De meest knuffelbare scootmobiel van het land rijdt elke dag over de markt van Poperinge. Voor de feestdagen hing André Devos (93) hem vol met kerstversiering en wenskaarten. Een bron van levensvreugde na het overlijden van z’n vrouw.
Trots houdt André Devos (93) de kerstmuts omhoog van het kerstmanknuffeltje aan de voorkant van zijn scootmobiel. Hij hing z’n transportmiddel volledig vol met versiering naar aanleiding van de feestdagen. “Wenskaartjes, afbeeldingen van de kerstman, kerstballen, lichtjes, ronddraaiende molentjes… een beetje kwispeltjes en ‘t één en ‘t ander, versta je? De beertjes zijn voor de kindjes, ze zien dat graag.”
Vrouw overleden
Het kerstmannetje zit op een fluffy eenhoorn. Tussen de pootjes hangt een grote nieuwjaarskaart. ‘Met beste wensen voor het nieuwe jaar’, met vertalingen in het Engels, Frans en Duits. Helemaal onderaan maakt de bestuurder zijn identiteit wereldkundig met de gepersonaliseerde nummerplaat André-1. Aan het stuur is hij nog amper zichtbaar door alle versiering om zich heen.
“Ik ben geboren op 31 augustus 1932, dus ik ben meer dan 93 jaar oud. Toen mijn vrouw vijf jaar geleden overleed, zat ik in de put. De mensen vertelden me: ‘André, je moet uit die put geraken en een hobby doen’. ‘Ga eens kaarten’, zeiden ze, maar dat kan ik niet. En ergens lang binnen zitten, daar moet ik niets van weten. Ik heb heel mijn leven de baan gedaan, vijf jaar als kleinhandelaar in groenten en fruit en daarna in de groothandel. Ik ben altijd onder de mensen geweest. Een straatloper kan je niet thuishouden, dat gaat niet (lacht). Ja, kijk, het is de waarheid hé.”
Duim omhoog
“Sommigen kunnen niet buitenkomen, of ze denken het. Vanaf een bepaalde leeftijd geloven mensen dat ze moeten thuisblijven, maar ik niet hoor. Dit werd mijn hobby: rondrijden met een mobiele scooter, elke dag in de voor- en de namiddag, telkens een uurtje of twee. Ik noem het mijn lank leevn. Neem mijn scootmobiel af en ik zal niet lang meer leven, dat weet ik zeker.”
André woont in een flat bij de Grote Markt. Elke dag trekt z’n stil vervoersmiddel er de aandacht van passanten en toeristen. Wanneer mensen hem aanstaren, groeten of een foto nemen, steekt hij steevast zijn duim omhoog. Of hij claxonneert met een van de ludieke toeters op zijn stuur. Het maakt van André een volksfiguur die heel het jaar door z’n creativiteit de vrije loop laat. “Om de twee maanden versier ik mijn scooter. Na Kerstmis en Nieuwjaar komen valentijn, carnaval, Pasen en de Hoppefeesten.” In dat driejaarlijks feestweekend kleedt André zijn scootmobiel aan met hopperanken. “In de periode van valentijn hang ik hem vol met hartjes.”
Ambassadeur
Een pluchen tijgertje, een zonnebloem, een etiket van Hommelbier… je komt bijna ogen tekort om alle curiositeiten te ontwaren door de overvloed aan decoratie. Wat in elke periode van het jaar terugkeert, zijn de verwijzingen naar ‘de hoofdstad van het goede leven’, de toeristische voorstelling van Poperinge aan de buitenwereld. “Dit is een kei van een stad”, aldus André, een knipoog naar de stadsslogan en Keikoppen, de bijnaam van de Poperingenaars. Op de scootmobiel prijken het logo van Poperinge en een boodschap in hartvorm: ‘we heten u van harte welkom’, ook in vier talen. Zo lijkt André een ambassadeur en uithangbord van deze West-Vlaamse grensstad, die wereldbekend werd voor haar hop en bier.
“Neem mijn scootmobiel af en ik zal niet lang meer leven, dat weet ik zeker”
André is intussen wereldberoemd in de Westhoek. “Weet je wat ze zeggen over mensen als ik? Hij is bekend als vortn vis. Dat klink een beetje raar, maar je kan de mensen hun mond niet doen houden hé.” De man blijft positief ingesteld. ‘Wees niet boos dat zij het jou niet gunnen, wees blij dat jij doet wat zij niet kunnen.’ Het is een leuze die André letterlijk verspreidt met zijn scootmobiel.
Tractorparade
En zo krijgt de Poperingse kerstmarkt er een gratis attractie bij. “Zet het maar in je agenda: ik rij mee met de kinderstoet en de tractorparade, maar niet tot in de deelgemeenten Watou en Proven. Die toer is te groot en de tractoren rijden rapper dan mijn scooter. Maar in het centrum ben ik zeker weer van de partij. Ik leef daarvoor, er is niks aan te doen. Zolang ik nog kan buitenkomen, zal ik dat doen. Zolang ik nog een voet of een been kan verzetten. Als ik dat niet meer zou kunnen wandelen, dan kan ik nog zitten op mijn ‘karre’. Dat is het grote voordeel (lacht).” (TP)
