Achter de schermen van Sea Life in Blankenberge: “Noem ons alsjeblieft geen dierentuin”

Al bijna drie decennia lang biedt Sea Life Blankenberge niet alleen een unieke inkijk op de wondere onderwaterwereld, het herbergt ook al een kwarteeuw een zeehondenopvangcentrum. Meer dan zeshonderd dieren in nood konden er al op krachten komen, een cijfer dat maar blijft stijgen. “De mooiste momenten? Wanneer we een zeehond opnieuw de zee kunnen in laten”, glundert hoofddierenverzorger Jonathan Meul.

Blankenberge, Blankenberge, parel aan de kust. De mooiste plek op aarde voor wie zand met schelpjes lust, bezong Hugo Matthysen in het gezegende jaar 1990 de badplaats aan onze oostkust. Van Sea Life was toen nog geen sprake, maar het aquatisch dierenpark groeide in 28 jaar tijd wel uit tot een begrip aan onze Noordzee.

“Wij beschouwen onszelf als een educatief centrum over alle mogelijke oceaanleven”, legt Jonathan Meul (28) uit. De Gentse Eeklonaar is al zes jaar bij Sea Life aan de slag en is sinds februari hoofddierenverzorger.

“Enerzijds huisvesten we in onze aquaria in totaal 2.500 dieren, verdeeld over zo’n vijfhonderd verschillende soorten, maar tegelijk willen we onze bezoekers iets bijbrengen. Wie hier langskomt, moet slimmer naar huis gaan.”

“Een zieke zeehond verzorgen kost gemiddeld 6.000 euro”

En die bezoekers zijn talrijk. “Vorig jaar kregen we 160.000 bezoekers over de vloer. Een cijfer dat we dit jaar al overschreden hebben”, gaat Jonathan verder. Over een erg breed spectrum, zo blijkt.

“Van 7 tot 77, zeg maar. Een kwart van alle mensen die hier een toegangsticketje koopt, zijn schoolkinderen. In mei en juni krijgen we de ene na de andere schoolreis over de vloer. Een dankbaar publiek, want die hangen haast letterlijk aan de lippen van onze verzorgers en blijven maar naar onze aquaria turen.”

Van karper tot hondshaai

Van de gewone Vlaamse karper over zeeschildpadden en pinguïns tot zebra- en andere hondshaaien: Sea Life heeft het allemaal, op amper een steenworp van de zeedijk. “We starten bij de Belgische fauna en flora van de Noordzee, maar ook meer tropische regionen en de echte diepzee komen hier aan bod.”

“Een aanpak die aanslaat, want eigenlijk hebben we het hele jaar door drukke momenten. Al zijn de zomermaanden en vakantieperiodes onze typische piekmomenten. De voorbije zomer had trouwens ideaal weer voor ons. Niet te warm, af en toe een regendag. Dit soort weer brengt veel bezoekers met zich mee. Op bepaalde dagen was onze maximumcapaciteit zelfs bereikt.”

Dé trots van Sea Life is zonder meer het zeehondenopvangcentrum, drie jaar na de start in 1995 in het leven geroepen. “Wij helpen zeehonden in nood”, legt Jonathan uit. “We zijn actief langs de hele Belgische kustlijn, met kleine uitlopers in Nederland en Noord-Frankrijk. Indien nodig rukken we ook uit richting binnenland: de Westerschelde, bijvoorbeeld.”

Zeehondenhotline

Het opvangcentrum vangt gewonde en uitgeputte zeehonden op die aan de kust gestrand zijn. “Via onze zeehondenhotline (0477 58 34 90, red.) zijn we de klok rond bereikbaar. We stellen melders eerst enkele korte vragen voor een situatieschets – lengte, lichaamsconditie, uitwendige wonden… – en op basis van de antwoorden beslissen we of we zelf langsgaan of iemand van de vrijwilligersorganisatie NorthSealTeam sturen. Soms is er extra beeldmateriaal nodig, maar we zorgen er altijd voor dat het dier in kwestie de juiste zorgen krijgt.”

Elke zeehond die Sea Life opvangt, wordt eerst op vogelgriep getest. “Op dat vlak mogen en kunnen we geen enkel risico nemen”, benadrukt Jonathan.

“Vorig jaar kregen we 160.000 bezoekers over de vloer. Een cijfer dat we dit jaar al overschreden hebben”

“We doen eerst een sneltest op het strand. Als die negatief is, brengen we de zeehond onder in onze quarantaineruimte, waar een PCR-test wordt afgenomen en in een labo onderzocht wordt. Als ook die negatief is, vangen we het dier op in ons zeehondenziekenhuis, waar we een twaalftal plaatsen ter beschikking hebben. Daar krijgt het dier alle tijd om weer aan te sterken.”

Emotioneel afscheid

En dat mag je letterlijk nemen, want een zieke zeehond weegt vaak nog amper vijftien kilo. “Terwijl ze vlot 35 kilo bereiken wanneer we weer afscheid van hen nemen. Gemiddeld blijft een zeehond 2,5 tot 3 maanden bij ons.”

“Als de zeehond zijn optimale gewicht heeft bereikt, volledig genezen is van eventuele verwondingen én zelfstandig eet, kan die vrijgelaten worden in de natuur. Doorgaans op het strand van Blankenberge. Telkens erg emotionele momenten. We krijgen de dieren op hun meest kwetsbare moment binnen en kunnen een gezonde zeehond weer aan de natuur toevertrouwen.”

“Daar doen we het voor, al is het soms ook slikken. Ik blijf me er over verbazen hoe snel je een band met die dieren opbouwt. Soms is het jammer om ze te zien vertrekken, maar ze horen in zee thuis.” De afgelopen 25 jaar kon Sea Life al meer dan zeshonderd zeehonden opvangen. Iets wat gemiddeld 6.000 euro per dier kost. “Een serieus bedrag”, beaamt ook Jonathan, maar tegelijk broodnodig.”

De fondsen daarvoor komen van donaties, de collectebus in het park en een deel van de kassa-inkomsten. “Mensen en bedrijven kunnen ook een zeehond spreekwoordelijk adopteren. Als particulier betaal je daarvoor 500 euro, aan een onderneming vragen we 1.000 euro. Dat gaat integraal naar de verzorging, in ruil mag je onder andere de naam kiezen en mag je op de dag van de vrijlating helpen om jouw zeehondje de vrijheid te schenken. Best een populaire formule, want je wéét dat je iets goed doet.”

Haaien en roggen geboren

Sea Life zorgt niet enkel dat zeehonden er weer bovenop komen, er ontspruit ook nieuw leven, daar in Blankenberge. Met dank aan de haaien- en roggenkwekerij die binnen de gebouwen huist. “Jaarlijks bevruchten we een honderdtal eitjes”, klinkt het. “Dit jaar werden al twee kleine rogjes geboren. Telkens weer wonderlijk om te zien.”

“Dit jaar werden ook al twee kleine rogjes bij ons geboren. Telkens weer wonderlijk om te zien”

Eén woord horen ze bij Sea Life liever niet vallen: dierentuin. “Want dat zijn we absoluut níét. Wij willen mensen en kinderen iets bijbrengen. We hebben ook een sensibiliserende taak. Onze oceanen zijn levensaders van deze planeet, daar moeten we zorg voor dragen. Daar ligt een belangrijke taak voor ons. Dat engagement willen we eveneens aan onze bezoekers meegeven.”

De komende jaren wil Sea Life op hetzelfde elan voortborduren. “We koesteren plannen om ons zeehondenziekenhuis verder uit te breiden en te moderniseren en sinds begin juni zijn we ook actief als bruinvissenopvangcentrum, de kleinste walvisachtige die in onze Noordzee te vinden is. Het leven in onze wereldzeeën in de spots plaatsen en het belang ervan in de verf zetten, dáár is het ons om te doen. En die weg willen we nog heel lang blijven bewandelen.”