Schierveldebolders uit Roeselare blijven ook in coronatijd gedreven hun hobby beoefenen

Vroeger was Roeselare het mekka van de boldersport. Tegenwoordig blijven er nog enkele clubs over waarbij de Schierveldebolders er door hun passie en gedrevenheid iets bovenuit springen.

Trabollen wordt gespeeld op een holle baan die oorspronkelijk uit aangestampte aarde bestond. Twee duo’s of trio’s proberen zes blauwe en zes rode bollen met een afgeronde kant zo dicht mogelijk bij de stake te rollen.

“Vroeger had je op Schiervelde aan de overkant van café Solbosch in de Diksmuidsesteenweg een openlucht-bolletra”, vertelt secretaris Gilbert Froyman (79). “In de zomermaanden werd buiten gespeeld en in de winter organiseerden ze binnen kaartingen. Toen ze die bolletra in het begin van de jaren 80 overdekten en je heel het jaar door kon spelen, zijn de Schierveldebolders opgericht. Uit die beginperiode blijven alleen Marcel Desmet en ik nog over.”

“Met de ploegen uit Au Grand Café, De Post, De Voerman en De Nieuwe Barriere speelden we elk jaar een Roeselaars tornooi. Vroeger was dit enkel een mannensport”, zegt deze spraakwaterval. “Ter gelegenheid van 100 jaar Schiervelde organiseerden we in 1986 een prijskamp zes tegen zes. Twintig Vlaamse ploegen namen daaraan deel. Alice van Boezinge, van café America, kwam met een ploeg van vijf mannen die zij commandeerde”, grinnikt Gilbert. “Zij lag aan de basis van vrouwen in de bolletra.”

Prijskamp voor duo’s

“In 2008 organiseerden we voor de eerste keer een prijskamp voor duo’s man en vrouw, die nog steeds plaatsvindt. Dit jaar kwamen daar zelfs 100 mannen en 100 vrouwen op af.”

Toen Maria Lapere, de uitbaatster van café Schiervelde, in 2014 ziek werd, verhuisden de Schierveldebolders noodgedwongen naar Ten Elsberge. “Het is ook de thuishaven van de Elsbergebolders, waar we goed mee overeen komen. Voor hen gaat het puur om het plezier terwijl er bij ons competitie wordt gespeeld.”

“De gemiddelde leeftijd van onze leden ligt rond de 75 jaar. Het is een moeilijke sport waar geduld essentieel is en daarom krijg je er niet zoveel jongere mensen meer voor warm. Het gaat voor hen niet vlug genoeg.”

Ledenaantal stagneert

“Ons ledenaantal blijft al jaren hetzelfde. Met vrijetijdspas hebben we de jeugd naar onze bolletra proberen te lokken, maar dat geraakte niet echt van de grond. Misschien moet Stad Roeselare hier nog wat aan de kar trekken om de populariteit van onze sport te stimuleren.”

“De clubs in Eernegem draaien wel goed omdat daar twee bolletra’s naast elkaar zijn. Op dat vlak zou het stadsbestuur ook een effort kunnen doen”, knipoogt Gilbert.

“Trabollen wordt enkel in West-Vlaanderen gespeeld en in de streek rond Doornik. Daar is dit echt een sociaal gebeuren en komt er veel volk op af. Winnen of verliezen is voor hen niet zo belangrijk. ‘C’est un jeu’, zeggen ze dan. De West-Vlamingen worden daar enorm geapprecieerd. In 2011 namen we eens deel met twee vrouwen in de ploeg en wonnen zelfs de finale op een deelnemersveld van 240 personen. Dat was een hoogtepunt voor onze vereniging. Zij komen trouwens elk jaar ook bij ons langs.”

“Met vrijetijdspas hebben we de jeugd naar onze bolletra proberen te lokken”

“Voor het geld moet je het niet doen. De clubkas wordt met het prijzengeld wat gespijsd. Normaal gingen we vorige week naar de Loirestreek waar ze ‘boule de fort’ spelen. Een variante met kleinere bollen en een veel grotere baan. In die regio zijn nog 370 bolletra’s. Door de coronacrisis is dit niet doorgegaan. Een paar jaar geleden zijn we daar met de club naar een beurs geweest waar alle Europese volkssporten werden voorgesteld.”

“Onze voorzitter, Lucien Vanderhaeghe, komt uit Brussel en vond de liefde op Sleyhage. Hij proefde van de bolletra en is hier niet meer weggegaan. Hij volgde onze eerste voorzitter René Vergote op in 2010. Samen met René heb ik zeven West-Vlaamse finales gespeeld. We verloren ze alle zeven.”

Enkel als folklore

Ondanks de hoge gemiddelde leeftijd van de spelers, zal deze sport volgens Gilbert nooit uitsterven. “Ik vermoed dat het in de toekomst niet meer in competitieverband maar enkel nog als folklore zal worden gespeeld.”

“Door de coronacrisis lag onze hobby tussen maart en augustus zes maanden volledig stil. Veel oudere leden zijn ongerust en durven voorlopig niet meer komen. Bij de heropstart mochten we maar met vijf op de baan. Vandaag is dit al met tien en dat is leefbaar. De gemengde wedstrijden zijn ook terug opgestart. Mensen die eens een kijkje willen nemen, mogen de maandag langskomen”, benadrukt Gilbert. “Dan kan je zelf een spelletje meespelen en ervaar je onmiddellijk of het iets voor jou is.” (Koen Kerkaert)