Dat onze wielerhelden vanaf komend weekend weer in alle veiligheid over de kasseien kunnen dokkeren, hebben we mee te danken aan de vele signaalgevers die het parcours verkeersvrij houden. En hun aantal zit opnieuw in de lift, zo blijkt uit cijfers van de West-Vlaamse organisatie ‘signaalgevers.org’. “Een goeie zaak”, vindt ook Nicole Houthoofdt, al bijna 40 jaar ‘in het vak’.
“Hoeveel koersen ik in mijn carrière al gedaan heb?” Nicole Houthoofdt (63) blaast even. De Roeselaarse stond in 1985 voor het eerst als signaalgever langs de rand van de weg en is sindsdien niet meer weg te branden van de koers.
“Het moeten er meer dan vijfduizend zijn. Elk jaar doe ik er minstens honderd. Voor maart staan er al veertien wedstrijden op de agenda. En die wil ik voor geen geld ter wereld missen. Elke keer de eindejaarsfeesten achter de rug zijn, tel ik de dagen af richting start van het nieuwe seizoen.”
Zoals Nicole zijn er heel veel enthousiaste signaalgevers. Mannen en vrouwen die zich, volledig belangeloos, inzetten voor de koers. Volgens signaalgevers.org, een database die sinds 2018 signaalgevers in West-Vlaanderen registreert, waren er in 2024 1.675 mensen vrijwillig engageren om de wielerparcoursen verkeersvrij te houden. In 2019 ging het nog om 1.400 geregistreerde signaalgevers.
“Signaalgever, dat is een stiel. Ik neem mijn taak dan ook erg serieus” – Nicole Houthoofdt
Een stijging met net geen twintig procent. “Een goeie zaak”, zegt Nicole. “Er moet immers instroom zijn, want zonder ons ís er gewoon geen koers. Wij bemannen verkeersknooppunten op het traject en zorgen ervoor dat die tijdens de passage van de renners volledig verkeersvrij zijn.”
Haar eerste koers werkte Nicole op haar 25ste af. “Gent-Staden, als ik me niet vergis. En sindsdien is het nooit meer gestopt. Wat ik er zo leuk aan vind? Je zit altijd tussen het volk en ik kan de wedstrijden vanop de eerste rij volgen. Ik ben zot van alles wat met wielrennen te maken heeft.”
“Vroeger, voor ik signaalgever was, stond ik langs de weg en noteerde ik welke coureurs er in de ontsnappingen mee waren. Dat deed ik blijkbaar zo minutieus dat zelfs organisatoren me om info kwamen vragen. Zo ben ik uiteindelijk in het wereldje gerold. Vandaag is de koers mijn leven.”
Blocnote
Nicole omschrijft signaalgeven als een vak. “Het is een echte stiel. We staan daar niet zomaar, hé. Ik neem mijn taak erg serieus. Tussen de wagen met de rode en groene vlag is het mijn bevoegdheid om de veiligheid van mijn eigen zone te garanderen. Mij zal je nooit betrappen terwijl ik op mijn gsm bezig ben of op mijn gat zit. En alcohol is al helemaal uit den boze. Daarom wil ik ook altijd op grote kruispunten staan, in plaats van langs een landweggetje. Ik heb graag veel werk op de plank.”
Het gros van de chauffeurs heeft respect voor wat Nicole en haar vele collega’s doen. “Ik begroet de mensen altijd vriendelijk en blijf op elk moment beleefd. Zolang ik ook zelf respect krijg. We zijn immers allemaal mensen.” Weggebruikers die zich toch niet aan de regels houden, vliegen bij Nicole op de spreekwoordelijke bon. “Ik heb altijd een blocnote bij me. Daarin noteer ik de nummerplaat en wat er exact gebeurd is. Die data bezorg ik dan aan de politie.”
“Voor het geld moet je het niet doen. De vergoedingen schommelen tussen de 15 en 35 euro, al dan niet inclusief enkele broodjes” – Nicole Houthoofdt
Rijk wordt Nicole niet van haar hobby. “Vroeger kregen we hoop en al 10 euro per koers, aangevuld met een pistolet en een drankje. Nu schommelen de vergoedingen tussen de 15 en 35 euro, al dan niet inclusief enkele broodjes.”
“Voor het geld doe ik het dus niet, eerder voor de vele vriendschappen die het me opgeleverd heeft. Zo zijn we al enkele keren naar de Brabantse Pijl afgezakt om daar onze job te doen. Dan heb ik elke keer opnieuw een schoolreisgevoel. Je bent samen op pad, ontdekt een nieuwe streek én je ziet koers. Mooier kan toch niet?”
Géén seingever
Met haar fluohesje, stopbordje en fluit in de aanslag heeft Nicole zo goed als elke wielerwedstrijd letterlijk mee in goeie banen geleid. “De Ronde van Vlaanderen, E3 in Harelbeke, het Natourcriterium van Roeselare… Maar ik amuseer me even hard op kleinere kermis- en jeugdkoersen. Dat zijn vaak wedstrijden met veel lokale rondes. Dan zien we de renners vaker. En heb ik meer werk.”
Aan stoppen denkt ze nog niet. “Ik wil graag vijftig jaar als signaalgever op de teller krijgen. Daarom hoop ik vurig dat er niet al te veel kleinere wedstrijden van de kalender blijven verdwijnen, zodat ik mijn werk blijf hebben. En mensen me af en toe een schouderklopje geven.”
Al is er één iets waar Nicole een bloedhekel aan heeft, geeft ze toe. “We worden heel vaak als seingevers omschreven. Maar daar klopt niks van. Een seingever regelt vanuit een seinhuisje het treinverkeer, wij regelen de koers. Als ik dat misverstand de wereld uit krijg voor ik ermee ophoudt, zal ik een meer dan gelukkige signaalgever zijn.”
Wat doet signaalgevers.org?
In maart 2018 hield de provincie West-Vlaanderen, in samenwerking met het West-Vlaams Facilitair Instituut voor Veiligheidsdiensten (WFIV), een databank voor signaalgevers en organisatoren boven de doopvont: signaalgevers.org.
Daar kunnen organisatoren van wielerwedstrijden, loopwedstrijden en duathlon- en triatlonwedstrijden hun evenementen aankondigingen en signaalgevers uitnodigen om er hun diensten te verlenen. Signaalgevers kunnen een opleiding – gefinancierd door de provincie – volgen in een West-Vlaamse gemeente. Na hun deelname ontvingen ze een certificaat en worden de gegevens opgenomen in de databank.
In 2019 stonden 1.400 signaalgevers geregistreerd en maakten vijftig organisatoren gebruik van de website. In 2024 is het aantal geregistreerde signaalgevers gestegen naar 1.675 en vonden 122 organisatoren hun weg naar de site. De aanvragen komen uit tal van hoeken: gaande van sportdiensten, gemeentebesturen over organisatoren van lokale events tot organisaties achter pakweg wieler- en loopwedstrijden.
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
