Voor Club-hoofdsteward Luc De Ridder is een woord een woord

Torhoutenaar Luc De Ridder, hoofdsteward van Club Brugge, gruwt van mensen die hun afspraken niet nakomen. Diegenen op wie je niet kunt rekenen. “Voor mij is een woord een woord, wat er ook gebeurt”, zegt hij in onze reeks Interne Keuken. “Ik vind vriendschap heilig. Voor een echte vriend ga ik door het vuur.”

“Stel dat een vriend autopech heeft in Spanje en hoogdringend geholpen moet worden. Dan rijd ik daar naartoe. Dat is zoals ik ben. Vriendschap vind ik onvoorwaardelijk. Plus: ik ben een doordrijver. Als het in mijn kop zit, dan zit het niet elders (lacht) . In principe doe ik altijd wat ik beloof te zullen doen. Maar als ik voel dat iemand me daarin tegenwerkt, word ik weerspannig. Dan krijg ik het serieus op mijn heupen en haak ik af. Ik heb graag dat alles precies verloopt zoals ik het heb voorzien. Noem het gerust een autistisch trekje.”

Corona heeft gewogen op het sociaal contact

“Doorgaans ga ik goedgemutst door het leven, maar het voorbije jaar vond ik, als gevolg van corona, absoluut niet leuk. Ik heb nood aan mensen om me heen, niet aan een bestaan in bubbels en in mijn kot. Ik wil bij mijn familie en vrienden kunnen zijn, op de bus zitten met supporters van mijn geliefde voetbalvereniging Club Brugge, samen in ons lokaal een pintje drinken en een babbeltje slaan. Nu kon dat allemaal niet en dat heeft op me gewogen. Gelukkig zijn er betere tijden op komst en worden de coronaregels binnenkort dan toch versoepeld. Want, al heb ik mij eraan gehouden, ik ben die beperkingen beu. Wie niet trouwens?”

Ik verafschuw profitariaat en opportunisme

“Sowieso zie ik de evolutie van onze samenleving vrij somber in. Corona heeft alles nog een stuk erger gemaakt. Gezinnen die uiteenvallen, een kink in de kabel tussen ouders en hun opgroeiende kinderen, mensen in financiële problemen en noem maar op. Gelukkig hebben onze twee zonen elk een goede relatie en schatten van kinderen. Mocht er met hen iets mislopen, dan zou ik totaal van de kaart zijn.”

“We hebben niet alleen een kransje van hechte vrienden en intimi, maar ook uitstekende buren. Dat is een voorrecht. Binnen Club Brugge heb ik als hoofdsteward nauwe contacten, maar het voorbije seizoen was door corona absoluut niet wat het hoort te zijn. Alleen al die matchen zonder toeschouwers. Weg sfeer! Wat heb ik het oude normaal gemist.”

Politieke actualiteit nuchter en objectief benaderen

“Ik kan niet tegen asociaal gedrag. Mensen die van anderen profiteren, probeer ik zoveel mogelijk te mijden. Helaas zie je veel profitariaat en opportunisme in onze maatschappij. Alles wat ik onder de noemer valse vriendschappen rangschik, verafschuw ik. Vroeger had ik al eens vrijkaarten voor een voetbalmatch en dan merkte ik hoe sommigen me plots vleiden, in de hoop zo’n gratis ticket te pakken te krijgen. Ik heb het heel moeilijk met zoiets.”

“Ik ben uit het piepkleine Oost-Vlaamse dorpje Kleit nabij Maldegem afkomstig. Ik stam uit een authentiek Volksunie-nest. Een Vlaamsgezinde familie. Het mag dus geen verbazing wekken dat ik mij in Torhout voor N-VA engageer. En dat ik vind dat mensen van andere origine niet het recht hebben om hun eigen cultuur aan ons op te dringen. Hoe dan ook probeer ik de politieke actualiteit nuchter en objectief te benaderen. Als ik bijvoorbeeld merk dat de bestuursmeerderheid in Torhout goede dingen realiseert, dan zal ik dat ook zeggen. Het is niet omdat N-VA hier in de oppositie zit, dat je moet schieten op alles wat beweegt. Wat goed is, is goed en daarmee uit. En wat naar mijn mening geen verstandig beleid is, klaag ik aan. Ik volg de politieke actualiteit al jaren op de voet, al is mijn interesse ervoor de laatste tijd toch wat verminderd.”

Voorkeur voor de zon en Spanje om te reizen

“Mooi weer is voor mij van goudwaarde. De zon doet me opleven. Geen wonder dat we in principe altijd richting Spanje reizen. In Calpe aan de Costa Blanca huren we doorgaans hetzelfde appartement. We genieten er van de zon, de zee en het mooie leven. Of ik met Christa naar ginder zou kunnen verhuizen? Mochten we geen kinderen hebben, dan zonder twijfel wel. Al zou ik het erg moeilijk hebben om Club Brugge te moeten lossen (lacht) . Maar zomaar onze zonen, schoondochters en kleinkinderen in Vlaanderen achterlaten? Neen, dat zou ik niet over mijn hart kunnen krijgen. Hoeveel ik ook van de zon hou, dan neem ik er de regendagen in ons eigen land maar bij. Ik wil mijn familie dicht bij me.”

Op het vlak van koken een grote nul

“Op het vlak van koken ben ik een grote nul. Een regelrechte sukkelaar. Ik wil voor de foto weleens een pan vasthouden, al besef ik dat mijn familie en vrienden er hard mee zullen lachen. Gelukkig heb ik een vrouw voor wie de keuken geen geheimen heeft. Ze kan heel lekkere maaltijden bereiden, wat een luxe voor me is.”

“Ik eet tal van gerechten graag. Er steken er drie bovenuit: mosselen met frietjes, biefstuk-friet en een rosé gebakken varkenshaasje. Bij voorkeur met een wijntje erbij en ook op dat vlak kies ik voor rosé. Eten staat voor mij gelijk aan gezelligheid. Dat mag ook iets heel kleins zijn. Een drankje en een hapje samen met de buren bijvoorbeeld. Het liefst buiten onder een aangenaam zonnetje.”

“Of ik dan niets in de keuken uitspook? Ik help af en toe de vaat afdrogen. En ik kan ook zelf koffie zetten. Maar dat telt niet mee inzake keukentalent, zeker?” (lacht)