Eigenlijk heet ze Georgette Maertens, maar iedereen kent haar als zuster Beatrix. De kloosterzuster die jarenlang de gedreven directeur van het Torhoutse Technisch Instituut Sint-Vincentius (Sivi) is geweest, wordt op zaterdag 18 december 100 jaar. De bijna-eeuwelinge verblijft momenteel in het woonzorgcentrum Huize Vogelzang in Sint-Michiels Brugge. Haar ouderdomskwaaltjes zijn onvermijdelijk, maar ze maakt het relatief goed.
Zuster Beatrix, een geboren en getogen Torhoutse, zal op 18 december uiteraard in de bloemetjes gezet worden, al zal het feestje bescheiden blijven. Enkele medezusters, onder wie kloosteroverste Liliane Deilgat, gaan haar feliciteren en ook burgemeester Kristof Audenaert zal aanwezig zijn.
Als 17-jarige in het klooster getreden
Georgette Maertens, geboren op 18 december 1921, stamt uit een kroostrijk Torhouts gezin. Ze had vier broers en twee zussen. Vader was timmerman, moeder huisvrouw. Georgette was amper 17, toen ze op 14 augustus 1938 als jong meisje in het klooster trad. In woelige oorlogstijden legde ze op 21 augustus 1940 haar geloften af bij de Zusters van de Heilige Vincentius in ‘haar’ Torhout. Haar jongere zussen Jeannette (geboren in 1925) en Rosa (geboren in 1927) zouden haar voorbeeld volgen en haar in hetzelfde klooster vervoegen, respectievelijk als de zusters Jeannette en Helena.
Na twee jaar noviciaat ging zuster Beatrix studeren aan het Instituut Heilige Familie in Tielt, waar ze in juli 1943 het diploma van letterkundige regentes behaalde (met de nadruk op de talen Nederlands en Frans). In datzelfde jaar begon ze les te geven aan de Torhoutse school waar ze haar hele onderwijscarrière zou uitbouwen.
Naast Nederlands en Frans gaf ze ook de vakken geschiedenis en aardrijkskunde en werd mee verantwoordelijk voor het internaat. Pas op 1 september 1955 werd het Technisch Instituut Sint-Vincentius officieel opgericht met zuster Suzanne als eerste directeur en vooral: met zuster Beatrix als haar administratieve rechterhand.
“In die jaren droeg ze in de vakanties samen met haar zus, zuster Helena, ook sterk bij aan de speelpleinwerking op De Warande”, weet overste Liliane Deilgat (76). “Ze verzamelden de kinderen op de Burg en wandelden tot aan het speelplein in de Aartrijkestraat, op zich al een flink trotje. Na een leuke spelnamiddag keerden ze uiteraard weer naar de Burg terug. Toen al was zuster Beatrix bijzonder graag gezien.”
Directeur van Sivi geweest tot 1987
Toen zuster Suzanne medio 1961 met pensioen ging, volgde zuster Beatrix haar als directeur op. Ze zou het Technisch Instituut Sint-Vincentius, in die tijden nog een pure meisjesschool, blijven leiden tot aan haar pensioen in 1987. Streng, maar rechtvaardig en keihard werkend. “Haar lijfspreuk was Ora et labora”, zegt Frans Vandewalle (80) uit de Keibergstraat, die jarenlang adjunct-directeur bij zuster Beatrix is geweest. “Dat is het Latijn voor Bid en werk. Een andere uitspraak van haar typeert haar werklust en verantwoordelijkheidsgevoel: Als de plicht roept, laat die niet wachten. In tijden waarin er nog in de verste verte van geen digitale toestanden sprake was, zat ze elke morgen, soms al vanaf 5 uur, aan haar bureau met potlood, gum en papier, zelfs in de weekends. De hele maand augustus werkte ze bijna dag en nacht, want de les-opdrachten moesten verdeeld worden en de lessenroosters opgemaakt. Maar tegelijkertijd bleef ze altijd even luisterbereid voor de leerkrachten, de leerlingen, haar medezusters en alle mensen in nood. Haar sociaal engagement is heel groot geweest.”
Als de plicht roept, laat die niet wachten
Zuster Beatrix stond bekend als iemand die snel en efficiënt kon werken, onder meer dankzij haar uitstekende geheugen. Ze bouwde de technische school, die naast de moderne humaniora (ASO) van Sivi functioneerde, uit tot een bloeiend geheel met in 1987, toen ze met pensioen ging, cijfers die konden tellen: zo’n 800 leerlingen en zowat 100 leerkrachten.
Ze was niet bang voor een nieuwe uitdaging. In 1968 slaagde ze erin om in amper 32 dagen een instructiezwembad in de school te realiseren, toen het eerste zwembad in Torhout en nu nog altijd in gebruik. Dagelijks ging ze zélf de nodige chloor aan het water toevoegen. Later kocht ze de eerste computers voor de school, werkte mee aan de start van het schooltijdschrift Sparregensters en investeerde op de eerste plaats veel tijd en energie in het uitbouwen van de studierichtingen in zowel het beroeps- als het technisch onderwijs. “Alles op basis van haar liefde voor de jeugd”, aldus zuster Liliane. “Ze wou dat elke leerling van een degelijke opleiding kon genieten, ook toen in 1972 het zogenoemde VSO van start ging, de nieuwe onderwijsstructuur. En o ja, ze was zelfs bekend in de cafés in de Stationsstraat (lacht). Als leerlingen verdacht afwezig waren, wist ze hen daar te vinden en kordaat naar school te loodsen.”
Ook na haar pensioen geëngageerd gebleven
Eenmaal met pensioen bleef zuster Beatrix zich onverdroten inzetten, nu in het verenigingsleven. Net als zuster Helena maakte ze zich jarenlang verdienstelijk in de plaatselijke seniorenbeweging Okra Centrum en bij CM Ziekenzorg (nu Samana). In haar vrije tijd hield ze van kaarten en Rummikub spelen. Ze werkte ook mee aan Broederlijk Delen. Ze bleef de geëngageerde religieuze die ze altijd geweest was.
“Toen ze 95 werd, ging het fysiek almaar minder goed met haar”, zegt zuster Liliane. “De knieën, de heupen, het stappen: het werd zwaar. Zo is ze naar Huize Vogelzang in Brugge verhuisd, waar ze samen met een 50-tal andere zusters uit diverse West-Vlaamse congregaties de aangepaste zorg krijgt. Haar gehoor is verminderd, haar ogen zijn verzwakt en stappen lukt niet meer. Maar ze blijft in enorm veel dingen geïnteresseerd. Als je over háár school spreekt, is ze een en al aandacht. Dan fleurt ze helemaal op.”
“Straks wordt ze 100 jaar na een leven vol dienstbaarheid in het onderwijs, voor de samenleving en niet het minst voor de Kerk. In alle opzichten een sterke vrouw!”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
