Vera Declercq: “Niets hoeft hier, dus kan er ook niets mislukken”

De voorgevel van het landelijke huisje in Kooigem, waar haar moeder nog woont, verraadt niets van wat erachter zit. Roger past er in het kader. Zo heet haar wagentje dat voor de deur geparkeerd staat. Maar dan komt aan de zijkant die kleurrijke, excentrieke dame naar buiten gepiept. Vera van PrimaVera. “Kom”, zegt ze, en twee stappen verder ben je in een kleurboek beland. Kleur domineert haar leven. En die kleuren wil ze nu delen. Warmte, vuur, licht en dans kan je samen met heel veel kleur verwachten op haar Vuurfeest, waarmee ze de deuren van haar plekje openzet op 4 december.

De ramen van de achtergevel en de stal aan de zijkant zijn in felroze geschilderd, net als de deuren. Alleen wisselt daar het roze af met donkerblauwe strepen. Je ziet dat Vera een omgeving kan laten opleven. Sfeer creëren. Roze tuinmeubelen staan hier en daar uitgestrooid over de immense tuin, waar een roze pergola samen met enkele bomen de ruimte breekt. Achterin staat een grote, oude caravan, helemaal in blauwe en turquoise tinten. Alsof er een zeemeermin huist. Of dat je er in de wolken zit. De zevende hemel wellicht. “La maison bleue heet dat hier”, zegt ze. “Dat was vroeger mijn atelier. Ik had er alles in het blauw geschilderd, voor de sensatie van blauw…”. Er branden nog lichtjes en er flikkert kaarslicht. “Die heb ik aangestoken, omdat ik wist dat je zou komen. Ik maak er werk van om mensen warm te ontvangen.”

Kasteelvrouw

Haar bezoekers noemt ze blijzoekers, de happenings die ze er organiseert zijn happy’ings. In PrimaVera wil ze de mensen in een bad van schoonheid dompelen. Achterin de tuin kijk je uit over een weids en rustgevend landschap. “Dit is hier Ronsevaalstraat 5”, zegt ze en ze wijst naar het kasteel dat iets verderop aan de rechterkant ligt: “Ook dat is Ronsevaalstraat 5. Of liever Rue du Ronceval 5 in Wallonië, in Dottignies. De kasteelvrouw die er vroeger woonde, verjaarde blijkbaar op dezelfde dag als ik. Als ik bij mooi weer hier in de tuin zit, waan ik me de kasteelvrouw. En daar in de verte ligt Frankrijk. Dat is hier echt een grensgebied.”

Voor sommigen ben ik een beetje raar

Vera kan dus van zichzelf zeggen dat ze een grensgeval is. “Zo zien ze me wel eens”, lacht ze. “Het is niet dat mensen me niet aardig vinden. Maar voor sommigen ben ik een beetje raar.” De kleuren alleen al. Een paarse sjaal, met tekeningen van herfstbladeren, die dan weer accorderen met de oranje-bruine baret op het hoofd. Maar ze is vooral iemand waar je blij van wordt. En ze heeft het voor zichzelf uitgemaakt: dat is ook wat ze wil doen; mensen blij maken. Haar firmaatje, PrimaVera-Creapraktijk, is nog zo vers dat je de verf nog kunt ruiken. Ook in de stal, die ze recent heeft omgetoverd tot haar atelier. “Mijn oom en ik hebben hier twee containers rommel uitgehaald”, zegt ze. Ze heeft er een warme en kunstzinnige biotoop van gemaakt. De plattebuiskachel of Leuvense stoof staat er te branden, en al zijn de muren er wit, de kleuren knallen er alsof je midden in een vuurwerk bent beland.

Eindelijk zelfstandig

Mensen warm ontvangen is nu deel van haar beroep. “Ik heb in het verleden zowat alles gedaan. Ik heb plastische vorming gegeven in het BUSO-onderwijs, maar ook aan volwassenen in het Hitek. Ik heb in een tekenfilmstudio gewerkt, ben decoratrice geweest, etalagiste, lerares in bloemsierkunst en ik heb me op een gegeven moment omgeschoold tot verpleegster. Maar als ik in een organisatie werk, in een firma, hoor ik al vlug je bent een aparte en ik hoor er precies niet bij. Terwijl ik net in dialoog wil gaan met mensen. Als anderen je opleggen wat je moet doen, is het vaak moeilijk om echt een gevoel van vervulling te hebben.

Alles wat ik gedaan heb, heeft geleid tot waar ik nu sta

Ik heb heel veel gereisd, naar Indië, Nepal, ik heb ook door Europa gelift. Er was altijd iets dat me trok. Mijn lichaam liep mijn geest achterna. Ik had het gevoel dat ik hier aan een ketting lag. Die viel van me af zodra ik de grens over was, waar ik zelf kon definiëren wie ik was. Alles wat ik gedaan heb, heeft geleid tot waar ik nu sta. Dankzij het Starterslabo van de VDAB heb ik, terwijl ik een stuk in de vijftig ben, de stap naar zelfstandigheid durven te zetten. Hier in mijn PrimaVera Creapraktijk toon ik eigen werk, maar wil ik vooral in een sfeer van warmte en geborgenheid mensen laten krabbelen, genieten van kleur en van vorm. Niets hoeft hier, dus kan er ook niets mislukken.”

Creatieve therapie

“Tekenen en schilderen is voor mij altijd creatieve therapie geweest. Toen ik een kind was, had ik eigenlijk geen speelgoed. Ik vertoefde de hele tijd op de boerderij, hier op de hoek. Ik zat er naar de wolken te kijken en maakte er taarten van koeienvlaaien. Mijn moeder moest gaan werken. Ze was alleenstaande. Mijn vader was ervandoor gegaan toen ik twee jaar oud was. Ik zat daar gewoon in mijn eentje met de hond. Mickey heette hij. Hij was mijn eerste grote liefde. En die verbondenheid die ik daar ervaren heb, heb ik altijd in me meegedragen en heeft me altijd gered. Ik weet dat ik in de natuur terechtkan als ik me alleen en onbegrepen voel. Met dieren heb ik vaker het gevoel dat ze me begrijpen. Au fond voel ik me met alles verbonden.

Iedereen kan tekenen en schilderen

Een deel van mijn werk bestaat uit portretten van dieren. En dat zijn meer dan mooie beelden. Ik leg hun ziel erin. Door mensen en dieren te tekenen graaf ik in wie ze zijn en kan ik ze beter begrijpen. En dat is echt vervullend. Op de boerderij had ik alleen maar een pak stiften en wat potloden. Ik begreep niet wat meisjes van mijn leeftijd met poppen deden. Bij tegenslagen kon ik altijd op dat tekenen terugvallen, omdat het een taal van de emoties is. Ik heb ook nog aan de academie gezeten. Maar daar leer je naar mijn gevoel niet op de juiste manier tekenen en schilderen. Ik ga voor een aanpak die veel vrijer is. Het begint met krabbelen. Iedereen lijkt toegesnoerd door alles wat ze eerder hebben meegemaakt en gehoord in het leven. Iedereen kan tekenen en schilderen. Dat gevoel tracht ik te delen, in workshops, teambuilding-sessies en meer van dat. Kom naar mijn Vuurfeest op 4 december en ontdek wat hier allemaal mogelijk is.”

Alle mensen zijn gelijk, maar tegelijk zijn we ook allemaal verschillend, anders. ‘Anders’ zoomt in op mensen die bewust of onbewust afwijken van de norm. Noem ze ‘buiten gewoon’.