Vriendinnen Valerie Verscheure en Valerie Vandamme delen meer dan hun strijd tegen kanker

Valerie Verscheure (37) uit Oostrozebeke en Valerie Vandamme (36) uit Dentergem hebben méér gemeen dan enkel hun voornamen en initialen. Als mama’s van een dochter met dezelfde naam, als collega’s, als vriendinnen maar meer dan ooit zijn ze ook lotgenoten. Ze hebben elk een zware strijd geleverd tegen een kwaadaardige tumor.

Hoop en vooral de liefde voor hun gezin en familie deed hen volhouden. En nu stáán ze er weer! Sterker dan ooit en nemen ze deel aan het onco-revalidatieprogramma Sterkk: Kracht door Karakter.

Los van jullie strijd tegen kanker hebben jullie heel wat raakpunten?

Valerie Verscheure: “We vinden het zelf soms te gek voor woorden. Als we al onze gelijkenissen beginnen op te sommen, dan zeggen we tegen elkaar dat dit toch geen toeval kan zijn. Het is soms zelfs wat beangstigend.”

Valerie Vandamme: “Eerst en vooral zijn we al jaren goede collega’s. We werken als verpleegkundigen op de dialyse in AZ Delta CAD Tielt. We wonen op een boogscheut van elkaar. Landelijk gelegen, ikzelf in Dentergem, Valerie op De Ginste. Onze vaders heten beiden Frans, onze broers Frederick en voor onze dochters kozen we allebei de naam Oona. Zij hebben allebei een liefde voor ballet en dansen bij Lunatica in Tielt. Wijzelf dansen ook graag en doen dat samen elke donderdagavond.”

Valerie Verscheure: “We zijn beiden getroffen door een kwaadaardige tumor. We hebben allebei de diagnose gekregen toen we exact 31 jaar, 10 maanden en 14 dagen oud waren. Bij mezelf viel het zware verdict toen mijn pasgeboren dochtertje Oona 8 weken oud was. Bij Valerie was haar dochter Oona net 8 jaar geworden.”

Jullie hebben als jonge mama’s een zwaar verdict gekregen. Hoe zijn jullie daar mee omgegaan?

Valerie Verscheure: “Ik heb er tot op vandaag nog altijd hartzeer van dat ik de tijd niet meer kan terugdraaien. Ik zat in een roes, wist niet waarin of waaruit. Ik ben letterlijk van mijn roze babywolk gegooid. Van de hemel naar de hel. Ik was zo zwaar ziek dat ik de babytijd van mijn dochter volledig heb gemist. Ik heb de eerste schooldag van mijn zoontje Rune niet kunnen beleven. Ik was slingerziek en lag uitgeput in de zetel. Mijn man heeft hem naar school gebracht. Als mama is dat keihard.”

We hebben allebei de diagnose gekregen toen we exact 31 jaar, 10 maanden en 14 dagen oud waren

Valerie Vandamme: “Omdat je zo ziek bent, moet je alle controle loslaten. Je kan je huishouden niet meer doen, je voelt je geen mama meer. De zorg voor je gezin moet je afgeven aan anderen, terwijl je dat eigenlijk gewoon zelf wenst voort te doen. We hebben beiden het geluk gehad om een heel goed vangnet te hebben bij onze familie. Mijn mama heeft me enorm geholpen met de zorg voor onze dochter. Ikzelf had de courage niet om de schoolagenda te bekijken of om naar het schoolfeest te gaan. Onze dochter is er ondertussen 12 en ik heb het gevoel dat ik ze niet groot heb zien worden.”

Valerie Verscheure: “Ook mijn familie heeft enorm met me meegeleefd. De steun van onze ouders was onvoorwaardelijk. Ik was ook niet in staat om voor mijn kinderen te zorgen. Rune verbleef hoofdzakelijk bij mijn ouders. Mijn kleine pruts Oona werd opgevangen door mijn schoonouders. Dat vond ik het lastigst: niet meer zelf voor mijn oogappels kunnen zorgen. Zelfs een bezoekje van 5 minuutjes was zwaar.”

Hoe zijn jullie omgegaan met jullie diagnose?

Valerie Vandamme: “Ik voelde dat er iets met mij scheelde. Al een jaar voelde ik me niet goed, doodmoe vooral. Eind 2014 voelde ik een ‘steen’ bovenaan mijn borststreek. Enkele weken later kreeg ik een mokerslag: er werd borstkanker vastgesteld. In februari werd ik al geopereerd, het werd een borstamputatie. Ik kon op dat moment de situatie niet plaatsen, ik bevond me letterlijk in staat van ontkenning. Ik herinner me er bijna niets van. Ik had een maand een black-out. Tot op mijn verjaardag, dan startte ik aan mijn eerste zware chemokuur. Het sneeuwde die dag, net als op de dag van mijn amputatie. En vorig jaar sneeuwde het opnieuw op mijn verjaardag. Het klinkt misschien stom of gek, maar voor mij heeft sneeuw een andere dimensie gekregen. Ondertussen ben ik tien operaties verder en staat er mij nog eentje te wachten om me weer helemaal op orde te krijgen.”

Valerie Verscheure: “Bij mij werd er tijdens de nacontrole van mijn tweede bevalling een kwaadaardig gezwel op mijn eierstok vastgesteld. Heel heftig om dat te moeten vernemen, terwijl je eigenlijk zou moeten kunnen genieten van dat kleine wondertje dat in de Maxi-Cosi ligt. Mentaal vond ik het vooral lastig om ermee om te gaan dat je de stempel van ‘K-patiënt’ krijgt. Fysiek vond ik het verliezen van mijn mooie lange haar zó confronterend. De oncologe had me verwittigd dat twee weken na mijn eerste chemokuur mijn haar zou beginnen uitvallen. Exact op de 14de dag stond ik dan ook met volle plukken haar in mijn handen voor de spiegel. De haaruitval was onverwachts bijzonder pijnlijk.”

Ik heb nooit naar mijn kaal hoofd kunnen kijken. Zelfs onder de douche droeg ik een muts – Valerie Verscheure

Valerie Verscheure: “Dan wist ik: het is tijd. Ik nam zelf contact op om langs te gaan om een pruik te passen. Het moment dat de lieve dame waar ik bij terecht kwam echter mijn haar afschoor, dat was vreselijk. Met de handen voor de ogen, teneergeslagen, heb ik zitten wenen als een klein kind. Ik heb nooit naar mijn kaal hoofd kunnen kijken. Onder de douche stond ik met een muts. Een pruik dragen is bovendien heel vervelend, het jeukt vooral heel erg. En toen mijn haar eindelijk weer iets of wat in vorm zat, in een heel korte coupe, was het zó bevrijdend om die pruik te kunnen weggooien. Ik zag ook bij Valerie dat ze zichzelf begon te verliezen. Zo’n preuse dat ze vroeger was.”

Valerie Vandamme: “Inderdaad, toen ik bijzonder ziek was, kwam Valerie bij me op bezoek en zei ze gebiedend tegen mij: Allez Valerie, doe eens een beetje schmink aan! Dat was zó tof! Er was eindelijk eens iemand die me durfde te zeggen dat ik niet bij de pakken mocht blijven zitten. Zonder medelijden, want daar had ik er al genoeg van gekregen. Valerie begreep waar ik door moest en durfde mij een schop onder mijn kont te geven. Ik wist ook: als zij het kan, kan ik het ook. Bij het scheren van mijn hoofd had ik een paniekaanval. Mijn kale hoofd heb ik ook altijd verborgen gehouden. Ik heb massa’s mutsjes gekocht, in alle kleuren, in alle materialen, soortjes om te slapen, andere om te douchen of extra warme voor aan de zee. Dat was ook echt nodig, je kan je niet voorstellen hoe koud het aanvoelt zonder haar!”

Hoe is jullie omgeving omgegaan met jullie ziekte?

Valerie Vandamme: “We hebben allebei een partner met een heel drukke job. Ook zij hebben een tijd overgeschakeld naar overlevingsmodus. Al hebben ze het niet altijd benoemd, ook voor hen was het heel lastig. Zij hebben er vooral voor gezorgd dat wij het als hun vrouwtjes zo comfortabel mogelijk konden doorspartelen.”

Valerie Verscheure: “Ze zorgden dat er brood op de plank kwam, dat de ménage bleef draaien. Dat moest ook, de medische kosten lopen, ondanks de terugbetalingsregelingen, hoog op. Gelukkig kon het ziekenfonds bijspringen, maar dat is niet genoeg om alle kosten te dekken. Mijn man is hard blijven werken, zodat we ons daarover geen zorgen hoefden te maken.”

Door alles wat ik heb moeten doorstaan, ben ik een betere versie van mezelf geworden – Valerie Vandamme

Valerie Vandamme: “Onze dochter Oona was 8, een leeftijd waarop een kind heel erg op zoek is naar zichzelf en in deze fase kon ze maar weinig een beroep op me doen. Ze heeft echter kunnen rekenen op een heel goede begeleiding van Het Vlinderhuis. Ze kreeg er een gehaakt ‘kwakje’ – een diertje gemaakt door een mama die zelf haar zoontje aan kanker verloor – het is nog altijd haar grootste vriend.”

Valerie Verscheure: “Ik heb pas enkele weken geleden de moed gevonden om mijn K-verhaal aan mijn kinderen te vertellen. Ik was verbaasd dat zowel mijn 8-jarige zoon en mijn 5-jarige dochter al goed op de hoogte zijn wat de vuile beestjes in een lichaam kunnen aanrichten.”

Hoe ver staan jullie nu?

Valerie Vandamme: “Ik vind het nog elke dag knokken om mijn leven weer op de rails te krijgen. Ik stond te popelen om opnieuw te gaan werken. Ook na mijn diagnose en tussen mijn operaties in bleef ik deels aan de slag. Door te gaan werken, voel ik me beter. Ik kan het echter door de vermoeidheid en de combinatie met de veelvuldige lymfedrainages nog niet aan als vroeger, maar ik doe mijn best. Ik heb ook geleerd om tijd te maken voor vrije tijd en geniet daar ten volle van. Door alles wat ik heb moeten doorstaan, ben ik een betere versie van mezelf geworden. Ik ben héél blij met de tweede kans die ik gekregen heb!”

Valerie Verscheure: “Ik maak me geen zorgen meer om pietluttigheden en hou me niet bezig met zagen om zaken die het niet waard zijn. Ik probeer écht weer te genieten van alle moois van het leven, met mijn gezin op de eerste plaats! Ook een intense vriendschap waardeer ik ten volle. Valerie en ikzelf hebben een onuitlegbare band, we hebben maar één blik nodig om te weten hoe we ons voelen. Dat vind ik onbetaalbaar!”

Jullie zijn momenteel opnieuw jullie grenzen aan het verleggen?

Valerie Vandamme: “Via mijn lokale apotheek werd er een oproep gedaan naar sterke karakters voor een onco-revalidatieprogramma. De doelgroep is mensen met een K-verhaal, die weer conditie willen opbouwen en een goed gevoel willen bereiken. Er is aandacht voor sport, yoga, mentale beleving en gezonde voeding. Ik vroeg aan Valerie of dat niet iets voor ons kon zijn.”

Het heeft ons al bloed, zweet en tranen gekost om onze conditionele en mentale kracht op te bouwen. Het is een parcours van vallen en opstaan – Valerie Verscheure

Valerie Verscheure: “In het najaar vorig jaar was er een kennismaking met de begeleiders van PeakLevel. We komen meestal samen ter hoogte van AZ Groeninge, aan het hoofdgebouw op ‘t Hoge. Het project heet Sterkk: Kracht door Karakter en werd opgericht door Dr. Chantal Hindryckx, arts fysische geneeskunde van AZ Groeninge in Kortrijk. We zijn met een 30-tal deelnemers en worden verdeeld in tien gelijkwaardige teams. Bedoeling is om per team deel te nemen aan de Trio Triatlon op 16 juni in Kortrijk. Elke deelnemer neemt een discipline op zich en wordt ook begeleid door een gespecialiseerde coach. Valerie en ikzelf lopen en worden daarbij gemotiveerd door loopcoach Tim De Vilder. We zijn aan het trainen sinds november. Het heeft ons al bloed, zweet en tranen gekost om onze conditionele en mentale kracht op te bouwen. Het is een parcours van vallen en opstaan.”

Valerie Vandamme: “Ik heb ondertussen al mijn grote teen en mijn pols gebroken, maar ik geef niet op. We willen koste wat kost bewijzen aan onszelf dat we dit programma tot een goed einde kunnen brengen. We beseffen bovendien dat een goede gezondheid van levensbelang is.”

Valerie Verscheure: “Ik zie Valerie openbloeien. Ze straalt weer! Na zo’n heftige levensfase stellen we meer onze prioriteiten en maken we allebei bewustere levenskeuzes. We zijn trots op onszelf! Nooit gedacht dat wij ondertussen de kaap van de 10 kilometer zouden overschrijden.”

Valerie Vandamme: “Het mooie aan het programma is dat ik me voor het eerst geen patiënt meer voel. Ik sta versteld van mezelf, dat ik dit weer kan. Hierdoor voel ik me weer sterk en mijn slagzin is dan ook Komaan, we zijn sterk bezig!”

(LF)