hobby is mijn lang leven, er gaat geen dag voorbij zonder dat ik mijn werkkot heb gezien. En ik zit hier vaak tot in de late uurtjes”, zegt hij. Hoelang hij zo aan één souvenir werkt? “Die vraag krijg ik wel vaker, maar dat is moeilijk te zeggen: ik pauzeer af en toe eens voor een potje koffie, knap een uiltje tussendoor… Je zou kunnen zeggen dat ik dit tussen de soep en de patatten doe, maar eigenlijk is ’t omgekeerd. Mijn hobby komt in de eerste plaats”, knipoogt Alfons.

In zijn jonge jaren was hij ‘meid voor alle werk’. “Ik heb zelfs ooit nog ’t Brugsch Handelsblad rondgedragen”, glimlacht hij. “Maar ik ben ook plongeur geweest. En metser. Toen ik hoogtevrees kreeg, ben ik daarmee gestopt. Strandredder ben ik ook nog geweest, de geknipte job voor mij aangezien ik toch zo graag naar de meisjes keek.” Dochter Suzanne (57) proest het uit. “Pa mag dan al bijna negentig zijn, op dat vlak is hij echt nog geen haar veranderd”, knipoogt ze.

De baron

Zijn broer Jozef publiceerde in 1973 ‘De Kavijaks’, de bekende familiekroniek van de Vantorres. “We waren thuis met zijn dertienen en ik was de derde jongste in dat rijtje. Ieder van ons had z’n eigen lapnaam – in mijn geval ‘de baron’. Omdat ik soms van die rare kuren had”, lacht Alfons zijn tanden bloot. Hij wordt nostalgisch als hij over z’n kindertijd praat. “Ik herinner me nog hoe opa ons in zijn stootkar de duinen in reed. Als we dan een goed plekje gevonden hadden, draaiden we de kar om en maakten we er een knus huisje van. En ik ging als kind ook vaak strangedriften met mijn broers. Simpeler tijden.”

“Veel tweedeverblijvers hebben een badkarretje van mij in hun appartement staan”

En Alfons heeft dus ook nog in zo’n hoge redderstoel gezeten: een vertrouwd beeld aan zee. “Mijn miniatuurtjes zijn allemaal heel herkenbaar, hé. Toch voor wie aan zee woont, de mensen in ’t binnenland hebben daar veel minder voeling mee. Maar juist omdat het zo typisch is voor de kust, gáán ze er op den duur wel van houden. Zo’n badkar roept nostalgie op. Plus: ’t is eens iets anders dan een schilderijtje met de zee op. Veel tweedeverblijvers hebben zo’n badkarretje van me in hun kustappartement staan.”

Oostende voor Anker, de Havenfeesten, Trammelant, de folkloremarkt in Heist… Geen maritiem event zonder Alfons en zijn microwereld. “Overal waar ik kom, vragen ze mij het jaar nadien terug”, knipoogt hij trots. “Ze zijn hier zelfs al eens komen filmen voor Iedereen Beroemd”, zegt Suzanne. “De mensen vinden het allemaal erg knap wat papa doet.”

Kabouters

“Gek genoeg is het allemaal begonnen met een kabouterproject”, glimlacht Alfons. “Je hoort het goed: kabouters. Op vraag van Unizo. Maar ik vond die kleine mannekes dus zo schattig dat ik daarna andere miniatuurtjes beginnen maken ben. De knutselmicrobe heb ik trouwens altijd al gehad: als kind snuisterde ik graag in pa’s alaambak.”

Hoeveel van die schaalmodellen Alfons ondertussen al gemaakt zou hebben? “Geen honderden, maar duizenden. En toch blijf ik het moeilijk vinden om er afstand van te doen”, zegt hij. “Ik word daar elke keer weer emotioneel van.”

Alfons steunt sinds kort ook het Fonds Danick Minne, dat al tien jaar tegen armoede strijdt in onze regio. “Maar pa houdt met zijn miniatuurtjes ook onze strandtradities mee in ere”, meent Suzanne.

Zijn bazaar, noemt Alfons het. Naast zijn werkkot staat zelfs nog een tweede tuinhuisje dat tot de nok is volgestapeld. “Die gele duikboot daar – de yellow submarine – is ook een echte bestseller, en af en toe maak ik eens een specialleke. Zoals die badkar met het zwart-witte logo van Blankenberge op: het stadsbestuur koopt die in als relatiegeschenk”, klinkt het.

Of het met zijn 87 lentes nog even vlot wil lukken? “Ik beef al eens, maar met mijn handen lukt het nog wel hoor”, zegt Alfons, en hij laat trots zijn vaste rechtse zien. “Nog geen artrose in de vingers, kijk maar.”

“Geen artrose, geen cholesterol, niets. Ik weet niet of het aan de zeelucht ligt maar pa is kerngezond”, bevestigt dochter Suzanne. Ze moet hem alleen soms ontvoeren naar de Brico voor een nieuwe pot verf. “Anders blijft hij maar in dat kot rondhossen.”

“Ik gebruik trouwens nooit een plannetje voor mijn schaalmodellen”, werpt Jozef nog trots in. En tikt tegen zijn slaap. “Het zit allemaal hier, in ‘t koppeke.”