In het Nederlandse Ovezande zette Tjörven Lagrou (26) de kroon op zijn schutterscarrière. Twaalf jaar na zijn vader Johan, voorzitter van de koninklijke handbooggilde Sint-Joris, veroverde de Boezingenaar de Europese titel op de staande wip, het hoogst haalbare in deze sport.
Tjörven Lagrou (26) is gehuwd met Delphien Turck en trotse papa van Florence (2) en Manon (2 maand). Sinds november 2020 woont hij in de Vannestestraat. “Ik sloot me op mijn zevende aan bij de schuttersvereniging en verzamelde al van bij de jeugd heel wat trofeeën”, vertelt Tjörven. Na heel wat titels kwam in 2021 al een eerste grote kers op de taart. Hij kroonde zich tot keizer KNBBW, de Koninklijke Nationale Bond der Belgische Wipschutters in Dendermonde, een overwinning tussen de elite van het Belgisch schutterslandschap. “Nu ambieer ik goud op de Europese kampioenschappen. Ik hoop in de voetsporen te treden van mijn vader Johan, die in 2010 een Europese titel behaalde”, zo liet Tjörven in oktober 2021 in deze krant optekenen na het behalen van zijn nationale keizerstitel.
Zonder slaap
“Een Europees kampioenschap is een weekendevenement, maar ik ben pas zondagmorgen om 6.30 uur samen met collega-schutter Cédric Deknock gearriveerd omdat we nog tot in de late uurtjes het bruiloftsfeest van clublid Ludovic Verstraete hebben gevierd”, vertelt Tjörven. “Mijn vader Johan was samen met Wouter Sweertvaegher eerder al vertrokken. En ook Liedia Vercaigne, Korneel Depoorter, Frans De Smaels en onze bondsafgevaardige KNBBW Jeanick Vanacker hebben de trip meegemaakt. Om 8.30 uur, dus na nauwelijks een halfuurtje platte rust, moest ik mij al aanmelden voor de huldestoet aan de overleden soldaten, want de handboogsport is ontstaan uit het krijgsleven.”
“De thuisbasis had in het schutterslokaal nog een feestje voorzien”
“Aan de ploegwedstrijd nemen 24 geselecteerden per land deel voor elk tien schoten. Ook die wedstrijd wonnen we nadat ik vier vogels neerhaalde, waarvan mijn twee laatste schoten uiteindelijk het eindklassement bepaalden, want we wonnen met nauwelijks één punt meer dan de Franse ploeg.”
De individuele wedstrijd wordt gespeeld met de drie teams van 75 schutters. In de drie beurten haalden 18 deelnemers de topvogel neer en in de bekampingen slaagde Tjörven erin nog driemaal de hoofdvogel neer te halen, goed voor de titel van Europees kampioen wipschutters. “Onmiddellijk na mijn laatste schot, het was toen al ruim 20.30 uur, viel de spanning weg en barstte ik in tranen uit in de armen van mijn vader. Ook de meegekomen clubleden konden het niet droog houden. Uiteraard kon een feestje met spijs en drank niet uitblijven.”
De emoties borrelden opnieuw op bij aankomst thuis. “Zonder ons medeweten hadden mijn echtgenote en de vrienden een ontvangst met familie, leden en supporters aan het schutterslokaal voorzien. De thuisbasis stond in verbinding met Liedia en Korneel en omdat we te vroeg zouden aankomen, wou vader Johan per se nog douchen, reed Korneel uitzonderlijk traag, zat iedereen blijkbaar zonder sigaretten en moesten de hondjes nog dringend een behoefte doen onderweg”, lacht Tjörven.
12 jaar na vader Johan
In de familie Lagrou is een Europese titel geen unicum. Twaalf jaar geleden werd ook vader Johan (59) al eens Europees kampioen. Johan sloot zich pas op zijn achttiende aan bij Sint-Joris, nadat hij al wat ervaring had opgedaan op de liggende wip. Maar pas sinds 2008 legde hij zich volledig weer toe op de boogschuttersport en niet zonder succes, getuige daarvan heel wat titels. “In 2010 stelde ik me kandidaat voor het Europees kampioenschap dat in 2010 plaatsvond in Staden. Nadat ik de eerste van de drie beurten miste, schoot ik daarna als enige van de 216 deelnemers tweemaal raak”, herinnert Johan zich. “Een onvergetelijk moment, waarop ik nog altijd aangesproken word als champion. Ik herinner het mij nog levendig. Het werd een lange dag. Achteraf bouwden we uiteraard een feestje. Ik weet nog dat ik 250 euro op zak had en nadien naar een paar plaatsen moest terugkeren om mijn openstaande schuld te vereffenen. Europees kampioen word je voor de eer en niet voor het geld.”
“Ik heb de gebeurtenissen in Zeeland gevolgd als sporter en heb kunnen meegenieten van de prestaties van ons team op vrijdag”, vervolgt Johan. “Uiteraard heb ik de zondag beleefd als zorgzame vader. Alhoewel ik Tjörven als schutter niet veel meer bij te brengen heb – integendeel zelfs – stond ik klaar om hem te kalmeren en ervoor te zorgen dat de spanning hem niet te veel werd.”
“Sint-Joris is een vriendenkring waar iedereen, ook niet-bestuursleden of medewerkers, klaar staan om een handje toe te steken. Daarnaast hebben we met Jeanick Vanacker, als afgevaardigde binnen de bond, een topmadam in onze gelederen. We kijken hoopvol uit naar de toekomst: het verdedigen van de Europese titel volgend jaar in Noord-Frankijk en de organisatie van de Europese kampioenschappen bij ons in 2024”, besluit Johan.
Hoogst haalbare
Voor een schutter is de Europese titel op de staande wip het hoogst haalbare in de discipline. “Een wereldkampioenschap bestaat niet, omdat deze sport maar in drie landen beoefend wordt: België, Nederland en Frankrijk. Als olympische discipline is er enkel het boogschieten op doel. Onze bond betreurt dit en we lobbyen ervoor om dit weer op de agenda te krijgen. Canada is bijvoorbeeld aan een heropbloei bezig, maar helaas zijn er in andere landen nog te weinig actieve schutters”, rondt Jeanick Vanacker af.
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
