Het leven kan soms rare kronkels maken. Dat ondervond Christine Vanhee, geholpen door sociale media, midden vorig jaar toen ze op haar mobieltje de vraag kreeg of ze Christine Vanhee was, destijds verpleegster in het UZGent. De vraag kwam van Erna Bekaert, collega op dezelfde verpleegafdeling van prof. dr. Barbier nu bijna een halve eeuw geleden. Het klopte, de match was er en er kon een mooi verhaal geschreven worden.
“Ik trouwde met Arnold D’haene in december 1973, hij gaf les aan de technische school Don Bosco in Sint-Denijs-Westrem en ik werkte al een tijd als verpleegster in het UZ Gent”, start Christine haar verhaal. “In ons eerste huwelijksjaar woonden we op een appartement op een boogscheut van het universitair ziekenhuis. Ik werkte er op de dienst van prof. Barbier en vormde er een team met Erna Bekaert. Een kleine twee jaar later verhuisden we van Gent naar de Karabiniersstraat op de Zilverberg, want mijn man Arnold werd secretaris van Westgrafica (beroepsorganisatie van grafische bedrijven in West-Vlaanderen) met bureau in Roeselare. Ikzelf werkte dan een tijd als verpleegster bij het Wit-Gele Kruis. Eind 1977 startte ik met de cadeau- en speelgoedwinkel De Hollebol in ‘t centrum van Rumbeke, eerst op de hoek Hoogstraat en het Kerkplein en vanaf 1980 in de Sint-Petrus en Paulusstraat. Vanaf dan is het contact met Erna verwaterd en uiteindelijk helemaal uitgedoofd. Bijna een halve eeuw later is het contact dankzij sociale media hersteld. Door dat hersteld contact kan ik de levensloop van Erna reconstrueren, mede door het bezoek dat we haar afgelopen zomer hebben gebracht.
Fokken Yorkshires
“Erna bleef nog enkele jaren verder als verpleegster werken in UZGent. Ze trouwde met een professionele hondenfokker, met hem heeft ze meegewerkt aan de uitbouw ervan in hun woonplaats Kalken. Ondertussen werden haar dochter Stephanie en zoon Dimitri geboren.”
“Vakanties werden meestal in de Dordogne doorgebracht. Het huwelijk strandde, ook de hondenfokkerij ging dicht. Erna schraapte al haar energie bijeen en vertrok 35 jaar geleden met haar twee kleine kinderen Stephanie en Dimitri naar Saint-Géyrac, een onooglijk klein Frans dorpje (+/- 200 inwoners) op een 20-tal kilometer van Périgieux in de Dordogne. Ze kende de streek min of meer door eerder doorgebrachte vakanties. Daar startte ze op een domein met het fokken van het hondenras ‘Wistie-Yorkshire’ onder de paraplu ‘Elevage Périgourdins blancs’ en heeft die activiteit na haar pensioen beetje bij beetje afgebouwd.
Haar dochter woont met haar partner en zesjarig kind in Tarbes in het departement Hautes-Pyréneés (nabij Lourdes) en haar zoon Dimitri is duikinstructeur in het verre Colombia. Nu ze met pensioen is heeft Erna concrete bouwplannen in Tarbes, een 400 km verder zuid-westwaarts van Saint Géyrac, om dichter bij haar dochter te wonen. Afgelopen zomer waren we een goeie week bij haar te gast. Het weerzien was bijzonder hartelijk. De klik was er direct opnieuw, het was precies alsof we elkaar nog vorige week hadden ontmoet”, vertelt Christine verder.
Warme vriendschap
“We hebben er een heel aangename tijd doorgebracht, ikzelf heb wat helpen opruimen en wat dozen helpen inpakken voor de komende verhuis en Arnold heeft wat meegewerkt in de grote tuin met het verzorgen van bloemen en planten en enkele stoelen een extra likje verf gegeven. Haar huis met annex de lege fokkerij staat nu te koop en is al bijna verkocht. Erna heeft ons opnieuw uitgenodigd om komende zomer enkele dagen bij haar te verblijven. Tussendoor houden we via sociale media contact.
“Ik ben heel blij dat we elkaar na bijna een halve eeuw opnieuw gevonden hebben”, besluit Christine en dat de warme vriendschap van toen, na bijna 50 jaar een vervolg kreeg. (AD)
