In de Sint-Jansstraat in Tielt werden vorige week, in de nacht van donderdag op vrijdag, vier huizen besmeerd met motorolie. De daders leken het vooral gemunt te hebben op de grotere huizen in de straat.
Eén van de bewoonsters van de bekladde huizen is Françoise Herbeth. Haar voorgevel, dorpel en vensterbanken moesten eraan geloven. Enkele dagen na de feiten waren de restanten nog steeds zichtbaar. “Al valt het allemaal op zich nog wel mee. Meer dan wat materiële schade is er niet”, relativeert Herbeth het voorval. Een gespecialiseerde firma kwam de schade opmeten. “Meer kunnen we uiteindelijk niet doen”, zegt ze. “Normaal gezien zou er op termijn geen schade meer zichtbaar zijn.”
Hoewel er in de Sint-Janstraat, die uitgeeft op de Piece Unique en D’Hespe, de laatste weken weleens sprake was van geluidsoverlast, gaat dit toch een stap verder. “Nochtans was er afgelopen weekend net minder overlast”, gaat Herbeth verder. “Ooit zijn de bomen op onze oprit wel eens afgerukt, maar sinds de politie hier vaker patrouilleert, leek het beter te gaan.” Met een beschuldigende vinger naar de cafégaande jongeren wijzen doet Herbeth evenwel niet. “Naar mijn gevoel is dit eerder een daad uit jaloezie. Of een daad van iemand die kickt op vandalistische streken”, zegt ze. Vreemd genoeg was er één huis dat onaangeroerd bleef. “Net daarom denk ik aan jaloezie. Het lijkt alsof de dader het gemunt had op de grotere huizen in de straat.” Het was net de bewoner van het gespaarde huis die zijn buren op het vandalisme wees. “Hij wekte ons in alle vroegte en verwittigde tussendoor ook de familie”, aldus Herbeth. “Er zijn leukere manieren om gewekt te worden zo vroeg in de ochtend.”
Elk nadeel heeft z’n voordeel
Nadat de politie de vaststellingen kwam doen en een proces-verbaal opstelde, besloten de getroffen huiseigenaars uiteindelijk om samen een klacht tegen onbekenden in te dienen. Uiteindelijk kwam er ook nog een positieve wending aan het verhaal, want de gebeurtenissen zorgden ervoor dat de buren naar elkaar toe groeiden. “Het heeft ons toch bij elkaar gebracht”, glimlacht Herbeth. “Normaal gezien komen we nooit samen op straat, maar nu stonden we daar allemaal om zes uur ’s morgens voor onze deur. Allemaal in hetzelfde schuitje. We hebben onze buren zo toch op een andere manier leren kennen.” (TM)
