Zondag 28 maart is het exact vijf jaar geleden dat Daan Myngheer in een Corsicaans ziekenhuis overleed aan de gevolgen van een hartstilstand. De talentvolle Hoogleedse profwielrenner werd amper 22 jaar oud, maar veroverde in zijn veel te korte periode in het wielerpeloton ontelbaar veel harten. Zijn plotse dood zorgde destijds voor een schokgolf in de wielerwereld en zijn thuisgemeente Hooglede en ook nu nog worden de vele herinneringen aan Daan gekoesterd. Niet in het minst door zijn ouders Ivo en Jeanique. “We zijn niet alleen onze zoon, maar ook onze beste vriend kwijt.”
Zaterdag 26 maart 2016. Daan Myngheer, profrenner bij het Franse Roubaix Lille Métropole, verschijnt aan de start van een internationaal wielercriterium in Corsica. Voor de Hoogledenaar is het pas zijn zeventiende profkoers en de kerel is klaar om de wielerhemel definitief te bestormen. Tijdens de wedstrijd wordt hij echter onwel en in allerijl overgebracht naar een polikliniek in Porto-Vecchio. Van daaruit wordt hij overgevlogen naar een ziekenhuis in hoofdstad Ajaccio, waar hij op maandag 28 maart bezwijkt aan de gevolgen van een hartstilstand. Daans ouders, zus en vriendin weken geen seconde van zijn ziekenhuisbed en konden zo nog afscheid nemen van hun geliefde zoon, broer en partner. Maar ook vijf jaar later is het gemis nog altijd huizenhoog, zeggen zijn ouders Ivo Myngheer (56) en Jeanique Vanpeteghem (56).
Hoe gaat het ondertussen met jullie?
“ Goh … We denken er nog elke dag aan. Daantje schiet geen seconde uit ons hoofd, hé… We tasten nog altijd in het duister over wat er die dag exact is gebeurd. We weten dat hij in de ambulance na een kilometer een hartstilstand heeft gedaan en dat de hulpdiensten hem daarna twee uur lang gereanimeerd hebben. Maar hoe alles precies is verlopen, zullen we wellicht nooit weten. Dat knaagt wel.”
Hoe hebben jullie destijds het nieuws vernomen?
“Die bewuste wedstrijd was niet via televisie te volgen, dus hielden we online de bekendmaking van de uitslag in de gaten. We waren erg benieuwd hoe Daan het gedaan zou hebben, maar zijn naam was nergens te bespeuren. Ook niet bij het lijstje renners dat niet was gefinisht. Dat vonden we erg vreemd, maar echt ongerust maakten we ons toen nog niet. Ergens een technische fout, dachten we. Tot we plots telefoon kregen van organisator ASO. We kregen te horen dat onze zoon naar het ziekenhuis was overgebracht. Hij had een malaise gedaan. Daar sta je dan, in je woonkamer in Hooglede, op 1.500 kilometer van je zoon… We zijn toen meteen naar zijn ploeg beginnen bellen en kregen zijn ploegmakker Louis Verhelst aan de lijn. Maar buiten het feit dat Daan in het ziekenhuis lag, kon hij ons ook niets meer vertellen.”
“Daan had talent én was een werker. We zullen nooit weten hoe zijn carrière zou gelopen zijn”
Jullie namen ook meteen het vliegtuig naar Corsica.
“Je wil bij je zoon zijn, hé. Samen met Daans zus Fleur en zijn vriendin Emely zijn we naar daar gevlogen. We propten thuis nog snel een valies vol kleding voor Daan, want als hij daar even in het ziekenhuis zou moeten verblijven, had hij verse kleren nodig, dachten we. Met een fataal scenario hielden we toen nog geen rekening. Maar ter plekke had de behandelende arts geen goed nieuws voor ons. Onze zoon had een hartstilstand gekregen, lag in een coma en had hersenschade opgelopen. In het ziekenhuis in Ajaccio zeiden ze dat het een half mirakel was dat Daan daar nog levend was aangekomen.”
De daaropvolgende dagen zijn jullie geen centimeter van zijn ziekenhuisbed geweken.
“We wilden onze zoon niet alleen laten. We kregen nog de kans om hem te helpen verzorgen, hebben nog heel veel met hem gepraat… Daar zijn we achteraf bekeken wel dankbaar voor. Maar tegelijk vond de lokale politie het nodig om Jeanique en Fleur op de rooster te leggen. Op het politiekantoor werden ze uitvoerig verhoord en kregen ze zelfs de vraag of Daan doping nam. Schandalig, terwijl we enkel bij onze zoon wilden zijn.”
Maandag 28 maart volgde het verschrikkelijke nieuws…
“Daags na zijn hartstilstand werd Daan uitvoerig getest. Fysiek was hij in topconditie, maar zijn hersenen hadden te weinig zuurstof gekregen. Onze zoon was hersendood. Ik kan je verzekeren: op zo’n moment stopt je wereld haast letterlijk met draaien. Je weigert het aanvankelijk ook te geloven, maar gaandeweg sijpelt het besef wel door. Zeker toen we de vraag kregen of Daans organen gedoneerd mochten worden. Na heel wat overleg hebben we besloten om in te stemmen en met zijn longen is diezelfde dag nog het leven van een jonge Fransman gered. Dat zorgt wel voor wat troost, want we weten dat onze zoon op die manier voortleeft en nog iemand heeft kunnen helpen.”
Hoe vaak hebben jullie zich al afgevraagd hoe Daans carrière er zou kunnen uitgezien hebben?
“Och, ontelbaar veel. Daan was gene slechte coureur, hé. Die gast had talent én was een werker. Een renner met karakter. Als je zijn leeftijdsgenoten nu aan de slag ziet, dan begin je wel eens na te denken. Bij welke ploeg zou hij nu gekoerst hebben, zou hij al wedstrijden gewonnen hebben… We zullen het nooit weten. Het enige wat wél zeker is: onze zoon had een mooie toekomst in het peloton. Nu zal er voor eeuwig en altijd een toprenner te weinig meerijden.”
“Op 13 april zou hij 28 jaar geworden zijn. In de fleur van zijn leven, met andere woorden. Misschien zou Daan al getrouwd geweest zijn, waren er al kindjes… Met Emely, zijn vriendin, hebben we tot op vandaag een heel goed contact. Vorige week is ze hier nog over de vloer geweest. Ze woont ondertussen in Zwevezele en heeft een nieuwe vriend, maar ze zal voor altijd deel uitmaken van onze familie.”
Kunnen jullie ondertussen opnieuw wat van het leven genieten?
“Dat blijft lastig. En áls we eens plezier hebben, voel je meteen dat er iets wringt. Gelukkig kunnen we al vijf jaar rekenen op een pak mensen die ons door dik en dun steunen. Vrienden die altijd voor ons klaarstaan. Dan praten we wat over Daan en voor we het goed en wel beseffen, vliegen de anekdotes in het rond.”
Hoe zouden jullie Daan omschrijven?
“Als een doorzetter. Een jongen met een gouden hart en altijd goedgezind. Áltijd. We vinden het doodjammer dat zo weinig mensen hem hebben zien koersen. Alles moest nog beginnen voor onze zoon. We zijn er zeker van dat hij nu een vaste waarde zou geweest zijn. Onze Daan was een eenvoudige West-Vlaamse jongen die leefde voor de koers. Iemand zonder kapsones ook. Toen hij in 2011 Belgisch kampioen bij de junioren was geworden, hadden de buren hier bij ons thuis een spandoek opgehangen. Hij vroeg meteen om dat weg te halen. De bescheidenheid zelve was hij.”
“Onze Daan was een eenvoudige West-Vlaamse jongen die leefde voor de koers. Iemand zonder kapsones”
Waar missen jullie hem het meest in?
“Waarin niet. ‘t Zit vaak in de kleine dingen. Hem met zijn fiets de oprit zien opstuiven, bijvoorbeeld. Voor een van zijn knuffels zouden we geld geven. Die waren legendarisch. Daan was een beer van een kerel, maar deed niet liever of ons platknuffelen . Een echte teddybeer was het. We zijn niet alleen onze zoon, maar ook onze beste vriend kwijt. Maar we hebben genoten van elke minuut die we aan zijn zijde mochten doorbrengen. En we zijn blij dat hij zijn droom – profrenner worden – heeft kunnen waarmaken. Daan was gelukkig. Daar teken je als ouder voor.”
Tijdens de uitvaart was de Sint-Amanduskerk van Hooglede haast te klein. Jullie zoon was erg graag gezien…
“Zelfs Christian Prudhomme, de grote baas van ASO, was er. Dat deed wel deugd. Het was indrukwekkend te zien hoeveel mensen onze zoon graag zagen. Het zegt ook veel over Daan. Een volksjongen met een groot hart.”
Ivo, ben je ondertussen zelf nog actief in het wielrennen?
“Ik ben nog altijd aangesloten bij de Jonge Renners Roeselare en heb de draad stilaan weer opgenomen. Net na Daans overlijden lukte het me niet om mijn juniores toen te begeleiden. Ondertussen ben ik weer wat actiever, maar niet zoals voor Daans dood. Maar de koers is onze habitat, daar keer je vroeg of laat naar terug. Tijdens de GP Jean-Pierre Monseré was ik verantwoordelijke voor de startplaats aan De Vossenberg. Het helpt ook om opnieuw in de koers bezig te zijn. Dan zitten we in Daans omgeving, zie je zijn vrienden terug. De andere optie is thuis je kas opfretten . Daar schiet je geen meter mee op.”
Komende zondag is het exact vijf jaar geleden dat jullie afscheid moesten nemen van Daan. Hoe zullen jullie die dag beleven?
“We gaan naar de koers. Tijdens Gent-Wevelgem helpen we mee met de bevoorrading bij Team Bahrain Victorious. Het zorgt voor verstrooiing en we zullen op de plek zijn waar Daan zich het best voelde: in de buik van de koers. Maar we zullen elke minuut aan onze zoon denken. Net als op alle andere dagen.”
“We missen Daan in de kleine dingen. Voor een van zijn knuffels zouden we geld geven. Daan was een beer van een kerel, maar deed niet liever of ons platknuffelen. Een echte teddybeer was het”
Hier in jullie woonkamer heeft de trainingsfiets van Daan een prominente plek aan de muur gekregen. Die zal waarschijnlijk nooit meer naar beneden gehaald worden…
“Dat denken we ook niet. Zo is hij altijd bij ons. Ook zijn schoenen, helm en smartphone hebben er een plekje gekregen. We hebben zijn fiets ook bewust niet meer gepoetst. Het stof van zijn laatste ritjes hangt er nog aan. Mocht Daan hier binnen wandelen, kan hij zijn vélo zo van de haak nemen en ermee vertrekken. Ook bij onze dochter Fleur en Emely’s broer hangt er een fiets van Daan aan de muur. Erg mooi, vinden we dat.”
Net na Daans overlijden plaatsten heel wat wielrenners ‘Ride4Daan’ op hun fiets. Rijdt jullie zoon nog mee in het peloton?
“Daar zijn we van overtuigd. Dat hoeft niet zozeer met een sticker op het frame, maar hij zit zeker in de hoofden van zijn ploegmaats en vrienden in de koers. Toen Jasper Stuyven afgelopen weekend Milaan-San Remo won, zal hij ook aan Daan gedacht hebben. Daar zijn we zeker van. Onze zoon heeft ondertussen ook een plekje gekregen in een kapelletje aan het Comomeer in Italië: de Madonna del Ghisallo. Zij is de beschermheilige van alle wielrenners en in het kapelletje is van ontelbaar veel overleden renners een foto terug te vinden. Ook van Daan. Daar gaan we normaal elk jaar naartoe, op bedevaart naar onze zoon. Corona zorgde ervoor dat we er in 2020 niet geraakt zijn, maar dit jaar rijden we er sowieso naartoe. Net zoals we meerdere keren per week aan zijn graf, hier in Hooglede, langslopen. Even op bezoek gaan bij Daan geeft ons courage. Dan babbelen we even met hem en laten we hem weten dat we ons kloek houden. Voor hem. Want waar hij ook mag zijn, Daan zal altijd op onze schouder zitten.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
