Het heeft lang geduurd, maar eindelijk kan Veerle Luts weer doen wat ze graag doet: acteren, spelen. Vroeger zag je haar regelmatig op tv. Haar rol als Josiane in ‘Thuis’ zal haar eeuwig blijven achtervolgen. Tegenwoordig is ze vooral veel met jongerentheater bezig en speelt ze in intieme producties voor volwassenen. Zo staat de Heulse actrice op 3 april met ‘Het Vertrek’ in Muster in Heule. Dat gaat niet over haar eigen vertrek. Al pakt ze in het najaar wel haar koffers. Op haar 52ste is ze van plan om in de Dominicaanse Republiek te gaan wonen. Misschien wel voorgoed…
Het wordt dus mogelijk één van de laatste keren dat haar dorpsgenoten Veerle Luts live bezig kunnen zien. Ze stond de voorbije dagen al een paar keer met diezelfde voorstelling in Aalst en de ervaring is haar goed bevallen. “Het doet enorm veel deugd om eindelijk weer te mogen spelen”, zegt ze. “De reacties waren heel warm en enthousiast. ‘Het Vertrek’ is een gezellige, intieme voorstelling, iets voor kleine zaaltjes. Het is een lach en een traan. “Uit het leven gegrepen,” hoorde ik mensen uit het publiek zeggen. Het gaat over een koppeltje dat al lang getrouwd is. In ieder geval, we zijn weer vertrokken”, aldus Veerle.
Chronische diarree
Het verhaal gaat niet over haar eigen vertrek, dat gepland staat voor het najaar. “Nee, we spelen in het West-Vlaams. Het gaat over een volks koppel, mensen die geen AN spreken. Het vertrek verwijst naar de wc. De vrouw in het stuk vertelt haar verhaal vanuit de zetel in de huiskamer. En de man heeft zijn vrouw wijs gemaakt dat Lrond. Corona heeft me over de streep gehaald. Kortrijkzane Olivia Moncarey, sinds mijn twaalfde mijn boezemvriendin, woont daar al lange tijd. Het is wellicht al 20 jaar dat ze me vraagt om ook daar te gaan wonen. Toen mijn zoon Daan nog een kind was, zag ik het niet zitten om die stap te zetten. Nu is hij 27. Hij staat op eigen benen. Maar ik heb hem wel alle dagen aan de lijn. Dat zal daar niet anders zijn. Met de moderne communicatiemiddelen is dat gemakkelijk. Ik ga de knuffels natuurlijk missen. Maar ik denk dat hij ook snel eens zal langslopen. Het zou me trouwens niet verwonderen dat hij hier ook ooit vertrekt.”
Door de coronacrisis heb ik harde klappen gekregen
Doordat haar beste vriendin in De Dominicaanse Republiek woonde, ging Veerle er in de loop der jaren vaak naartoe. En zegt ze: “Elke keer dacht ik: ik wil hier ook wonen. Ik ben een buitenmens en een zomermens. Het is niet dat ik het leven daar idealiseer. Olivia werkt daar ook hard en ze heeft er ook stress. Maar het is leuker om keihard te werken in de zon. Je ziet dat hier ook. Als de zon schijnt, zijn mensen blij en komen ze buiten. Daar leven mensen meer met elkaar, hier leeft iedereen te veel op zichzelf. En de mentaliteit is er hier door corona niet bepaald op verbeterd. Zelf mag ik niet klagen.”
Nu of nooit
“Ik heb goeie vrienden. Er zal zeker een traantje vloeien as ik vertrek. Ik laat tenslotte een wereld achter die 52 jaar de mijne is geweest. En ook het ES-Battement, het theatergezelschap waarmee ik de meeste van mijn producties deed, zal ik missen. Iedereen die daarbij betrokken is, is een vriend geworden. Ik zal misschien in de zomer afzakken om een stuk mee te spelen, maar ik zal me vooral daar moeten zien te redden. Ik kan niet om de paar maanden terugkomen. Ik trek niet zomaar even naar Frankrijk of zo. Ik hoop daar ook financieel mijn draai te vinden. Hier lukt het ook niet meer. Door de coronacrisis heb ik harde klappen gekregen.”
“Ik ben in november nog een prospectie gaan doen. Ik heb er meteen enkele schooltjes gevonden waar ik workshops zou kunnen geven voor kinderen. Zelfs volwassenen zitten te wachten op wat vertier. Want die mensen kunnen niet hele dagen op het strand in de zon liggen. Een van de kindervoorstellingen waarmee ik hier al uitgebreid heb getoerd, wil ik daar in het Spaans brengen. Dat zijn de eerste plannen. Ik hoop ze te kunnen verwezenlijken. Maar ik moet gaan: de laatste twijfel is door de oorlog definitief weggeblazen. Ik heb lucht nodig. Dat ik kan ademen. Ik krijg het hier te benauwd.”
Veerle vertrekt nog niet meteen, omdat ze nog enkele lessen woord geeft en het schooljaar wil afmaken. Ze geeft ook nog theaterworkshops aan buitenlandse kinderen die spelenderwijs aan taalverwerving doen. “Ik wil mijn leerlingen niet in de steek laten. Plus ik hoop nog meer voorstellingen van ‘Het Vertrek’ aan de man te kunnen brengen.”
Flexibel
Het is een kleine huiskamervoorstelling. “Groepen vanaf 25 man kunnen ons boeken. Al wie een beetje plaats heeft en wat volk kan verzamelen, kan zo eens een gezellige avond organiseren voor vrienden en kennissen. Eigenlijk spelen we overal, binnen, buiten, het maakt niet uit. We zijn flexibel. We hebben te veel goesting om te spelen. Mijn moeder hoopt nog altijd dat ik hier een of ander aanbod zal krijgen waar ik van achterover val en dat ik toch beslis om te blijven. Ze zegt: ‘Kijk, het werk loopt weer binnen, het zal toch wel gaan. Je kan hier toch blijven.’ Begrijpelijk, ze is 82, wordt 83 in november en zij vindt het geen zo’n goed idee dat ik wil vertrekken. Maar ze heeft nog drie kinderen. En ik zeg het: het is nu of nooit.”
